Dag 58 & 59: naar San Felipe & Santiago de Chile

We zijn iets vreselijks belangrijks vergeten te vertellen over onze stranddag. Kees heeft een haaienbeet overgehouden aan zijn heroïsche zwempartij gisteren…

Althans, volgens hem was het een haai die hem tot bloedens toe verwondde in de hoge golven van Viña del Mar.

Vandaag genieten we van een laatste ontbijt in ons hotel Alcontraluz in Valparaiso. Met een terras op elke etage heb je grandioos uitzicht op de stad, heuvels en baai. Het vriendelijke personeel belde zelfs met onze vorige hotels en booking.com voor JW's achtergebleven horloge. Of het alsnog aankomt op het opgegeven adres, weten we over 1,5 week.

Ook als je maar 11 dagen op reis bent, kun je slecht nieuws krijgen uit Nederland. Onwezenlijk voor Petra en het doet ook wat met ons: samen in vreugde en verdriet aan de andere kant van de wereld.

Voor de laatste bestemming op onze trip met z'n  6'en moeten we het binnenland weer in. Als we net goed en wel op de boulevard van Valparaiso rijden, wordt auto 2 gevisiteerd door de Chileense politie. Van JW's rijbewijs begrijpt de stoere man weinig, ook niet als hij er minutenlang geleerd naar kijkt. Zodra hij begrijpt dat met ons nauwelijks een (Spaanse) conversatie te voeren valt, mogen we door. Wel geeft hij ons nog mee onze dure cosas vooral aan het zicht van mogelijke Chileense dieven te onttrekken. Hij wijst daartoe met een ernstige blik op het fototoestel op Fens schoot.

Na Quillota en La Calera kan Marianne in San Felipe eindelijk bij een apotheek terecht. Ronald presteerde het in 11 dagen namelijk met zijn hoest en verkoudheid eerst Kees en Petra, en nu Marianne ernstig aan te steken. Gelukkig heeft hij ons nog niet te pakken gehad… We passeren zonovergoten heuvels met wijngaarden, voorlopers van – al weer – het Andes gebergte. Bij een bordje Los Andes: rechtdoor loopt een oude man krom van de koopwaar die hij meezeult. José, wat heb je in je mandjes… mijmeren we al weer.

Met weer nauwelijks bewegwijzering slaken we een zucht als we iets voorbij Santa Maria de statige toegangspoort van Termas de Jahuel Hotel & Spa zien opduiken. Naast een hefboom en levensgrote bos cactussen staat een uit de kluiten gewassen bewaker. Het prachtige landgoed heeft een oprijlaan van een paar kilometer en door een glooiend woestijnlandschap vol cactussen rijden we de haarspeldbochten omhoog tot de ingang.

De jongen van de valid parking heeft moeite met het starten van ons splinternieuwe, hybride model Hyundai Ioniq (concurrent van de Toyota Prius). Gelukkig weet Ronald wel alles van auto's en schadevrij chaufferen. Als koninginnen worden wij daarna op golfkarretjes naar onze kamers gebracht. Het is maar een klein eindje, maar cachet geeft het wel. 's Middags luieren en zwemmen we bij het grote zwembad en voeren serieuze gesprekken met een koel glas wijn.

Tartaro van tonijn con avocado, empanadas de carne en sable de limon y merengue, staat op het menu. Omdat je hier op een godverlaten plek zit, is het diner inbegrepen. Het restaurant lijkt wel wat op de wintertuin van Kraznapolsky, vindt JW, maar wel met exotisch uitzicht.

Zaterdag vliegen Kees, Marianne, Petra en Ronald vanuit Santiago terug naar huis. Hier in de Termas de Jahuel gaat het leven nog langzamer dan in de rest van Chili: ontbijten kan pas vanaf 8 uur. Gelukkig beginnen ze hier 's nachts al met voorbereiden en zo kunnen we bij uitzondering al om 7 uur terecht. Als we het dienstdoende meisje ten minste wat helpen met het klaarzetten van enorme schalen broodbeleg, fruit en yoghurtjes.

In de opkomende zon spoorzoeken we ons weer een weg langs kleine dorpjes en uitlopers van de Andes. Alle wegen lijken hier op elkaar en vlakbij Santiago komen we op onverklaarbare wijze 2 keer bij dezelfde péage terecht. Daar komen we achter omdat we binnen 5 minuten nog een keer hetzelfde bedrag moeten afrekenen. Een aantal extra verkeersborden 'Santiago' zouden geen overbodige luxe zijn in een op het westen georiënteerd land als Chili is. Als we het echt niet meer weten, vragen we een stel hardlopers op de snelweg om de kortste route naar de aeropuerto.

De JH-CZ-27 en 28 bleken prima auto's bij het niet beschikbaar zijn van een auto voor 6. Totaal reden we zo'n 1.001 kilometer met de nieuwe Hyundai's. Op het vliegveld nemen we ook afscheid van onze maatjes en dat blijkt best emotioneel. Nu zijn we weer met z'n 2'en!

Morgen vliegen we voor onze laatste 10 dagen naar Aruba en dus hebben we nog 1 dag in Santiago. Een taxi brengt ons naar ons hotel, waar we onze bagage droppen. In de metro worden we weer gewaarschuwd voor diefstal, nu door een aantal locals. Vanaf het metrostation lopen we naar de andere kant van de San Cristobal heuvel waar het Parque Metropolitana de Santiago ligt. Daar nemen we de eitjesliften die we vorige week op JW's verjaardag oversloegen.

Bovenop de heuvel met een imposant beeld van Maria heb je een prachtig uitzicht over de stad. Met een treintje dalen we aan de andere kant de heuvel weer af. Op een gezellig terras eten we pasta met een biertje. Het was een lange dag en dus maken we het niet laat. Morgenochtend verlaten we Zuid-Amerika dan echt…

Trackback van jouw site.

Reacties (3)

  • Boukje

    |

    Weer een mooi verhaal van de laatste dagen in Chili. Er zal vast nog iets komen vanuit Aruba. Hier heel slecht weer op komst! Binnen is het warm. Tot wel heel gauw over een week. Heel heel veel liefs voor twee stoere mensen.

    Reply

  • Marion

    |

    De laatste loodjes….. waarin jullie even kunnen “bijkomen van…”. Daarna worden jullie zeker te weten met OPEN ARMEN ontvangen. Dank voor prachtige foto’s en vooral jullie, schitterend geschreven, verhalen. Het las als een prettig boek.

    Reply

  • Harry van Elst

    |

    Jullie imposante vakantietrip met veel interesse van dag tot dag gelezen. Geweldig dat jullie zo'n trip zelfstandig ondernemen. Daar is best lef voor nodig. Nu nog een korte periode onderweg. Behouden thuiskomst. Liefs Dor & Harry.

    Reply

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading