Dag 40, 41 & 42: onderweg naar Uyuni’s zoutmeren?

Reizen per bus of trein in Bolivia is 1 groot avontuur. Je weet nooit wat er gebeurt, of je aankomt en hoe laat je aankomt. Je kunt dus maar beter niet al te principieel zijn en meegaan in de flow van de Zuid-Amerikanen. We leren hier wijze levenslessen.

Vandaag nemen we de bus tot Oruro en morgen de trein tot Uyuni. Woensdag start namelijk onze jeepsafari van 3 dagen door de zoutvlaktes van Bolivia. Volgens het busschema vertrekken wij om 11 uur en zijn dan om 3 uur in Oruro. Voor de zekerheid zijn wij ruim op tijd bij de Terminal de Buses La Paz. Daar is het een gezellige drukte – op 1 zich verdacht opstellende hangjongere na – en onze bus vertrekt keurig op tijd. Maar bij de busterminal zelf stappen ook maar 2 mannen en een paardenkop in. In de straat ernaast al een stuk meer. En zo lijkt onze chauffeur voor elk wissewasje de bus aan de kant te zetten. In de buitenwijk El Alto staat hij zelfs een half uur stil.

Het blijkt ook geen doen om onze bagage in het ruim bij elke stop te controleren. Go with the flow dus. Onze bus heeft gelukkig een toilet aan boord, maar helaas: no functiona. Als we weer eens stoppen, zoekt JW op advies van een lijvige Chinese Boliviaan een toilet buiten op. Voordat hij terug is, zet de bus zich al weer in beweging. Gelukkig staat de deur nog open. Op de verlaten A1 naar het zuiden stopt de chauffeur half op de rechterbaan. Hebben we soms motorpech? Het blijkt een klein meisje dat naar het toilet moet en met haar moeder in een struik naast de bus gaat zitten.

Kortom: na 2 uur reizen hebben we pas een kwart van de route afgelegd. Maar daarna gaat het snel gelukkig. Over een kale en winderige hoogvlakte komen we toch nog op tijd in Oruro aan. Een paar aardige politieagenten helpen ons een taxi aanhouden. Een Boliviaanse vrouw dringt voor, maar onze bagage zit er eerder in.

Om bij ons hotel uit te komen laveert onze taxi door een met Kerst-kramen volgebouwd straatje. Virgen del Socavon ligt aan een gezellig plein en kijkt uit op een levensgroot Virgen del Socavon-beeld op de heuvel. Ook vanuit onze matrimonial suite zien we haar staan. Omdat de andere kamers niet rookvrij bleken, kregen we een upgrade naar deze kamer. We kijken trouwens ook uit op een – in navolging van La Paz – in aanbouw zijnde eitjeslift.

Van 5 tot maar liefst half 8 zit Fen bij de kapper met de hippe naam Fashion Look. Uit de boxen schalt Engelstalige muziek, maar Engels spreekt hier niemand. Erg efficiënt blijken ze ook niet te werken – wie zit er nu 2,5 uur bij de kapper – maar daardoor kunnen we wel de start van de balletlessen van de plaatselijke talentjes op de verdieping boven ons meepikken.

Naast ons hotel eten we vleesspiezen bij een in Kerstsfeer gehulde kraam. De muren zijn van oranje tentzeil en dat draagt bij aan de sfeer. Maar nog voordat we ons eten op hebben, beginnen de 3 meiden de kerstversiering te demonteren en de tafels leeg te halen. Gelukkig zijn we in een wip weer bij ons hotel.

Dinsdagochtend hebben we de tijd. Onze trein naar Uyuni vertrekt pas om half 3. De ingang van ons hotel blijkt al weer ingebouwd door kraampjes. Elke dag proberen mensen hier hun waren te verkopen. Om 12 uur lopen we nog een rondje Oruro naar het centrale plein. Bij de bank wisselen we dollars en zien een grote demonstratie voorbij trekken. Waar zou dat voor zijn?

Als we om kwart over 1 terug zijn bij ons hotel – om half 2 brengt een taxi ons naar de trein – heeft JW een mail van de treinmaatschappij. Vanwege blokkades zijn de treinen vandaag en morgen gecanceld. De route is 2 km voor Uyuni, onze eindbestemming, geblokkeerd. Dat blijkt als de dames van de receptie voor ons bellen.

Hoe kunnen we die 316 km vanmiddag dan nog wel overbruggen? Er gaat een bus om half 6, maar die komt vast ook niet door de blokkades heen en dan staan we daar straks in het donker in the middle of nowhere.

Via de weg wordt het dus altijd lopen langs de blokkades. Daarna kunnen we een taxi nemen. Vliegen vanaf La Paz of het kleine vliegveldje hier is ook onzeker. We besluiten niet op de bus van vanavond te wachten, maar direct een taxi te nemen. Risico blijft dat we er niet doorkomen straks. De taxichauffeur – een kennis van het hotel – begeleidt ons dan tot voorbij de blokkades. Benieuwd wat we daar straks tegenkomen: Boliviaanse boeren met gevaarlijke harken en spugende lama's?

Om kwart over 2 vertrekken we naar het avontuurlijke zuiden. Onderweg pinnen we nog wat dollars en op de klanken van Jingle Bells rijden we door de voorlopers van de Uyuni desert. Ook Venus van Shocking Blue past best goed bij het dorre, ruige landschap en de zandstormen die het zicht soms onmogelijk maken. Oneindig veel lama's, alpaca's en vicuna's zien we grazen. Als we net een bord Pas op voor lama's zijn gepasseerd, springen er 3 vlak voor de auto over de weg.

Zo'n 10 km voor Uyuni komen we bij de 1e blokkade. Onze taxichauffeur loopt er samen met JW naar toe. Fen doet voor de zekerheid de deuren op slot. De stakers zijn ons goed gezind en zo rijden wij dankbaar langs de mannen, vrouwen én kinderen.

Een eindje verderop is er echt geen doorkomen aan. De vrachtwagens staan strak op elkaar geparkeerd en zelfs een motor past er niet tussendoor. Intussen hebben we ook een lekke band. Nadat JW geholpen heeft de band te wisselen, is de taxichauffeur zo uitgeput dat hij weigert ons te voet langs de blokkades te helpen. Zo begint hij met zijn thuisbrengbandje aan dezelfde lange route terug.

Wij laten onze rolkoffers zakken tot het zandpad naast de weg. Best spannend, want hoe boos zouden de stakende Bolivianen zijn en moeten we onderhandelen om door te mogen? Het blijkt mee te vallen. Ze zien ons nauwelijks en zijn drukker met socializen dan met het tegenhouden van toeristen met grote tassen. 1 man legt ons zelfs schuldbewust uit dat ze hier staken voor eigen grond en huizen. Dat was hun door de regering beloofd. Maar president Morales is drukker met zijn ongrondwettelijke 4e ambtstermijn dan met het lot van zijn burgers.

Na een kwartier lopen lukt het ons een taxi aan te houden en zo komen we toch nog ongedeerd aan in ons hotel in Uyuni. Met een biertje en pizza komen we bij van de enerverende dag. Je kunt van alles van de Bolivianen zeggen, maar lekkere pizza's bakken ze!

Woensdag staan we goedgemutst op: we zijn veilig in Uyuni aangekomen, de zon schijnt en dus is het een prachtdag voor een jeepsafari naar de zoutmeren!

Om half 10 melden wij ons bij het reisbureautje waar een vrouw ons in onverstaanbaar Spaans uitlegt dat er een kink in de kabel is. De stakers staan op een strategisch punt op onze route en zij zijn ook toeristen niet goedgezind. Auto's die wel proberen door te rijden worden bekogeld met stenen. Daarnaast is er door de blokkades een tekort aan benzine.

Een aantal jeeps vertrekt nog wel en we zoeken dus naar alternatieven. Een Boliviaanse helpt Fen graag aan informatie over jeepreizen, ze hebben zelf nog 1 plek, tot ze begrijpt dat wij met z'n 2'en zijn. Sorry, I have to work, kapt ze het gesprek af.

Terwijl wij nog discussiëren met het reisbureau en zelfs onze Nederlandse agent aan de telefoon hebben, melden 2 Nederlandse meiden en een meisje uit Hong Kong zich ook voor een trip vanaf morgen. We helpen ze bij de onderhandelingen over de prijs en voorwaarden en leggen ons uiteindelijk neer bij uitstel tot morgen. Het kost ons een dag in de woestijn van Noord-Chili, maar die levensles van de afgelopen dagen willen we vasthouden. Go with the flow of the Bolivians dus.

Op een zonnig terras drinken we bier met de Nederlandse meiden en delen ervaringen in Zuid-Amerika. Laat in de middag spreken we weer af bij het reisbureau voor het laatste nieuws. Uiteindelijk kunnen we zelfs hartelijk lachen met de Boliviaanse vrouw met maar 2 voortanden. Ook zij blijkt te weten hoe Google Translate werkt.

Het ziet ernaar uit dat we morgen echt gaan. Om 6 uur al: we moeten flink omrijden om de blokkade te omzeilen. Al horen we vanmiddag vanuit ons hotel wel rare geluiden. Is het vuurwerk of zijn het geweerschoten? Licht unheimisch is het, maar tot nu toe hadden we geen reden om aan de goedwillendheid van de Bolivianen te twijfelen.

Zaterdagochtend zijn we in San Pedro de Atacama. Tot die tijd zijn we offline. In de woestijn is geen internet. En ook niet in het zouthotel van onze 1e nacht en de slaapzaal van onze 2e nacht….

Trackback van jouw site.

Reacties (2)

  • Boukje

    |

    Al die kleuren fantastisch! Zouden we hier ook moeten kunnen aantrekken! Maar die avonturen vind ik wel heftig. Go with the flow is de enige mogelijkheid! En daar leren we toch van. Goede dagen in de Atacama woestijn. De droogsteplek op aarde! Liefs

    Reply

  • lidy

    |

    wow wat een fantastische foto’s en prachtige verhalen. Fennieke je bent een kunstenaar met de pen. Heerlijk om jullie verhalen te lezen.

    Reply

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading