Ook JW vindt het goed om vandaag iets rustiger aan te doen. Dus vertrekken we om half 11 zonder ontbijt maar met volle tank benzine. Naar Dunedin is het 78 km via de snelweg. De zon schijnt en we ontbijten in Milton. Het is elke keer spannend hoe snel je hier een winkel of café vindt als je er naar op zoek bent. Tegen het middaguur komen we aan in onze bed & breakfast in Dunedin, Hulmes Court. Een superschattig Engels landhuisje met bruine kamers en Laura Ashley-effecten. Maar we willen ook albatrossen zien. Dus vertrekken we een paar uur later naar Otago Pensinsula, een schiereiland ten oosten van Dunedin. Een prachtige route langs diepe baaien leidt ons ernaartoe. Een wegwijzer helpt: Albatrosses & penguins naar rechts. Alsof je bij Albert Heijn een keuze maakt voor gangpad 1 (groente en fruit) of gangpad 2 (toiletspullen).
Na wat weinig slaap ontbijten we in onze Bed & BreakfastHulmes Court in Tennyson Street. Door ons raam zien we St. Joseph Cathedral. Wat een sfeer, maar ook wel een beetje spooky. Er lijkt niemand in huis te zijn, zelfs geen gastheer, we zitten wel in een heel gezellig bruin zaaltje met boekenkasten, privé-foto’s van de eigenaren, kopieermachine en uitzicht op de stad. De vloer in een aantal kamers ligt bezaaid met linnengoed en we zien 1 schichtig wegspringende Koreaan met Nike-gympies en raar hoedje. Dunedin is een leuke stad, concluderen we: niet zo hip als Queenstown, wel relaxed en veelzijdig. Een aanrader, inclusief onze superleuke B&B. We eindigen onze stedentrip Dunedin met een bezoek aan St. Joseph’s Cathedral op een typisch Engelse, druilerige dag.
Als we de gordijnen opendoen, zien we bergen en een strakblauwe lucht. JW leest onze avonturen van gisteren, Fen doet de foto’s. Daarna vat JW het belangrijkste nieuws in Nederland samen. Goed nieuws: Froukje de Both heeft haar leven weer op de rit!
Ons motel is prima: een apart huisje met schuin dak, keukentje, auto voor de deur en sfeervol midden in de woestijn. Iets voor half 11 vertrekken we met zonnebrand op richting meren, bergen en kust over Highway 8. Bij mooi weer rijd je hier in een onvoorstelbare wereld. Met onze voeten in het strakblauwe water van Lake Pukaki lijkt het of de gletsjers en Mount Cook met zijn 3.700 meter direct uit het meer verrijzen. Van alle kanten zijn we omringd door bergen en alleen op de wereld: sprookjesachtig!
Nieuw-Zeeland is dunbevolkt, maar het land moet wel verdedigd worden en dus staat er een uitgestorven legerbasis. Tussen de bomen door zien we Lake Tekapo al: net zo blauw als de andere meren op het zuidereiland. In het gelijknamige plaatsje bestellen we egg florentine op een terras: brood met gepocheerd ei, spinazie en lichte saus. Fen is blij dat ze haar achterstand in foto’s op FB kan zetten en via de gift shop lopen we naar het meer. Daar doemen de 1e Aziaten op: oudere mannen en giechelende vrouwen met piepkleine Samsunkjes, dito geruite zonnehoedjes, parapluutjes (je weet maar nooit of het nog gaat regen) en veel kleren aan.
Als JW vroeg vertrekt naar het whale center om te informeren naar een boottocht, kan Fen rustig aan doen. Bij terugkomst wil Fen net onder de douche stappen. We kunnen om half 10 de boot op, zegt hij enthousiast. Zo valt het luieren voor Fen in het water. We zijn wel keurig om half 10 bij KaikouraWhale Center. Na een film met veiligheidsinstructie stappen wij met 40 anderen gedwee in een bus naar South Bay waar onze catamaran al klaarligt.
It’s always a good time, schalt uit de radio als we om 10 uur bepakt en bezakt in de auto zitten. Euforisch maar ook weemoedig, want aan alles komt een eind. We ontbijten in de hoofdstraat van Kaikoura. De bereiding van een cappuccino is hier een ware kunst: die duurt 10 minuten en intussen mag je alvast gaan zitten. Sorry about the wait, we’re working full speed, zegt het vriendelijke meisje, met 3 tafeltjes bezet. Intussen bespreken we onze ervaringen van de afgelopen weken.
In NZ zit je in feite in een spagaat. Er is te veel te zien om te luieren! Ook ‘s avonds waren we vaak nog onderweg, omdat we steeds die laatste mooie plek aan de kust of in de bergen wilden zien. Er zijn ook weinig alternatieven: de natuur staat centraal. Iedereen neemt zelf verantwoordelijkheid voor het schoonhouden van het land. Dat moet ook wel: van de slechts 4 miljoen inwoners wonen er 2 miljoen in Auckland. Gemeentereinigingsautootjes of letzte-piste-kontrolle zie je hier dus niet. Het weer zat ook mee deze vakantie: de afgelopen dagen 26 graden, alleen regen in Franz Josef en matig weer in Milford Sound.
