Dag 53, 54 & 55: van Pichelemu naar Valparaiso

Onze surf alias eco lodge in Punto de Lobos serveert het ontbijt op nieuwjaarsdag vanaf 10 uur. De bediening heeft een hoop goede wil, maar voorbereid op veel gasten zijn ze niet. Daarnaast zijn wanden van riet en hout in je slaapkamer superleuk, maar als rechtgeaarde wereldreiziger van middelbare leeftijd wil je 's ochtends gewoon warm douchen en niet voor elk plakje kaas of brood iemand hoeven aanschieten en dan moeten afwachten of je wordt bediend.

Elk nadeel heeft wel zijn voordeel: ons nieuwe denken (Go with the flow) kunnen we continu in nieuwe situaties en andere verschijningsvormen in de praktijk brengen. Oefening baart kunst dus. Het is ook wel weer charmant hoe het hier in Zuid-Amerika hortend en stotend toch allemaal blijft doordraaien (waarschijnlijk).

Vandaag brengen we door op het strand van Punta de Lobos. Daar vieren Chileense gezinnen hun vrije weekend in een gezellig drukke baai. Terwijl Kees en Fen luieren en bijpraten, gaat de rest langs het strand op pad richting Pichelemu. Als ze na die flinke tocht een lift terugwillen, blijkt alleen een paardentaxi beschikbaar. Zo veroorzaken zij een kilometerslange file tussen de 2 badplaatsen die pas oplost als de kleine paardjes halt houden bij ons strandtentje.

Het is van hetzelfde laken een pak als we ons met 2 auto's richting Pichelemu begeven voor een avondmaal. De paardentaxi moet ook terug en zo komen we weer in onze eigen file terecht.

Bij een gezellig eetlokaal worden we met open armen ontvangen door de baas en zijn bejaarde assistent Victor. De man met 1 oog heeft nog behoorlijk goed oog voor vrouwelijk schoon. Intussen rent Victor heen en weer met flessen, glazen en mandjes. Okay José, doet hem hard schateren. Waar de uit-knop van de ventilator zit weet hij niet en we eten wat de pot schaft, maar dat is behoorlijk lekker. We besluiten onze avond in ons favoriete koffietentje met cheesecake en tiramisu. De zaken gaan goed voor moeder en dochter. Omdat elk kopje koffie minstens 5 minuten duurt, zit de pijpenla zeker een half uur vol met Nederlandse klanten en dat trekt weer begerige, nieuwe koffiedrinkers.

Maandag verkennen we het strand in zuidelijk Cahuil. Als we ons voor een lunch vervoegen bij het 1e huis ter plaatse, Tunajas del Mar, krijgen we weer een lesje in geduld. Of we 5 minuten kunnen wachten, vraagt de ober. Zo staan we bijna een half uur voor de ingang, maar dan mogen we naar binnen.

Bij een onafgeruimde tafel staan 3 stoelen. We verzamelen zelf de rest en als het personeel eindelijk zover is, mogen we bestellen. Veel is er niet over van de kaart, het is weer een beetje eten wat de pot schaft. Ook de kip is op na de Kerstdagen. Logistiek is niet het sterkste punt van de Chilenen, kunnen we concluderen, maar lekker koken kunnen ze. Ons toetje met koffie in Pichelemu smaakt onverminderd goed.

Vanavond loungen we in onze lodge met een groot kampvuur en Kabouter PrikPrak. Die lijkt op de Spaanse les van Theo & Thea. Meneer Struikebos, wilt u nog wat aan de kabouter vragen? Ja, wat vraag je aan een kabouter?

Na 3 dagen Pichelemu vertrekken we dinsdag langs de kust naar het noorden. Uit Nederland krijgen we bericht dat Valparaiso is getroffen door bosbranden. Het is hier alarmfase rood. Hopelijk kunnen we nog in ons hotel terecht!

Onderweg zien we inderdaad brandhaarden en vuur dat snel oprukt over de heuvels. Met een stevige wind rijden we over kronkelende wegen en door uitgestrekte gebieden met rook. Je zou er paniekerig van worden, ware het niet dat onze Chileense medeweggebruikers gewoon onverminderd rustig blijven doorrijden.

In Santa Domingo stoppen we voor de lunch. Valparaiso is dan nog maar een uurtje rijden. De hippe, veelkleurige stad is ingeklemd tussen heuvels en de zee. Ontelbare  kunstzinnige muurschilderingen maken de stad uniek en aantrekkelijk. De 100'en huizen die kennelijk verwoest zijn door de bosbranden zien we niet. Als we na een aantal keer spookrijden en vergeefse rondjes ons hotel op een heuvel bereiken, blijkt dat gelukkig ook nog intact. Het supergezellige Boutique Hotel Acontraluz won diverse prijzen en ziet er tof uit. Elke etage heeft een balkon met schitterend uitzicht op stad en zee.

Op verschillende plekken zijn heuvels en boulevard van Valparaiso via liften op rails met elkaar verbonden. Zo zak je in een kort ritje van 20 tot 30 meter zo'n 100 meter omlaag. We drinken een borrel op een terras met alleen alcohol. Hippe restaurantjes zijn hier genoeg, op steile plekjes, met prachtig uitzicht, authentieke kaart en heerlijke pisco sours. Om klanten verlegen zitten ze niet en heel hard lopen doen ze dus ook niet. Maar daar raken we aan gewend!

Fennieke 01/01/2017 2016: Pan-American Highway

Trackback van jouw site.