Dag 61 tot 67: one happy island

Langzaam wennen we hier weer een beetje aan thuis. Maandagochtend lopen we naar onze nieuwe buren, de Mediq Apotheek. Daar spreken ze Nederlands en zo kan Fen zonder ruis op de lijn uitleggen dat ze last heeft van haar buis van Eustachius, niet te verwarren met het bijna gelijknamige bovenwindse eiland.

Bij de Super Food slaan we eten in, Jumbo-watjes, Jumbo-scheermesjes, Venco-drop en Peijnenburg-ontbijtkoek. Als we onze handdoeken neerleggen op het witte strand van Eagle Beach, is de cirkel rond: we blijken al zo'n 35.000 km rond te reizen met een handzame, gele strandhanddoek van thuis met de tekst Aruba, One happy Island.

Ben jij ooit op Aruba geweest?, vragen we elkaar. Nee. Oh, ik dacht dat die handdoek van jou was. We hadden dus niets met Aruba, tot we 4 weken geleden besloten onze reis hier af te sluiten. Bestaan ze dan toch, die mysterieuze Antilliaanse voodoo-krachten…

Ons wonderbaarlijk genezen van griepverschijnselen, oorpijn en dichte neuzen doet het spook helaas niet. Met grieppillen en allebei een Arubaans flesje neusdruppels maken we het niet laat vanavond.

Dinsdag zieken we uit en luieren bij het zwembad van ons hotel. Het is pas een paar jaar oud, vertelt manager Marcel, die elke ochtend spreekuur houdt in een kantoortje aan de zijkant van het complex. De ontwerpster van het mozaïeken kunstwerk bij het zwembad steekt zelfs haar hoofd even om de hoek. De lijm is nauwelijks droog.

In ons appartement ontvangen we BVN-televisie. Ook dat helpt in de overgang naar een Hollands ritme. Zo kijken we hier De Wereld draait door om 6 uur en het 8 uur journaal om 7 uur. Vanavond blijven we zelfs hangen bij Spoorloos, dat draait om een jongen die zijn moeder zoekt in Peru. Een zelfgemaakte pasta erbij en ook dit verhaaltje is rond.

Woensdag begeven we ons vroeg naar Eagle Beach. Onder een groot deel van de rieten parasols hangen al strandtassen en handdoeken van de gasten van 2 hotels aan de overkant van de boulevard. Het zijn een beetje Duitse taferelen aan de Caribische Zee. Als de vaak dikke Amerikanen, Duitsers en Nederlanders niet naar het strand komen,  klonteren ze samen bij de zwembaden van de hotels en spelen daar bingo met een animator.

Wij genieten van het witte strand en golven die te hoog zijn om te zwemmen. Zand, zee, zon, zweet & zonnebrand, daarvan krijg je trek in een Bonbini Beach-cocktail & pina colada! Bij het houten strandhuisje met barvrouw is het elke middag van 4 tot 5 happy hour: 2 cocktails voor de prijs van 1. Gelukkig heeft de Super Food ook een traiteur waar we 's avonds terecht kunnen.

Op de Antillen kan het flink spoken. Als we donderdag langs het strand richting Palm Beach in het noorden lopen, moeten we regelmatig schuilen in 1 van de gigantische hotels langs het strand. De Hotel Area noemen ze het hier op alle verkeersborden. 1.000'en toeristen drommen samen in een handjevol hotels met een relatief klein stuk (privé-) strand. Bij een nieuwe regenbui komen we vast te zitten in een souvenirshop in Divi Phoenix Resort. Het personeel zorgt er met grote zwabbers voor dat het overtollige water in de ontvangsthal snel en efficiënt wordt weggeveegd.

Aan het eind van de dag drinken we pina colada op ons eigen strandje. Zon en regen wisselen elkaar af en zo zoeken we niet al te laat ons heil in ons fijne appartement. Marco Verhoef zat er weer aardig naast met zijn weerbericht op BVN, verzucht JW.

Vrijdag de 13e besluiten we voor 4 dagen een auto te huren om het eiland te verkennen. De autoverhuurder haalt ons keurig thuis op. In Oranjestad gaan we eerst samen naar de kapper. Bij De Knipoog knippen ze Hollands en voortvarend. Onze Arubaanse kapster woonde 25 jaar in Amsterdam en hoopt zelf ook nog eens met een camper door Amerika te trekken.

Daarna shoppen we en drinken koffie bij de hippe Grey Goose op de Emmastraat (bijna alle straten en gebouwen heten hier naar ons koningshuis). We scoren een jurkje en 2 zonnebrillen en zoeken voor de laatste keer een wasserette. Precies op tijd voor happy hour zijn we terug op ons eigen strandje Eagle Beach. Het lijkt erop dat we onze rust eindelijk vinden.

Zaterdag verkennen we het zuiden van Aruba. Dat kan zonder navigatie: het is namelijk 1 lange weg rechtdoor. In de meest zuidelijke baai ligt Rodger's Beach. Dat is idyllisch, behalve als je naar rechts lijkt. Een grote raffinaderij op de zuidpunt van het eiland haalt de charme wel weg.

Over Baby Beach waren we getipt door vriend Richard en de meiden van onze jeep safari. Voor een tentje en 2 bedden aan zee vragen ze hier 56 dollar. Zelfs als je pas om 1 uur aankomt en de boel hier om half 5 dichtgaat. Maar ook onder de bomen vinden we een schaduwplek en als ervaren campers zetten we de vouwstoeltjes op die we kregen van ons hotel. Dit is vast een voorproefje op ons leven als pensionado's, lacht JW. We genieten van de zon en de azuurblauwe baai met koraal.

Thuis nestelen we ons op de bank met een uitgebreide borrel, soep en het Nederlandse voetbal dat EINDELIJK weer is begonnen!

Zondag worden we wakker van een tropische regenbui. Dat is hier anders nooit hoor, hoorden we de afgelopen dagen. We vinden het niet heel erg. Zo hebben we tijd voor rommelen en lezen.

Rond Oranjestad is het mooi weer, zegt JW als hij terugkomt van een rondritje op zoek naar monumenten van Monique's voorouders. Dus pakken we onze spullen en dolen rond, op zoek naar een strandje met bar, stoelen én zon.

Als we bij een klein strandje op de parking door plassen overtollig water moeten waden en Fen haar enkel verzwikt bij een boomstronk, besluiten we terug te gaan naar Eagle Beach. Er is nog 1 plekje met rieten parasol en de zon laat zich weer zien. Slechts 1 keer worden we overvallen door een plensbui. Na 5 minuten ziet Fen haar tas met iPad wegdrijven: onder onze ligbedden heeft zich een waterstroom ontwikkeld die zijn weg zoekt naar zee.

De aanwezige Amerikanen vinden dat erg grappig tussen alle mooie avonturen waarvan ze zelf op het strand uitgebreid verslag doen aan wie het maar wil horen. Na onze dagelijkse pina colada verdwijnt de zon dan echt. De straten staan blank als we naar het stadje rijden. Bij restaurant Gianni's blijken we ook nog eens niet genoeg geld bij ons te hebben en dus rijdt JW lief heen en weer naar huis. Gelukkig zijn de afstanden hier klein. En de spaghetti met whisky, geflambeerd aan onze tafel, blijkt het omrijden waard.

Nog 2 volle dagen hebben we na bijna 5 maanden de wereld rondreizen. Het is echt spannend hoe het zal voelen om weer thuis te zijn!

Trackback van jouw site.

Reacties (6)

  • Mireille

    |

    Wat een mooie tijd hebben jullie gehad. Het zal zeker even wennen zijn hier weer in het Hollandse. Ik heb wel zin om je weer te zien Fen en al je verhalen te horen. Om ze te lezen, was al heel bijzonder. Goede terugvlucht en nog paar daagjes genieten. x Mireille

    Reply

  • Monique

    |

    Dit deel van jullie reis klinkt mij als muziek in de oren, op die buis van Eustachius na dan. Nog even genieten en dan op naar de griepgolf in Nederland 😜

    Reply

  • Simone

    |

    Het go-with-the-flow gevoel is duidelijk voelbaar. Heel goed, probeer het vast te houden bij terugkomst! x

    Reply

  • Marion

    |

    Fijn dat jullie je weer beter voelen en toch nog iets van Aruba hebben gezien en genoten. Hier heerst de griep(golf) maar die hebben jullie dan al gehad. Nogmaals dank dat ik mocht "meereizen". Ik wens jullie een heel goede terugvlucht en voor straks: Welkom THUIS.

    Reply

  • rini

    |

    Ha ha, die handdoek!! Echt grappig! Geniet ze nog effe en goede reis naar winters Holland, het wordt (eindelijk) lekker koud hier! xx

    Reply

  • Boukje

    |

    Zou dit dan het laatste verslag zijn? Heb plekjes gezien waar Ineke en ik ook gelopen hebben. Vanavond nog romantisch dineren na een toch enerverende, mooie en spannende reis. Welkom straks op Schiphol, maar eerst nog een veilige vlucht. Dankjewel Fen voor al de mooie verhalen. Heb er van genoten! Liefs

    Reply

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading