Dag 60: Aruba or not Aruba

Vannacht verslapen wij ons niet, zoals bij onze laatste vlucht op 2e Kerstdag. We vergeten geen bezittingen in onze hotelkamer en ook onze vlucht halen zal geen probleem zijn. Happy! Om 4 uur 's ochtends zijn we op het vliegveld van Santiago. JW boekte een enkele reis Amsterdam via Panama en Aruba met KLM. De vlucht tot Aruba wordt uitgevoerd door de Panamese maatschappij Copa Airlines. Inchecken via internet was gisteren niet gelukt, maar gelukkig zijn we ruim op tijd.

Erg efficiënt gaat het er bij Copa Airlines niet aan toe: van de 9 balies zijn er 7 voor bagage drop-off en slechts 2 voor alle incheckende passagiers. Zo hebben wij te maken met een jonge grondsteward die 15 minuten doet over elke passagier. En met een collega die na het helpen van 2 passagiers wegloopt en wordt afgelost door een hevig opgedofte vrouw. Zij start op haar dooie gemak haar computer op, eet intussen een broodje, overlegt met collega's en is 15 minuten later klaar voor de 1e passagier. Zouden we nog wel naast elkaar kunnen zitten, vraagt Fen zich na een uur bijna vruchteloos wachten af. Alle web-check-ins zijn al afgehandeld en alleen bij ons staat nog een lange rij.

Bij steeds meer passagiers voor ons loopt de incheck stroef, er wordt overlegd en de mensen moeten apart gaan staan. Als wij eindelijk aan de beurt zijn, vertelt de stewardess ons doodleuk dat we vandaag helaas niet kunnen vliegen: de vlucht is overboekt en er staan 15 mensen vóór ons op de reservelijst. Maar het goede nieuws: over 20 minuten weten ze meer en dan mogen we ons weer melden.

In ruim 4 maanden hebben we Noord-Amerikaanse orkanen, Boliviaanse blokkades, Chileense tsunami-dreigingen en aardbevingen overleefd, maar vandaag dreigen we alsnog schlemielig te stranden door de willekeur van het grondpersoneel van een Panamese vliegmaatschappij.

Als we van de 1e verbazing zijn bekomen, leggen we uit dat we al een aansluitende vlucht van Panama naar Aruba hebben en een hotel in Aruba. Dat we ruim op tijd hier waren, dit niet accepteren en alle kosten bij ze zullen claimen. De opgedofte vrouw met de dikke huid verroert geen vin. De manager mogen we wel spreken, die zit bij balie 8.

Om het ijs te breken vraagt de charmeur eerst hoe hij Fens voornaam moet uitspreken. En natuurlijk kunnen we gewoon mee! Bij een computer verderop print hij stickers uit en bevestigt die aan onze tassen. Maar ze op de band zetten doet hij niet. Hij houdt ons zoet en voegt zich bij zijn smoezende collega's die met een aantal losse boardingpassen in hun handen staan. Hemeltergend lang duurt het – het is inmiddels 30 minuten voor vertrek – voordat we alsnog 2 van die naamloze boardingpassen krijgen.

We instrueren de charmeur ons langs de lange rij bij de douane en beveiliging te loodsen. Je zal toch alsnog je vlucht missen omdat je te laat bij de gate bent. Als laatsten haasten we ons met lichte hartkloppingen het vliegtuig in. Een aardige Amerikaan wil wel verzitten en zo kunnen we zelfs naast elkaar zitten. Zo werkt dat dus hier: veel meer tickets verkopen dan je plaats hebt, zonder logica mensen afwijzen (omdat ze in een rij staan met nauwelijks balies), en degenen die op hun kop gaan staan alsnog toelaten. Want natuurlijk zijn ze uiteindelijk gezwicht door onze vastberadenheid.

Go with the flow of niet, we vliegen terug over een deel van onze Panamericana-route. 2 maanden geleden bezochten we Guayaquil, Quito, Monte Cotopaxi en Lima, en dat is dan best weer een leuke bijkomstigheid.

Hoog in de lucht kunnen we nog 1 keer ons Spaans oefenen. Voor de persoonlijke touch heeft Copa Airlines de namen van de stewards op hun schort geborduurd. Wij krijgen eten van José Louis. José Louis, wat heb je in je mandje? Empanadas y pollo, antwoordt hij. Intussen speelt JW het spelletje Millionaire op zijn tv-scherm… Bill Clinton was the president of which country? Netherlands, China, Australia or United States? Met maar 1 hulplijn komt hij tot 32.000 dollar en dan valt het beeldscherm uit.

6,5 uur vliegen is het naar Panama-Stad. Je zou niet zeggen dat de stad zo veel westelijker ligt dan Santiago, maar toch blijkt het hier 2 uur vroeger. Na de aanschaf van een Swatch (zonnebril) en Häagen-Dazs (cappuccino) vliegen we het laatste stuk naar onze bestemming.

Welkom op Jamaica, krijgen  we door van Vodafone als we landen. Welkom op Aruba, zegt de goedlachse douanier. Half 4 is het en de klok moet weer een uur vooruit naar 5 uur verschil met Nederland. Ook in de Cariben gaat alles op zijn janboerenfluitjes, maar dan wel met een aanstekelijke vrolijkheid en zorgeloosheid.

Ons appartement Bubali Bliss ligt vlakbij 1 van de mooiste stranden (Eagle Beach) en naast een handige supermarkt (Super Food), die alles verkoopt. Als we geacclimatiseerd zijn, wandelen we naar het strand. In een loungebank van Passions on the Beach genieten we – met onze blote voeten in het zand – van wijn, spijs, lantarens, rieten parasols, de zee en ontelbare bijtgrage vliegjes. We made it to Aruba!! Wat een dag…

Trackback van jouw site.

Reacties (2)

  • Marion

    |

    Tot en met de laatste dagen blijft jullie reis spannend, pfffff.
    Valt achteraf nóg mee dat jullie maar één keer een overboeking hebben meegemaakt. Alle maatschappijen doen dat al jaren, op lijn- en chartervluchten. Ik heb het zelf meegemaakt in 1997 op een KLM vlucht naar Oslo….. Nee, dat is niet leuk. Ik weet hoe jullie je voelden. Nou, rust maar even uit. Je bent gauw genoeg weer in ons koude kikkerlandje. Het vriest!

    Reply

  • Boukje

    |

    Wat een spanning op het vliegveld. Geduld wordt dan wel op de proef gesteld! Enfin ook weer goed gekomen. Nog een dag vrij en dan op de terugweg naar eigen land waar het wel koud is! Ga nog het volgende verslag lezen! Love

    Reply

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading