Dag 68 tot 70: home is where the heart is

77 dagen Noord-Amerika, 70 dagen Zuid-Amerika en Aruba: na 147 dagen reizen weten we het zeker… Home is where the heart is. Y que es Olanda.

Wel zijn we onrustig van het idee dat we over een paar dagen onze familie en vrienden weer zien, met Saartje rond het meer lopen en onze kleren niet meer ongestreken uit onze tas, maar gestreken uit de kast halen.

Ook maandag houden we weer een heerlijk Arubaans tempo aan. Omdat de boomstronk van gisteren Fen nog parten speelt, gaan we 's middags met de auto naar Eagle Beach. De enige vrije ligbedden met parasol blijken gereserveerd voor de gasten van het Amsterdam Manor Hotel. 30 dollar betalen we voor de luxe bedjes. Gele matrasjes zijn er helaas niet meer, of toch wel, de aardige Arubaanse jongen gaat even voor ons kijken. Niet geheel tot onze verrassing komt hij niet meer terug.

Samen bespreken we onze reis, onze top 5-lijstjes van mooiste plekken, meest spectaculaire momenten, saaiste dagen en stomste acties. Als we om half 5 bij ons lijstje Meest gastvrije mensen zijn, begint het strandpersoneel net aan de voorbereidingen voor de avond. Zo worden we zonder scrupules ingebouwd tussen ronde en vierkante eettafels, bijzettafels, stoelen, stapels serviesgoed en goed gepolijst glaswerk. Onze bedden richting strand schuiven mag niet. Althans, we moeten weg zodra de 1e gasten arriveren. Die zouden namelijk aanstoot kunnen nemen aan mensen in badpak.

Een stuk verderop is nog wel plek. Zodra we 2 bedden willen innemen, grist onze relaxte strandhulp de gele matrasjes weg. Commerciële jongens, die Arubanen.

Als de zon in de Caribische Zee ondergaat, halen we eten bij de Super Food en nestelen ons op onze bontgekleurde bank. Ook op Aruba zenden ze de Australian Open uit en die beginnen bij ons fijn al rond 9 uur 's avonds.

Dinsdag zetten we de wekker: onze huurauto moet op tijd terug en Fen heeft een afspraak om de hoek. Het Venezolaanse meisje van de nagelstudio start voortvarend met het poetsen van handen en voeten. Voor Fen een hele uitdaging om in het Spaans uit te leggen dat ze wel moet oppassen met haar rechter 2e teen (onfortuinlijk gebroken op een traptree in Equador), linker grote teennagel (succesvol geopereerd in een ziekenhuis in Peru) en rechterenkel (ogenschijnlijk verzwikt bij een Arubaanse boomstronk).

Maar het komt goed. Terwijl alle 20 gelakte nagels drogen bij het zwembad, voert JW een FaceTime-gesprek voor zijn werk. 's Middags genieten we met een pina colada van de laatste Arubaanse zonnestralen op het strand en voeren weemoedige gesprekken. Weer thuis pakken we onze tassen in en doffen ons nog 1 keer op. Op onze bonte avond hebben we een tafel in het zand gereserveerd bij Passions on the Beach.

Are you lonesome tonight, speelt een violist onder de palmbomen. Ook het weer draagt bij aan onze weemoed. Onder de rieten parasol houden we het maar net droog en Joep, jongste bediende, brengt ons handdoeken voor het geval we nat regenen.

Joep heeft het vanavond helemaal gehad. Al 6 maanden zit hij op dit godverlaten eiland voor een stage van zijn Almelose hotelopleiding. De afgelopen weken regende het hier elke dag en daarvoor nooit… Zo komt hij aan bedienen, servicegerichtheid en de kneepjes van het vak nauwelijks toe. De meeste tijd gaat zitten in het optuigen, aftuigen, optuigen en weer aftuigen van tafels. Gisteren hadden ze veel gasten, maar vandaag maar een paar en dat is geen uitdaging, klaagt hij.

Wij raakten op onze reis wel gewend aan uitzonderlijk weer en laten ons niet kisten. Voorlopig is dit ook de laatste keer dat we met onze voeten in het zand aan een Caribische zee kunnen genieten van een copieus diner. Tot slot is schuilen voor wind en regen onder een parasol best romantisch.

Wel jammer is het dat het personeel halverwege ons hoofdgerecht de fakkels weghaalt en het strand in het donker hult. Als we overpeinzen hoe we ons straks weer aan de Hollandse structuur aanpassen, krijgen we de rekening en de vraag of we bij de ingang willen betalen.

Zou dit de laatste keer zijn dat we Go with the flow in de praktijk brengen? We rekenen af en beseffen dat we heerlijk aten, bijna alleen op een unieke plek als afsluiting van een onbeschrijfelijk mooie reis van Alaska tot Chili. Dus zijn we dankbaar!

Onrustig worden we woensdag wakker. Vandaag vertrekken we echt en dat voelt zo raar. Alle tijd hebben we, voordat onze taxi ons om 12 uur ophaalt.

JW's pet van de Seattle Mariners bleek al menig keer voer voor geanimeerde gesprekken met wildvreemden. Onze taxichauffeur komt uit een honkbalfamilie en zijn oom, Wim Martinus, is trainer bij het Rotterdamse Neptunus. Onderweg belt zijn nichtje, die vraagt of ze wat geld mag lenen voor de lunch. Even later stoppen we midden op de weg – dat kan op Aruba gewoon zonder dat iemand gaat toeteren – en het nichtje komt aanlopen. Of zij haar oom de biljetten die ze in haar hand gedrukt krijgt gaat terugbetalen, is ons niet duidelijk.

Wel dat zij en haar familie straks goed in de slappe was zitten. Ze blijkt namelijk het vriendinnetje van Xander Bogaerts, 1 van Nederlands beste, Antilliaanse honkballers. In Amerika verdient hij nu 5 miljoen dollar, als hij over een paar jaar transfervrij is worden dat 100'en miljoenen. Onze chauffeur hoeft dan nooit meer te chaufferen en zijn nichtje kan de hele dag luxueus lunchen.

We bespreken ook de klimaatverandering: de Antillen zijn eind vorig jaar ontkomen aan orkaan Matthew, maar sindsdien regent het hier veel en is het zeeniveau extreem laag. Waar al dat water is gebleven, dat weet onze aardige taxichauffeur niet.

Ruim 3 uur voor onze vlucht naar New York mogen we onze bagage droppen en zo hebben we zeeën van tijd. Wel moeten we door een speciale Amerika check-in en dat betekent 2 keer een uitgebreide bagagecheck en 2 keer alles uit- en inpakken.

Op een mobiel tv-scherm beantwoorden we uitgebreid vragen. Do you bring any fruits or vegetables into the United States? Ja, een doosje kerstomaatjes, maar die heeft Fen al bijna op en de restanten haalt ze uit de tas. Nee, vullen we dus in. Maar waar is hier nou een vuilnisbak? Dan maar met rugzak en opzichtig los doosje doorlopen naar de man van de customs.

Een paar jaar geleden hadden de Amerikanen geen problemen met doosjes tomaten, maar nu wel. De man van de customs is not amused. Hij schreeuwt dat er altijd mensen zijn die niet luisteren en nog wat onaardige dingen. Kennelijk is hij vandaag niet goedgehumeurd en vindt het dus nodig zijn frustratie te botvieren op 2 toeristen met 4 verpieterde kerstomaatjes.

Wij moeten apart gaan zitten en daarna met een lijvige bewaker mee voor een inspectie. Die man blijkt vooral geïnteresseerd in Fens camera en begint een verhandeling over alle foto's die hij zelf maakte. In plaats van fouilleren pakt hij zijn mobieltje en laat ons trots vele afbeeldingen van eenden, hawks en beren zien. Daarna neemt hij afscheid en wenst ons nog een fantastische reis naar huis. Waarschijnlijk vond hij het nodig het horkerige gedrag van zijn collega te compenseren. De tegenstelling tussen de 2 dienders is in elk geval fascinerend.

Om half 4 stipt vertrekt ons vliegtuig naar New York. Bij Delta zit je best krap, maar gelukkig mogen we van een aardige steward op de lege rijen achteraan zitten. Zijn ex-schoonvader komt namelijk uit Rotterdam en dat schept een band. De hele vlucht krijgen we van hem extra eten, drinken en service, en dat maakt onze vlucht van 5 uur aangenaam.

Een complimentary shuttle bus brengt ons in New York naar een andere terminal, horen we aan boord. Dat is a nice way of putting it. Kennedy Airport is supermodern met hippe zitplekken, tabletschermen en elektriciteit. We kopen Trump-chocoladerepen en drinken koffie. Met een grote Boeing 747 vliegt KLM ons in 6 uur het laatste deel naar huis. De prima beenruimte bij ons eigen KLM is het beste wat we in 5 maanden ervoeren.

Als we om half 11 op Schiphol landen, worden we opgewacht door Boukje, Corinne, Linda, Dafne en vriendinnen Marianne en Sarah. Als verrassing staat Saartje met haar poten tegen de glaswand. Ze herkent ons nog en we zijn dolblij. We zijn weer thuis!

Met 30 graden op Aruba moeten we wennen aan de kou in Nederland. Maar het 1e rondje langs het meer met Saartje en Corinne voelt voor ons alsof het gisteren is. De komende dagen gaan we acclimatiseren en nagenieten van prachtige natuur, mensen en wildlife in Alaska, Canada, Vancouver Island, Washington, Oregon, Idaho, Wyoming, Montana, Yellowstone, California, Equador, de Galapagos Eilanden, Peru, Bolivia, Chili en Aruba.

Bedankt voor jullie lieve en enthousiaste reacties. Het was heerlijk om onze avonturen vast te leggen en met dierbaren te delen… Abrazos!

Trackback van jouw site.

Reacties (6)

  • Marion.

    |

    Fijn dat jullie toch ook weer blij zijn om thuis te komen. Ook van mijn kant: nogmaals dank! Eén vraag nog. Heeft JW zijn horloge nog ontvangen? Dat heb ik namelijk nog niet goed begrepen of iets over t hoofd gezien?

    Reply

  • Judith

    |

    Dag lieverds, welkom thuis! We hebben genoten van jullie reisverslagen.
    Tot gauw!

    Ron en Judith

    Reply

  • Marleen

    |

    Welkom terug weer, Fen en Jan Willem!!!
    Ik heb genoten van jullie reisverslagen en heb op die manier een beetje meegereisd.
    Fen, tot heel snel!
    X Marleen

    Reply

  • rini

    |

    Welkom thuis!!! Lekker koud hé, heerlijk! hihi
    xxxR

    Reply

  • Nardy

    |

    De prachtige foto's, heel mooi hoe je alles op beeld vastlegde: de natuur, omgeving, dieren, mensen, kleuren en gevoel. Ik heb ervan genoten en zal ze gaan missen. Welkom weer in Holland! Lieve groet, Nardy

    Reply

  • Boukje

    |

    Lieve, lieve Fen, het laatste verslag gelezen en zoals altijd zo aangenaam om te lezen in die mooie schrijfstijl van je. Bedankt Fen. Heeft je energie gekost om ons te laten meegenieten van jullie belevenissen. Dat het op eigen honk weer gaat lukken! Boukje

    Reply

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading