Dag 4 tot 7: de Evenaar, Andes & Cuenca

Op zondag houden de straatverkoopsters in Quito rust. Vanochtend vroeg dus geen serenade onder ons raam waarin mais, meloen of tomaten worden aangeprezen. Voor onze Middle of the World Tour moeten we wél op een christelijke tijd op. Zo'n 27 km boven Quito loopt de evenaar. Om dat wonder te zien melden wij ons om 10 uur bij de speciale goed- en slecht-weer-bus. Als alle andere toeristen in de stad zijn opgehaald, mag het dak eraf.

In Quito regent het in november bijna elke dag. 4 seasons in one day, zeggen ze hier. Maar vandaag schijnt de zon! Omdat Equador op de evenaar ligt, blijft de temperatuur het hele jaar stabiel. Eigenlijk zijn er hier maar 2 seizoenen: een zomer van 4 maanden en de rest is regentijd.

Onze jonge gids is enthousiast en zijn woordenstroom onuitputtelijk. Patatas, papiras, volcanos…. hij praat de hele rit vol. Maar zelfs hij is af en toe buiten adem van de ijle lucht en dat relativeert onze eigen klachten. Wij zitten voor een stel Canadezen én Chilenen uit Santiago: wat geweldig dat onze reis ook door hun land voert.

Onze 1e stop maken we bij de Pululahua krater, 4 km breed, 300 meter diep en de grootste bewoonde krater in Zuid-Amerika. De 120 bewoners gebruiken de vruchtbare grond voor landbouw en veeteelt. De steile weg leidt tot vlakbij de krater en je kunt naast het grote gapende gat parkeren. Rond de krater blijft de bewolking vaak hangen en dat is ook nu zo. We zien dus maar een stukje van dit imposante natuurverschijnsel.

Als we terugrijden, stopt de bus alsnog bij de evenaar. Waren we er net zo maar overheen gereden. Intinan Museum is de onofficiële, maar echte plek van de evenaar. In indianenhutten krijgen we met behulp van attributen eerst uitleg over de verschillende stammen en gebruiken.

De meeste stammen zijn inmiddels geciviliseerd. Zij nemen deel aan het gewone leven, dragen jeans, shirts en hippe sikjes. Er is 1 stam die afgezonderd wil blijven leven. In de Amazone worden zij alleen af en toe op de hielen gezeten door toeristen in helikopters.

Sommige stammen hakten de hoofden van hun vijanden af, kookten die en zetten ze op een speer. Met hun vrienden deden ze dit ook – maar alleen als ze al dood waren. Ze hingen het hoofd dan na het koken aan een halsketting. En als een machtige indiaan overleed, werd zijn vrouw levend bij hem begraven. Om de pijn te verzachten kreeg ze eerst een hallucinerend middel, een brouwsel van gekookte cactus.

Ook met de guinea pig – ofwel cavia – wordt in Zuid-Amerika niet zachtzinnig omgegaan. Dit lieve diertje wordt namelijk voor healing en spirituele sessies gebruikt, omdat het absorbeert en negatieve energie verwijdert. Maar de guinea pig is ook een delicatesse. In dat geval is het beestje echt slecht af.

Na deze verhelderende uitleg mogen we experimenten doen met de zwaartekracht. Zo is daar de truc met het balancerende ei. Een ei op de evenaar blijft zo maar staan op een spijker, maar alleen als een vrouw het erop zet. Onze mannen lukt het niet. Dan is er de truc met de mobiele gootsteen met links- en rechtsdraaiend water. Tot slot mogen we met onze ogen dicht lopen op de evenaar (dat lukt niet zonder omvallen) en een kung fu-oefening doen met onze gids (dat verlies je altijd). Op de evenaar heb je kortom minder weerstand. De kracht van de aardbol is sterker.

200 meter verderop staat het officiële monument van Mitad del Mundo in de vorm van een piramide. Hier zien we de meeste toeristen, balancerend op de lijn van de evenaar, met 1 voet links en 1 voet rechts. Vanaf de top van de piramide heb je uitzicht op de omringende vulkanen. Ook wij laten ons verleiden tot een fotootje of 2.

2 maanden geleden passeerden we de Arctic Circle in Alaska, vandaag de evenaar. Het is bijna te mooi om waar te zijn…

Maandag verplaatsen we ons al weer na 3 dagen Quito. In 1923 spraken alle staten van Amerika een netwerk van wegen af om de staten te verenigen. De Pan American Highway is 25.750 km lang. Alleen tussen Panama en Columbia is een stuk regenwoud van 87 km niet ontgonnen. In Equador loopt de Panamericana via Tulcan, Quito, Cuenca en kustplaats Machala tot het eindpunt Puerto Montt in Chili.

Voor onze trip van Quito naar Cuenca blijkt privé-vervoer het veiligst. Zo haalt onze chauffeur Enrique ons om kwart over 8 op bij ons hotel. Hij spreekt un poco Engels en inmiddels spreken wij un poco Espanol. Voor de trip over de Panamericana moeten we 450 km door de Andes. In feite leidt de weg ons door de hoogvlakte tussen 2 bergketens die samen de Andes vormen. Avenida de los Vulcanos heet de weg hier ook wel, spannend!

De ochtendspits in Quito is net zo druk als die bij ons. Auto's, bussen en gele taxietjes krioelen over de weg, maar het gaat er wel relaxed aan toe. Dat Equador een ander levensritme en tempo heeft, merken we ook in de dorpjes. Alles gaat op zijn manana's en stress lijkt hier niet te bestaan. Mensen leven van het telen van aardappelen, broccoli, kool, sla en ui. Ze houden kippen en een koe (of meer). Die staan hier gewoon aan een touw langs de weg. Of ze helpen met ploegen van de grond. Verder wemelt het van de straathonden, die regelmatig als kamikazes de weg oversteken.

Prachtig is de route langs ontelbare, vaak in wolken gehulde, vulkanen. Tegen de 5.900 meter hoge, in 2015 nog actieve, Cotopaxi rijden we bijna aan. Je kunt deze reus ook tot 4.800 meter beklimmen. Daarvoor moet je wel een hele goede adem hebben.

In de 1e grote plaats, Ambato, drinken we koffie. Nou ja, we halen een flesje ijskoffie bij een benzinestation. Veel keuze in sfeervolle uitspanningen met terras heb je hier niet. De lucht in de steden is ook slecht: oude vervuilende auto's en dieselmotoren zijn hier nog niet in de ban.

Ook een kleine pick-up met groentestengels en 10-tallen dozen guinea pigs rijdt de route naar Cuenca. Regelmatig halen we hem in, maar als we stoppen voor drinken of een mooi uitzicht ligt hij weer voorop. Fen is af en toe licht wagenziek van de vele bochten. De 100'en vederlichte guinea pigs, die waarschijnlijk toch al een vreselijk lot wacht op hun eindbestemming, moeten het helemaal zwaar hebben op de hobbelige route. 1 guinea pig levert in een restaurant overigens 20 dollar op.

In het gehucht Balbanera laat Enrique ons de oudste kerk van Equador zien. Naast die kerk uit 1534 eten we voedzame soep in de enige uitspanning. Met z'n 3'en rekenen we 5 dollar af voor soep en drank. We rijden verder over bloedstollende wegen tot wel 3.400 meter met diepe afgronden en inca trails onder ons. Enrique scheurt door de Andes als een formule 1-coureur.

De borden met afstanden op de route staan hier meer voor de vorm. Als we een bord Cuenca 73 km zien, zouden we toch zweren dat er 10 km eerder een bord Cuenca 69 km stond. Hoe dan ook, om half 5 zet Enrique ons veilig af bij ons hotel Sanblas Suites in de oude stad. Cuenca is the best place in the world to retire volgens een Amerikaans tijdschrift. Aan rust zijn we in elk geval even toe na deze zinderende rit…

Un nuevo paguetas papuras papiras, por favor, zegt JW dinsdag tegen de jonge receptionist van ons hotel, ten teken dat wij graag nieuw wc-papier ontvangen. De jongen kijkt schaapachtig en als tot hem doordringt dat dit geen Spaans kan zijn, heeft hij moeite zijn gezicht in de plooi te houden. Maar je gasten mag je nooit uitlachen uiteraard.

Als je onze straat, de Mariscal Sucre, uitloopt kom je vanzelf in het centrale park met 2 kathedralen. De nieuwe kathedraal in neoromaanse stijl stamt uit 1885 en heeft 3 imposante blauwe koepels. Over 5 minuten start een nieuwe tour naar het dak van de kerk en die kost maar 2 dollar, horen wij bij de informatiebalie. De aardige gids begeleidt ons naar het trappenhuis en als wij de 1e treden nemen doet hij de deur achter ons dicht, veel plezier, of iets dergelijks roepend.

155 treden omhoog lopen we voor een magnifiek uitzicht op Cuenca en de koepels van de kathedraal. Weer beneden gaan we zitten op een bankje in de zon en laten de Zuid-Amerikaanse sfeer in het park op ons inwerken. Group hug!!! roepen 6 studenten die op ons afkomen met bordjes waarop dezelfde tekst staat. Zij beginnen ons spontaan te omhelzen: net wat we nodig hadden! Het blijken Japanners, Italianen en een Belgische, die superblij is dat ze na 4 maanden uitwisseling eindelijk weer eens Nederlands kan praten.

Op de Avenida Gran Colombia informeren we naar trips en de beste manier om straks naar Peru te reizen. Dollars inwisselen kan het best aan de grens, reizen met een public bus is prima te doen (dus toch) en de meren in Cajas National Park kunnen we maar het best georganiseerd bezichtigen. Het park is zo groot dat mensen er soms verdwalen en nooit meer terugkomen. Niet gek, alle paden in dit immense park op 4.000 meter schijnen op elkaar te lijken.

In de vele winkels – waaronder veel multifunctionele witgoedwinkels die ook motoren en fietsen verkopen – is het inmiddels rustig. Overal staan verkopers en klanten naar tv-schermen te kijken: Equador speelt tegen Venezuela voor de WK-kwalificatie. Wij gaan voor een Mojito op een terrasje aan de rivier. Als we in een gezellig eetcafé belanden speelt Argentinië tegen Colombia. Messi is onherkenbaar met wit haar en baard. De commentator is wel vertrouwd: gol, gol, goooooool!!! kennen we van de filmpjes op internet en Studio Sport. De cordon bleu van JW smaakt ook goed. Het is een soort slavink met ham en kaas.

Vandaag ging ons tempo omlaag in deze heerlijke Zuid-Amerikaanse stad. Daarnaast zijn we verguld met onze nieuwe Google Translate-app, die Theo en Thea-achtige situaties vanaf heden kan voorkomen.

Woensdag slapen we al weer uit. Ons kleine, hippe hotel biedt ook een heerlijk ontbijt met live-beelden van Murray tegen Nishikori in de ATP-finals. Engelstalige zenders heb je hier nauwelijks. Bijna alle programma's worden nagesynchroniseerd en Obama praat opeens op onwaarschijnlijke wijze Spaans.

Onder de brandende zon slenteren we naar het kleine vliegveldje van Cuenca. Vanuit daar kunnen we dit weekend met de bus naar Guayaquil. Bij Budget regelen we een auto voor morgen. Een Chevrolet Spark – een soort Daewoo Matiz – kost hier net zo veel als een grote Jeep in de VS. We huren een rode: zo zijn wij goed zichtbaar voor mensen met een vreemde rijstijl (ongeveer iedereen hier). De vrolijke verhuurder wil ons zelfs korting geven als we de auto 2 dagen huren. Maar dat is niet nodig.

Equador is sfeervol en prachtig, maar op plekken met veel verkeer vliegt het roet in het rond. Zou het land meedoen aan het klimaatakkoord? Bij El Cantaro op het centrale plein genieten we van een heerlijke lunch. Om 3 uur vervoegt Fen zich bij de kapper. De 2 meiden, net terug van hun siësta, praten honderduit en bespreken met elkaar onder andere de beste manier van knippen, Jezus, Israël, hun ouders en strandvakanties in Peru. Althans, voor zover Fen het met haar beperkte woordenschat kan herleiden. Als afscheid krijgt Fen een hartelijke omhelzing.

Intussen wilde JW lekker lezen op een bankje bij de kathedraal. Maar hij raakt aan de praat met Cecilia & Benicio. Nou ja, aan de praat, onze fantastische app assisteert. De 2 oudere en warmbloedige Cuencanen zijn blij dat hun land politiek stabiel is. Dat komt mede omdat hun munteenheid gekoppeld is aan de Amerikaanse dollar. Cuenca is volgens hen de meest veilige stad van het land. En de grootste muzikant van het land is Juan Leon Mera. Als Fen terugkomt van de kapper zit JW nog steeds cosy op een bankje met hen te keuvelen.

De oude kathedraal El Sagrario stamt uit 1557. Omdat de Paus in 1985 op bezoek kwam, werd het oorspronkelijke parochiekerkje grondig vernieuwd. De muurschilderingen, het stilleven van beelden op het podium, een binnenplaats en een winkeltje met Equadoriaans handwerk maken de kerk bijzonder.

Manana, manana, zo gaat het hier ook in de supermarkt. Voor een gekoelde fles wijn moet je eerst iemand vinden om de koeldeur te ontgrendelen en bij de kassa kun je uitgaan van een halve minuut per aan te slaan product. Go with the flow, zegt JW tegen Fen. Dat helpt. Ons hotel blijkt een dakterras te hebben met uitzicht op al weer een eeuwenoude koepel. Onze wijn smaakt er heerlijk. Morgen gaan we met onze eigen kleine auto naar Ingapirca, het best bewaarde monument uit de Incaperiode in Equador.

 

Trackback van jouw site.

Reacties (3)

  • Boukje

    |

    Fen wat een heerlijk verslag gelardeerd met mooie foto,s. Ik vind Zuid=Amerika nu een verademing na zoveel USA Ik merk dat deze landen mij meer doen dan het “geciviliseerde”Amerika. En wat gaan jullie nog meer zien!! Liefs voor twee

    Reply

  • kees

    |

    He kanjers, wat een prachtig avonturen. Ja zuid Amerika is prachtig. Geniet er lekker van. ‘We hebben heel veel zin om jullie in chili te zien. Veel liefs, Marianne en kees

    Reply

  • Sarah

    |

    Queridos! Weer zo’n fijn inkijkje in jullie viaje muy imposante. Echt heel tof. Ben heel benieuwd naar de Galapagos verhalen! Besos muy fuerte, XX

    Reply

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading