Deel 2, dag 1 tot 3: bienvenidos en Equador!

Ook ónze periode in Amerika zit er bijna op en wij kunnen gelukkig direct in het vliegtuig stappen. Zonder navigatie (die zit al in pakketje 2 naar huis) doorkruisen we vanochtend de stad, op weg naar San Francisco Airport in het zuiden. In de drukke ochtendspits en met een bijna lege tank is dat best een uitdaging. Op de laatste liters rijden doen we wel vaker, maar dit keer bewust: we mogen de auto namelijk leeg inleveren.

De jongen van National neemt alle papierwerk voor ruitreparatie, olie vervangen en hit & run, inclusief politierapport, enthousiast in ontvangst. Als instructie voor zijn collega's kalkt hij elke bevinding in grote letters op het zijraam.

Op het vliegveld loopt alles vlotjes. My husband started to talk to me, geeft Fen als excuus aan de douaniers als haar x-ray onleesbaar blijkt en dat vinden zij een plausibel excuus. Bij de gate hangen waarschuwingsborden van het US Department of Transportation. In verband met ontploffingsgevaar mogen bezitters van een Samsung Galaxy Note7 hun toestel niet mee aan boord nemen.

Onze vlucht blijkt bijna een uur vertraging te hebben en voor onze overstap in Houston hebben we maar een uur. Houston, we have a problem! Gelukkig haalt de piloot in de vlucht van 3 uur wat tijd in en we mogen als 1e uit het vliegtuig. Als we als laatste inchecken voor vlucht 2 (en JW komt aanrennen met cappuccino), is onze bagage er nog niet. 10 minuten later komt de steward melden dat het toch gelukt is.

Maar ook déze vlucht heeft een uur vertraging. De zuurstofvoorziening moet namelijk worden gecontroleerd. Met veel turbulentie, de 1e 3 uur zonder drankje en nauwelijks extra beenruimte terwijl we een upgrade namen, is onze waardering voor United matig. De jonge Chinese yup naast ons krijgt wel full service. Hij doet iets met computers en vult het uur aan de grond met een uitgebreid telefoongesprek met een klant. Zodra hij ophangt, kijkt hij Porsche-modellen op zijn mobieltje.

Om 1 uur 's nachts landen we in Quito, de hoofdstad van Equador, na een vlucht van 5 uur. In totaal gingen we ook weer 3 uur in tijd vooruit. Het tijdverschil met Nederland is dus 6 uur. Bij de douane blijken wij veruit de minste bagage te hebben. Bijna alle Equadorianen op onze vlucht komen thuis met 3 of meer koffers. Kennelijk hebben zij (wel) uitgebreid geshopt in Las Americas.

Het is even omschakelen in een ander werelddeel. Hoewel wij een gele taxi met meter moeten nemen (aldus ons boekje), belanden wij in een taxi zonder meter. Quanta costa, vraagt Fen. Trenta dollares! Dat klopt volgens JW (en ons boekje). In een dollemansrit brengt Speedy Gonzales ons naar de oude stad, over verlaten en steile sluipweggetjes, waarvan onze oren dichtklappen. Als we ons hotel in de afdaling al voorbij blijken te zijn, rijdt Speedy met 30 km per uur achteruit terug over de klinkertjes met zo'n 15% stijging omhoog.

Gelukkig wacht hij even tot de nachtportier opendoet. Ook die spreekt alleen maar Spaans. Hij begeleidt ons wel naar boven. Het kaartje zal wel voor de buitendeur zijn. Elke muur in ons appartement heeft een eigen bonte kleur. Superspaans en gezellig, maar wel met een enorme rooklucht. Aangezien wij al onze adem nodig hebben om te wennen aan de 2.850 meter hoogte hier in Quito (en Fen al 3 weken is gestopt), gaan we morgen een andere kamer vragen. Om half 3 vallen we in een diepe slaap.

Vrijdag staat onze biologische klok nog niet helemaal op Equadoriaanse tijd. Als we 's middags willen vertrekken voor ontbijt, gaat het onweren. We hoorden nog nooit zo'n angstaanjagende bliksem en het water komt met bakken uit de lucht.

In ons appartement hadden we alleen uitzicht op een patio met bloempotten. Buiten proeven we direct de geweldige sfeer van de historische stad, de steile straatjes, de vele kerken en de gammele busjes die zich een weg banen over stoepen en langs smalle gevels. In een koffiebar ontbijten we, krijgen een serenade en worden aangesproken door 2 aardige (mondaine!) vrouwen.

Er is veel politie op straat, ook al is het aantal toeristen klein. Mensen zijn hier vaak arm, ze lijken ook tevreden. Op het Plaza Grande informeren we naar een aantal trips, omdat we hier zelf geen auto hebben. Bijvoorbeeld met een bus door de stad, naar de evenaar – die hier maar 27 km vandaan ligt – en de Galapagoseilanden! Bovendien willen we maandag doorreizen naar zuidelijker Cuenca.

Terug in ons appartement besluiten we te verkassen. Een rookvrije kamer is er niet, want alle appartementen zijn privé-bezit en eigenaar Ricardo biedt alleen dat van hem te huur aan. Hotel San Francisco de Quito aan Avenida Guayaquil vinden we wel toepasselijk. Het ligt maar een paar straten verderop in de oude stad, heeft een patio met nog meer hangend en staand groen, net zo veel bonte kleuren op de muren en ook 24-uursbewaking.

Vanavond lopen we naar de wijk La Ronda, genieten van een typisch Equadoriaanse dans met muziek op straat, drinken sangria (met ijsblokjes) en eten gezond in een gezellige bar. De ijsblokjes zijn veilig, aldus de goedlachse barman. Vannacht slapen we onrustig. De hoogte is echt een aanslag op je lijf, merken we!

Zaterdag worden we wakker van de straatverkoopsters onder ons raam. Mais, tomaten, avocado's, perziken, wc-papier, tic tac en schuursponsjes worden aangeboden met steeds dezelfde monotone, aanprijzende bewoordingen. Ons hotel heeft 4 sterren maar geen warm water, blijkt als we willen douchen. Voor ons humeur maakt dat niet uit, we zijn al bevangen door deze fantastische stad.

Esperando que.... of iets dergelijks zegt de serveerster als we onze koffiebar van gisteren weer binnenstappen. Op Plaza Grande bevestigen we daarna onze trips. Morgen naar de evenaar en overmorgen met een privé-busje naar zuidelijk Cuenca. De  public bus was ook een optie. Maar gisteren waarschuwde een politieagente bij het reisbureautje ons dat we erg moeten oppassen voor criminaliteit en we beter ander vervoer kunnen kiezen. Tot slot bevestigen we onze reis naar de Galapagoseilanden. Op woensdag de 23e vliegen we vanuit Guayaquil en varen dan 8 dagen langs de eilanden met exotische wilde dieren!

Om 2 uur stappen we op de bus voor een stadstour met open dak. Dit open dak is een inventief systeem met stokjes en rails. Een beetje kneuterig, maar uiterst effectief. Het grootste deel van de rit genieten wij met open dak van de bedrijvigheid, vrolijke mensen, vele kerken, imposante kathedraal, oude én nieuwe stad. Helaas liggen alle omringende bergen en vulkanen in de wolken. Quito lig namelijk in een hoogvlakte tussen 2 bergmassieven. Het Andesgebergte bestaat bij de gratie van schuivende aardplaten, als wij het goed begrijpen.

Laat in de middag zijn we weer in La Ronda, een gezellige buurt met cafés, restaurants en live muziek. Ik heb eigenlijk geen idee wat we bestellen, zegt JW als we de serveerster onze bestelling hebben duidelijk gemaakt. We wilden rode wijn, maar krijgen een XXL-karaf warme sangria. Als tapas dachten we pizza bianco te bestellen. Dit blijkt suikerbrood. Toch maar eens op zoek naar een Spaans woordenboek.

Terug in ons hotel hebben we nu ook last van een niet-werkend toilet. No papiras, zegt de klusjesman als hij het probleem geanalyseerd heeft. Zijn we toch in de Spaanse les van Kreatief met kurk beland. Zijn jullie benieuwd wat er in mijn mandje zit? Een appel, een peer, een pak wc-papier… Unas paguetas papuras papiras. Het filmpje op You tube is écht leuk.

Morgen vertrekken we hoe dan ook naar de evenaar (Equador!): je schijnt er met je ene been op het noordelijk en je andere op het zuidelijk halfrond te kunnen staan.

Fennieke 10/11/2016 2016: Pan-American Highway

Trackback van jouw site.