Dag 44 & 45: flamingo’s, geisers & jingle bells

Als we vrijdag om half 7 vertrekken, laten we de witte zoutvlaktes van Salar de Uyuni achter ons. Door een ongerept maanlandschap met oneindige cactussen rijden we naar het gehucht San Juan. Vandaag leggen we de meeste kilometers af en dat is best afzien op wegen die eigenlijk geen wegen zijn. Het is hier een en al dorre hoogvlakte, merkt JW op. In het westen liggen 7 vulkanen, waaronder de Imuputuncu van 5.163 meter. Bolivia heeft alleen nog inactieve vulkanen, vertelt onze chauffeur. Hij is vandaag wat minder spraakzaam, want hij blijkt vannacht in de auto te hebben geslapen. Gelukkig heeft dat geen invloed op zijn rijvaardigheid.

Langs de grens met Chili rijden we naar het zuiden. Welkom in Chili, krijgen we op de sms, maar ook Vodafone kan zich wel eens vergissen. Bij een spooky rangeerterrein met een stel treinen uit de jaren 50 stoppen we en vult Johnny de benzinetank bij. Daarna ruikt het volgens de Nederlandse Joyce onbedaarlijk naar benzine, maar wij hebben andere zorgen. Steeds verder stijgen we en de keienroute is een ware uitdaging voor de 6 passagiers. Op 4.200 meter mogen we met onze zeebenen de jeep uit voor een fenomenaal uitzicht op vulkaan Ollague van ruim 5.800 meter.

Onderweg drinken we liters water tegen hoogteziekte. Onze chauffeur heeft daarvoor zijn eigen medicijn: zijn linkerwang is opgezet van de coca-blaadjes. Er zijn ook Bolivianen die de blaadjes op hun voorhoofd plakken, maar dan moet je wel heel bijgelovig zijn.

Bij Laguna Canapa op 4.800 meter kijken we onze ogen uit naar de flamingo's die ongestoord vissen in het deels witte zoutmeer. 23 december, 23 graden, maar onze Kerstmutsen hebben we bij ons! Ook het grotere Laguna Chiarkota en Laguna Hedionda met zijn gele sulphur-grond zijn het domein van ontelbare flamingo's. Aan dit meer lunchen we. Of het nu kip is of flamingo, zoals Johnny zegt, we weten het niet. Verderop zien we vossen, die dol zijn op jonge flamingo's, en biscacha's. Dat zijn konijnen met staart, die houden van overrijpe banaan.

Het is verboden de Arbol de Piedra te dicht te naderen, lezen we op een instructiebord bij deze door erosie gevormde steen in de woestijn. Natuurlijk zijn er brutale toeristen die er toch tegenaan leunen. Een selfie tegen een unieke steen in de vorm van een tol is namelijk allesoverstijgend.

1,5 dag rijden we nu al door niemandsland zonder wegen, als we een bord 60 km Velocidad maxima in het mulle zand zien. We vragen ons af wie dit controleert en waarom een snelheidsbeperking in de vrijwel ongerepte woestijn eigenlijk nodig is. Laguna Colorado is het laatste meer en het meest indrukwekkend: met een rode kleur die wordt veroorzaakt door plankton, en een nog grotere hoeveelheid flamingo's.

Uitgeput komen we aan bij onze slaapplek voor vannacht: een soort herberg met slaapzalen, 1 douche, 2 toiletten en geen elektriciteit. Nog net niet back to basics, maar het komt wel in de buurt. Gelukkig slapen wij met de meiden, de Spanjaarden betalen extra voor een aparte ruimte. Blij zijn wij vooral dat we kunnen uitrusten van een lange dag in een moeilijk begaanbaar, maar overweldigend mooi landschap.

Het wordt elke dag gekker: eigenlijk houden we in de woestijn van Uyuni bijna een Europees ritme aan. Zaterdag, 24 december, gaat de wekker om half 4. Niks geen tijdverschil tussen de continenten! Aan de Kerstgedachte hebben de Boliviaanse uitbaters hier niet veel gedaan. We hebben niet eens licht in onze slaapzaal. Zo doen wij het met 4 telefoonschermpjes en dat werkt best als je er eenmaal handigheid in hebt.

Als wij klaarstaan voor vertrek, is Johnny nog druk met de lunch voor de Spanjaarden. Zij rijden vanmiddag mee terug naar Uyuni, wij worden straks bij de grens met Chili afgezet. Door ons late vertrek komt de sunset bij de geisers Sol de Manana wel in het gedrang. Johnny wordt ook nog eens afgeleid door het kleine Spaanse stel, dat bedongen heeft dat ze vandaag vlak achter hem mogen zitten. Ook Johnny kan geen 2 dingen tegelijk – praten en doorrijden – en zo wordt het al licht als we op 5.000 meter bij de geisers aankomen.

Deze hoogte is al behoorlijk breath taking, maar de pruttelende en stomende zwavelpotjes voegen daar nog een dimensie aan toe. Vrijelijk mogen wij lopen tussen de vervaarlijke gaten: het is hier zo ongerept dat zelfs hekken ontbreken. Wij moeten denken aan de onfortuinlijke jongen wiens resten nooit zijn teruggevonden, nadat hij in Yellowstone over een hek klom en in een kokend potje terechtkwam. Gelukkig zijn wij zo vroeg in de morgen al behoorlijk wakker.

Na de Desierto de Dali, met rotsen in de vorm van kunstwerken, mogen wij baden in de warme Banos termales verderop. Eigenlijk is dit een veredeld zwembassin van 40 graden met kleedhokje en heel veel Aziaten. Wij houden het bij pootje baden en koffie drinken. What I like best about boys, is when they are rich, horen we een jonge Chinese tegen 2 Duitse jongens zeggen. Het gespreksniveau in het thermale badje is omgekeerd evenredig aan de hoogte in dit deel van Bolivia.

Door de reshuffle vanochtend zit JW voorin. Dit is wel een erg mooie weg voor een foto, Fen. Helaas zit Fen op de achterbank. Dus maakt JW foto's en geeft Johnny, de chauffeur, hem aanwijzingen. Er kan veel veranderen in een paar reizen. Onze laatste stop is het Laguna Verde. Dit lijkt liefelijk, maar door de arsenicum mineralen is het het enige meer zonder flamingo's.

Vanaf hier zijn we in een kwartier bij de grens met Chili. De Boliviaanse autoriteiten huizen in een klein schuurtje met 2 computers. Als een van de douaniers Fen verdenkt van het maken van foto's, treedt hij hard op. Hij wil meekijken op haar schermpje om zeker te weten dat zijn collega niet is vereeuwigd op 1 van haar vele foto's.

Eenmaal in de bus duiken we naar beneden van 4.600 meter in de Andes naar 2.400 meter in de Atacama woestijn. Voor een gezonde overgang schijnt 300 meter verschil per dag het maximum te zijn, maar wij zijn blij dat we straks weer voet op normale bodem zetten. Intussen passeren we de imposante vulkaan Licincabur van 5.960 meter. En legt de chauffeur uit dat de Chileense lama's die we langs de weg zien heel anders zijn dan de Boliviaanse. Bij zijn They don't have no passport lacht hij zijn gele tanden bloot.

Na de formaliteiten bij de Chileense douane worden we keurig afgezet bij het Apart Hotel in San Pedro de Atacama. Daar luieren we en genieten na. Gek om weer met z'n 2'en te zijn! Vanavond eten we bij La Casona in het stadje, waar een pianist vrolijke Kerstliedjes speelt. Die komen echt binnen na 3 fantastische dagen en het besef dat we aan ons bijna-laatste hoofdstuk zijn begonnen. Weemoed in Chili! We worden terug naar huis begeleid door 1 van de vele straathonden hier. Als we er zijn, zoekt hij een slaapplekje op straat voor onze deur…

Trackback van jouw site.

Reacties (6)

  • Els

    |

    Wat een prachtig stuk weer!!!! Heel veel plezier met Kees binnenkort en kijk weer uit naar het volgende verhaal. Fijne 2e kerstdag, xx

    Reply

  • Boukje

    |

    Oh wat een mooi verhaal. Hoe gaat straks het weer in het gewone leven van elke dag! Zal toch ook kunnen dat jullie zeggen “”hoe goed het is om juist weer in dat gewone leven te stappen””! De foto’s laten veel zien. We duimen voor Anika, Roel,Hanne en Bart. Straks zijn de vrienden er! Kus,liefs en goede gedachten

    Reply

  • monique

    |

    Prachtige verhalen en wat heerlijk om dit op deze manier met jullie mee te beleven. Geniet van de komende dagen en benieuwd waar jullie Oud en Nieuw vieren. Liefs!

    Reply

  • Marion

    |

    Weer mooie verhalen en plaatjes. Op dit moment zijn de kerstdagen voorbij. Ik hoop dat jullie er toch iets van mee hebben gekregen. Straks oud en nieuw en gaan jullie in 2017 verder met laatste deel van je fantastische reis. Ik reis nog ff mee hoor. 😉

    Reply

  • Marion

    |

    Hi Fennieke en Jan Willem. Ik wil jou, JW, nog feliciteren met je verjaardag van afgelopen woensdag. Gisterenmiddag was ik nog even gezellig anderhalf uur bij je moeder. We hebben een portje gedronken en zij heeft mij bijgepraat. Een goede jaarwisseling voor jullie en groetjes van Marion.

    Reply

  • annemarie visser

    |

    Hallo beiden
    Ik wens jullie een gezond, gelukkig en maar een reislustig 2017 toe. Het schiet alweer op jullie mooie reis, wat een mooie foto’s en verhalen!
    Nou tot april nog directeur Jan Willem en daarna?? Wie zal het zeggen, geniet nog daar!! Groet anne-marie visser

    Reply

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading