Dag 35, 36 & 37: met de trein naar Puno & het Titicacameer

Ons laatste ontbijt in hotel El Balcon in Cusco wordt opgeluisterd door 2 Françaises met ADHD. Aan aparte tafeltjes hebben ze elkaar gevonden in hun zorg over de toekomst van hun land. Van ontbijten komt weinig en wij eten juist lekker door: we komen er namelijk niet overheen.

Onze taxi is 10 minuten te vroeg. Dat is een probleem in ons smalle straatje, want stoppen betekent een file en een file betekent onophoudelijk getoeter. De Peruanen hebben het claxonneren namelijk uitgevonden. Aangezien onze ijverige chauffeur zwicht voor de dreiging van zijn achterliggers, moet hij flink omrijden en is vervolgens ruim 10 minuten te laat. Zo komen we ook vandaag als laatsten aan op onze bestemming, het treinstation dit keer.

De trein van Cusco naar Puno is een stuk luxer (en duurder) dan die naar Machu Picchu. In de Andean Explorer word je volledig ontzorgd door hosts, kruiers en bartenders. De tafeltjes in onze wagon zijn gedekt met wit damast, een solide schemerlamp en uitgebreide menukaart.

Om 8 uur stipt zet onze stoomtrein zich in beweging, door het historische deel van Cusco en de armere wijken. Hij baant zich al toeterend een weg door eindeloos ruig landschap en primitieve dorpjes. Zo zijn mensen, honden, ezels, koeien, schapen en alpaca's gewaarschuwd.

Bewaakte spoorwegovergangen heb je hier niet. We rijden zelfs dwars door de slaperige dorpjes heen. Voor de buurtkinderen vormen de weinige treinen op dit traject een afleiding. Schreeuwend en zwaaiend rennen ze op het spoor af en lang wuiven ze ons na. Ook ouderen zijn nieuwsgierig en tonen ons vaak hun ontwapenende lach. Voel je je al een beetje als Maxima? vraagt JW aan Fen. Die zwaait ook de hele dag.

Met vorstelijk eten, modeshows, live muziek, dans en een Pisco Sour-demonstratie bewegen wij ons de hele dag tussen onze wagon en het half open bar- en evenementenrijtuig. Achter ons flitsen ontelbare schapen, alpaca's en zelfs flamingo's aan ons voorbij. Een brede rivier wordt benut voor het wassen van kleren en auto's.

Bij het hoogste punt, La Raya op 4.312 meter, mogen we uitstappen. Naast het spoor en het kerkje hebben lokale vrouwen hun kraampjes al weer uitgestald. JW gaat op de foto met de liefste alpaca in de regio.

Ook in Juliaca vormt het spoor het centrale hart. Vanaf ons balkon kunnen we de autowrakken, auto-onderdelen, ijzerwaren, stoffen, boeken en eten bijna aanraken. De markt van Juliaca staat letterlijk op het spoor: tussen de bielzen liggen fruit en boeken uitgestald en de partytenten worden razendsnel teruggezet als ons open rijtuig als laatste gepasseerd is. Wat een geweldige sfeer!

Om half 7 zijn we op het station van Puno. Ons hotel ligt buiten de stad aan het Titicacameer. Een Peruaanse regelt een taxi voor ons en stapt zelf ook in. De komende dagen rijden er geen taxi's, vertelt ze ons. Wel kan zij overmorgen een boottocht voor ons regelen. Als wij vragen hoe we dan bij de haven komen, zegt ze dat de staking waarschijnlijk toch maar 1 dag duurt. Morgen bekijken we hoe we de komende dagen invullen.

Donderdag houden we verplichte rust. We zitten namelijk in the middle of nowhere bij Puno en de bussen en taxi's staken. Voor ons lijf komt dit niet slecht uit: we moeten ook weer wennen aan de hoogte van ruim 3.800 meter.

Ons uitstapje naar Arequipa en de Colca Canyon in Zuid-Peru skippen we. De tijd is te kort, nu we hier pas zaterdag kunnen vertrekken. Dinsdag moeten we namelijk in Uyuni in Bolivia zijn. Vanaf daar doen we een 3-daagse jeep-safari langs de zoutmeren tot Noord-Chili. Maar zaterdag vertrekken we eerst naar La Paz.

De hoteleigenaar probeert het ons hier op alle manieren naar de zin te maken. We zijn namelijk de enige gasten. Thank you, mister, Thank you miss, klinkt het de hele dag. We bellen, lezen en genieten van de zon. De plaatselijke aannemer is onder ons raam druk met het uitdiepen van het haventje. Daarin ligt zelfs een Peruaanse houseboat (net als in Shuswap Lake in Canada!). Gelukkig gaan de bouwvakkers ook hier niet al te laat naar huis.

Een rustdag is fijn, omdat je kunt bijtanken. Maar we worden ons ook meer bewust van de energie die een verblijf op hoogte kost. Morgen gaan we doen waarvoor we hier kwamen: varen op het Titicacameer.

Vrijdag… Het Titicacameer ligt op de grens van Peru en Bolivia en is het grootste meer van Zuid-Amerika. Er liggen maar liefst 38 eilanden in en 90 unieke floating islands. Met 3.822 meter is het ook het hoogst bevaarbare meer ter wereld. Nou ja, op een kleiner Peruaans meertje na dan, maar dat vertellen de reisgidsen niet.

Gisteren boekten we een boottocht bij ons hotel en om half 7 haalt de best geklede taxichauffeur van Puno ons op. Strak in pak, panamahoed en zwart met blauw alpaca-kleed dat perfect past bij zijn pak. Dat straalt vertrouwen uit en van zo'n man accepteer je zonder morren elke ritprijs.

Van onze boot liggen er vele in de haven van Puno. Met een diepe ligging, busstoelen voor comfort en een gezellig plat dak. Onze 1e bestemming zijn de drijvende eilanden waar de Uros-stam woont. Deze indianen gingen op de vlucht voor de Inca's en hun hoge belastingen. Ze bouwden eilanden van veengrond en riet. Die zijn redelijk onderhoudsvrij maar na 30 jaar is elk eiland aan vervanging toe. Het is ook wel een beetje oppassen waar je loopt, want zompig is het.

De president van ons eiland met de gezaghebbende naam Aldo demonstreert graag de absorberende werking van veen en de diepte van het meer met een lassotechniek. Ook leren wij dat het hier welig tierende riet niet alleen als vloer maar ook als maaltijd dient. De rietstengels zien eruit als grote bosuien maar smaken gewoon naar riet. Waliki! moeten wij volgens onze gids antwoorden als Aldo vraagt hoe het met ons gaat.

Het leven op het water gaat wel met ongemakken gepaard. De indianen lijden door optrekkend vocht onder reumatische artritis, griep en verkoudheid. Hoogslapers zouden hier dus geen overbodige luxe zijn. Omdat het 's nachts hard waait, zetten ze hun eiland elke avond vast. Ze willen namelijk niet de volgende dag in Bolivia uitkomen, grapt onze gids. Na de demonstraties neemt president Aldo ons mee op een rieten vaartuig met dierenkoppen. Deze Mercedes Benz onder de boten heeft helaas geen motor en dus is het peddelen geblazen.

Bij terugkomst lokt een Indiaans stel ons linea recta zijn tent in. Samen met 2 dames worden we op het bed (de grond) geposteerd. Het echtpaar duwt ons vervolgens in sneltreinvaart allerlei zelfgemaakte bootjes, poppen, kussens, dekens en panfluiten in de hand. Zo ontkomen wij niet aan de aanschaf van een mini-panfluit voor het lieve sommetje van 2,50 euro.

Op een 2e drijvend eiland is een heuse uitspanning voor toeristen. 's Middags wandelen en lunchen we op het eiland Taquile. Dat is zo'n 65 km over het water naar het oosten! Er zijn geen wegen of auto's, wel Inca-ruïnes en terrassen. De bewoners hebben een eigen taal, trouwen alleen met elkaar en dragen geweven kleding waarvan de patronen en kleuren betekenis hebben. Als je een rood-witte muts draagt, ben je single. Draag je hem dwars op je hoofd, dan ben je op zoek.

Jacques Cousteau heeft het meer ook rondgevaren, maar veel dieren heeft hij hier vast niet ontdekt. Het meer is zo groot omdat het midden in het continent ligt en als reservoir dient voor alle ijswater en rivieren. Het verbergt zelfs Inca-ruïnes uit de tijd dat het water lager stond.

De lange tocht terug genieten we van de zon en overdenken de komende weken, inclusief onze terugreis. Donderdag 19 januari kunnen we iedereen thuis weer in onze armen sluiten en dat voelt goed! Kijk, in het Spaans! zegt JW als hij het evaluatieformulier invult. Pijpers y Van der Weerd, heeft hij erop geschreven. Gelukkig hoefden we vandaag niet om paquetos papiras papiros te vragen.

Fennieke 14/12/2016 2016: Pan-American Highway

Trackback van jouw site.