Dag 22 tot 25: over de grens naar Peru

's Nachts in de bus zitten is leuk: donderdag om 2 uur zijn we bij de grens met Peru. We gaan wel behoorlijk terug in de tijd: onze bagage wordt uitgebreid gecheckt en we moeten een ellenlang formulier invullen. Een half uur later blijkt dit alleen voor ons vertrek uit Equador te zijn.

Nu nog Peru in zien te komen dus, 100 meter verderop. Een oude man stuurt ons naar de 2e balie langs de rij met 30 wachtende locals. De man achter de balie lacht vriendelijk en stuurt ons weer terug: achteraan aansluiten en eerst naar de balie voor salidas uit Equador. Lang geleden ging het ook zo in Europa. In de moderne tijd reizen wij gelukkig continu vrij en zonder oponthoud de grenzen over. Dat is in elk geval 1-0 voor Europa.

Achter Fen zit een oude Peruaanse vrouw. Zij is klein van stuk maar groot in daden. Bij ons vertrek was zij al stiekem op onze plekken vooraan gaan zitten. Nu kletst zij aan 1 stuk door met weidse armgebaren en als zij wil verzitten of opstaan grijpt ze Fens stoel en neemt dan en passant wat plukken haar van Fen mee.

In de Peruaanse bus kun je gewoon naar het toilet zonder de chauffeur te vragen de deur open te doen. Maar een uitdaging is het wel om er al rijdend ongehavend weer uit te komen. Onze chauffeur laveert de goed-verende bus snel en behendig door het heuvelachtige landschap. Vannacht lijkt het soms wel of we uit onze stoelen gekatapulteerd worden. Of zelfs dat de bus in de bocht zijn onderstel verliest. Gelukkig komt alles steeds weer op zijn pootjes terecht.

De noordkust van Peru bestaat uit eindeloos woestijngebied, heuvels en zandvlaktes met nauwelijks bebouwing. Verderop zien we meer dorpjes, palmbomen, landbouwgrond en een fietsende jongen met een paard vastgebonden aan zijn zadel. Op elke (bouwvallige) muur zijn de namen van kandidaten voor de senaat en het presidentschap geschilderd. Al met al maakt het achterland een behoorlijk desolate en arme indruk.

Om 11 uur zijn we in Chiclayo. Busterminal is een iets te mooi woord voor het eindstation van onze bus. Het is meer een hobbelig parkeerterrein met omheining, toiletgelegenheid en wat mannen die zich op uitstappende toeristen werpen. Van hen neemt 1 de tas van Fen direct op zijn schouder en wil er al mee weglopen. Als wij hebben uitgelegd wat we willen, knikt hij begrijpend. Het vertrekpunt van bus 2 is niet al te ver weg. Onderweg stoppen we en de man wenkt een maatje op straat. Bij dit mobiele wisselkantoor kunnen wij in de auto blijven zitten. De man rekent ons op zijn grote rekenmachine voor hoeveel wij krijgen voor onze dollars. Als JW een andere koers op de rekenmachine intypt, is de deal gesloten en scheurt onze chauffeur er weer behendig vandoor. Past zo in een scène van James Bond in Zuid-Amerika.

De bus naar Trujillo vertrekt om 12 uur en we kunnen direct instappen. Dit keer krijgen we een officieel reçu van onze bagage. Bij het 1e kruispunt vertoont een vuurspuwer zijn kunsten op het zebrapad. Als het verkeer doorrijdt heeft hij even tijd voor een pauze.

In Peru staat geen boete op litteren en dus gooit iedereen hier vrijelijk zijn vuil op straat. En daar eten de honden dan weer brood van. Veel huizen zijn niet meer dan een paar gammele muren met provisorisch dak of géén dak. Waarschijnlijk regent het hier nauwelijks. Bijkomend voordeel: als je binnen je was ophangt, is die toch erg snel droog én lekker fris.

Er staan ook huisjes en schuren te koop, maar in Nederland zou het huis te klein zijn als dit als woonruimte werd aangeboden. We zijn verwend: niemand hoeft bij ons in krotten te leven. Intussen vertonen de 4 tv-schermen in de bus een onophoudelijke portie geweld. Vechten, slaan, schoppen en schieten, Peruanen houden van knokfilms. Ook JW raakt aardig in de ban van Sylvester Stallone in Rocky 1 en 2.

Helaas voor hem, als we Km 630 Drive in op de Panamericana gepasseerd zijn, zien we het bord Trujillo. Vanaf de busstop nemen we een taxi naar ons hotel, Costa del Sol Wyndham. Een rare overgang is het wel: na een busreis van 18 uur en 950 km met vooral locals belanden we in een chique buitenwijk met bewaakte huizen, garages en speciale taxi's. Ons hotel heeft 5 sterren en won diverse prijzen. Dat kost hier nog steeds niet meer dan 60 dollar per nacht.

Vanavond eten we in het eigen restaurant. 35 uur onderweg vanuit de Galapagos en meer dan 2000 km in de benen, daar slaap je goed op!

Vrijdagochtend… wakker worden van kirrende duiven op je balkon is toch een beetje raar als je in Peru zit. Naast het zwembad zien we het ontbijtbuffet in het restaurant al klaarstaan. Na een uitgebreid ontbijt gaat JW naar een wasserette in de stad met de sprankelende naam Lavanderia Splash. Dat onze was pas morgenavond klaar is, is wel licht problematisch. JW's kleren zijn namelijk op.

We luieren, drinken een cocktail on the house en trekken baantjes in het zwembad. Je moet wel laveren tussen de ligstoelen die ook in het water drijven. Bij baantje 8 ontdekt Fen een stel grazende lama's in de tuin. Tijd voor mailtjes hebben we ook. Zo vraagt de kluswebsite zich af of we nog huishoudelijke klusjes voor ze hebben in deze winterse weken. Vanavond eten we weer lekker bij de Paprika.

Zaterdag zijn het de fonteinen in het zwembad die ons wekken. Zij gaan elke ochtend om half 9 aan en in je REMslaap lijkt het dan of het regent. Daarnaast waren ze gisteren bezig met het bouwen van een podium. De sound check begint als de fonteinen zijn warmgedraaid.

Het feestterrein naast ons staat in het teken van Kerst. Felix Navidad, zagen we al overal en op de tafels staan glinsterende kerstboompjes. Kerst vieren met 25 graden, een zwembad voor je neus en de Zuid-Amerikaanse klanken van Mark Anthony en de Peruaanse evenknie van Jodi Bernal (Que si, que no) blijft toch een beetje onwerkelijk. 

's Middags gaan we het centrum van Trujillo in. Een taxi zet ons af op het centrale Plaza de Armas met kleurrijke kerken en gebouwen uit de Spaans-koloniale tijd. Bij een marktkraam op het plein ligt het boek van Adolf H. voor een prikkie te koop. De Iglesia de San Agustin blijkt net dicht, maar een aardige bewaker leidt ons graag rond. De kerk doet nu onder andere dienst als plek voor promotieredes van de universiteit van Trujillo. Met een standbeeld op het binnenplein worden vroegere politieke leiders, waaronder Fujimori, geëerd. Die zit al jaren in de gevangenis, maar vanwege zijn gezondheid is hij gisteren opgenomen in een kliniek. Wat je allemaal niet opsteekt met een rondje zappen langs alle 100 Spaanstalige tv-zenders hier.

In de imposante, donkergeel gekleurde Santa Maria Cathedral komt net een bruidje binnen op de opzwepende klanken van Ron Brandsteders Honeymoon Quiz. Onze laatste dollars wisselen we in bij een klein wisselkantoortje. De 1e wil helemaal niet met ons onderhandelen. Nummer 2 wel, maar heel veel zoden zet dit niet aan de dijk.

Op het kleinste terras van Trujillo bestellen we bier en pasta in de zon. Een man met kruk, opgestroopte broekspijp en ingezwachteld been bedelt. Als hij een vriend ziet, blijkt hij ook zonder kruk best aardig te kunnen lopen. Ook kinderen willen ons van alles verkopen, terwijl hun ouders verderop staan. Indrukwekkend. Wij gaan over tot de orde van de dag: onze was ophalen. Een interessante speurtocht, omdat we zelfs van de politie misleidende aanwijzingen krijgen. Bij Lavanderia Splash zijn ze blij dat we er nog net voor sluitingstijd zijn. Tot slot belanden we in een katholieke optocht waaraan alle kerken en verenigingen van Trujillo meedoen. Met dans, wierook, tromgeroffel en de zwart-geschilderde gezichten van de Asociacion de Negros viert de stad het feest van de verbroedering. Zo kan het ook dus.

Terug in ons hotel bekijken we onze reisplannen. En besluiten morgen met de nachtbus verder te reizen naar Lima in het zuiden!

Zondag hebben we dus nog een hele (lange) dag aan het zwembad. Best idyllisch, onder de palmbomen, en goed om hier de batterij na de Galapagos weer op te laden. Maar ook willen we nu echt wat van Peru gaan zien.

Vanavond om half 11 vertrekt onze bus naar hoofdstad Lima vanaf een busterminal buiten de stad. Bij het inchecken blijkt dat we onze bagage bij de balie van ons reisbureautje moesten afgeven. Ook mogen we alleen door de detectiepoortjes met een speciaal kaartje, waarvoor we eerst weer in een lange rij moeten. Gelukkig krijgen we wat hulp van de man van dienst.

Onze bus is luxueus, maar niet gebouwd op lange Europeanen. Zo zit JW met zijn hoofd bijna vast onder een tv-scherm en zijn benen passen alleen in het gangpad. Maar slapen lukt toch wel, gelukkig…

Fennieke 01/12/2016 2016: Pan-American Highway

Trackback van jouw site.