Dag 21: afscheid…

Kwart over 5 op de Galapagos… Als onze wekker gaat, weten we nog niet dat we 35 uur en ruim 2.000 km later met ons vermoeide lijf aankomen in Trujillo aan de kust van Peru. Maar ja, wie de Panamericana wil rijden, moet het tempo er wel een beetje inhouden.

Miquel neemt ons nog 1 keer mee voor een wet landing op Playa Las Bachas, waar we weemoedig slenteren in de morgenzon langs pelikanen en leguanen. Voor het eerst zien we weer meer mensen dan dieren. Een stel Aziaten met hoedjes, wandelstokken en onzekere tred wordt in een rubberbootje naar een luxe schip geholpen.

Na het ontbijt brengt Miquel ons aan land en begeleidt ons in de bus naar het vliegveld, samen met het Zwitserse stel. De afgelopen dagen had hij ons al uitgebreid getipt over de fooi voor gids en crew, en nog 1 keer vertrouwt hij ons toe dat de Zwitserse eigenaar van het schip hem nog 2 maanden salaris schuldig is.

Ruim 3,5 uur voor onze vlucht checken we in. We kopen souvenirs en drinken koffie met de Zwitsers. De Galapagos is voor ons de mooiste plek tot nu toe. De route naar de kust door de Andes en Cajas National Park is (in Equador) een goede 2e. Onbeschrijfelijk hoe op de Galapagos dieren samenleven en ons accepteren in hun leefgebied. Dit is misschien wel de meest vreedzame plek op aarde. Er zijn ook nauwelijks mensen natuurlijk om de vrede te verstoren.

Als onze vlucht om half 1 vertrekt, krijgen we betere plekken aangeboden. Maar elk voordeel heeft zijn nadeel: we vergeten onze tas met knuffelzachte zeeschildpadden en blue foot booby boven rij 12. Terug op het vasteland gaat de klok weer een uur vooruit. Een taxi naar de busterminal van Guayaquil kost 4 dollar, horen we. We zijn principieel als een taxichauffeur 5 dollar vraagt, maar hij blijkt dat ook. Zo moeten we wachten op een andere taxi. Het gaat met horten en stoten soms, het afdingen hier.

De bus naar Trujillo aan de kust van Peru vertrekt pas over 5 uur en in Chiclayo moeten we overstappen. We overbruggen de tijd in de busterminal op een overdekt terras vol ongezonde eetbalies. Eenmaal in de bus gaat een man rond met koek en drinken. We weigeren: daarna moet je betalen, weten we. Maar dit keer blijkt het een presentje van het reisbureau.

Daar gaan we dan, over de Panamericana verder naar het zuiden. In Equador zijn de bussen luxueus en je kunt zelfs liggen in je stoel. Op naar Peru!

Fennieke 30/11/2016 2016: Pan-American Highway

Trackback van jouw site.