Dag 74 tot 77: Let’s go to San Francisco
Vannacht konden ook wij hier aan de Pacific Coast een uurtje langer slapen. De wintertijd die ingaat in de Lighthouse Inn in Crescent City: dat is kneuterig gezellig. Het jaarlijkse Azaleafestival hebben we helaas gemist. Als je van azalea's houdt is buurdorp Brookings in mei the place to be.
Wij doen het vandaag met sequoia's en mammoetbomen. Die kunnen wel 2.200 tot 3.200 jaar oud worden: ze behoren tot de oudste levende wezens op aarde. Lang geleden stond de hele kust van Oregon tot Zuid-Californië ermee vol.
Vanaf de 101 slaan we af naar de Scenic Parkway in Prairy Creek Redwood State Park. Dit is een hele mond vol voor een grote verzameling woudreuzen, mosbomen, struiken, varens en moeras, waar ooit dinosauriërs leefden. Natuurlijk vereeuwigen we onszelf bij de Big Tree van 93 meter hoog en een omtrek van 7 meter. Volgens onze ANWB-reisgids wilde een houtbaron deze boom ooit omhakken. Zo kon hij een imposante dansvloer aanleggen uit slechts 1 stuk. Maar een aantal groenen – die bestonden toen ook al – stak daar een stokje voor.
In het grote, donkere bos waan je je in het sprookje van Hans & Grietje. De imposante Cathedral Tree geeft ons meer een In de ban van de ring-gevoel. Het idyllische buurtje bij Elk Meadows blijkt bezet door een roedel rooseveltwapiti's. Ze liggen in gazons en rozenperken. Een paar staan er zelfs bij de garage of voor de deur. Via Trinidad en de Redwood Highway belanden we in Eureka. Bij Old Town Coffee & Chocolate eten we niet te versmaden zoetigheid op een terras tussen Victoriaanse huizen.
Ook de Avenue of the Giants zigzagt door een donker bos met reuzenbomen. Wie nou de grootste heeft, weten we niet. General Sherman in Sequoia Park – die we in 2011 bewonderden – is in elk geval het breedst. Maar die schijnt inmiddels te zijn omgevallen. Vanaf Legget kronkelt Highway 1 weer langs hoge kliffen. Dat is best spannend, zeker als de hele kust volstaat met bordjes Tsunami hazard zone, we nauwelijks tegenliggers hebben, de mist opkomt en het bij Westport ook nog gaat miezeren. All the leaves are brown, and the sky is grey. California dreamin', on such a winter's day …!
In Mendocino drinken we koffie. Aan het eind van de lange, heuvelachtige en donkere 128 West en 101 South doemt eindelijk de skyline van San Francisco op. Ons hippe hotel ligt in Tiburon aan de andere kant van de baai. We worden verwelkomd met witte wijn en vanuit onze kamer met open haard zien we de lichtjes van San Francisco weerkaatsen in de baai.
Als we rond 9 uur nog wat willen eten, blijkt Tiburon in november wel een beetje stilletjes. In de enige kroeg die nog open is eten we heerlijke lasagne. Wat een fantastische plek om onze reis door de Verenigde Staten af te sluiten!
Maandag hebben we al vroeg afgesproken in San Rafael met Sally en Gert, de broer van Boukjes overleden man. Heerlijk om bij te praten met familie en onze avonturen op voor hen zo bekende plekken te delen. Na de koffie neemt Gert ons mee naar Pont Reyes National Seashore. Op die westelijke punt van San Francisco zien we zeeolifanten: deze elephant seals zijn zeehonden met slurfachtige koppen. Het zijn niet moeders mooisten en bovendien maken ze een oorverdovend lawaai.
Vandaag zien we meer wildlife dan ooit: 2 mannelijke elks met indrukwekkende geweien, een kudde koeien met kleintjes opgejaagd door 2 coyotes, een groep van 40 mannelijke elks die gemoedelijk grazen in een weiland en een evengrote groep vrouwelijke elks die voor ons de weg oversteken met de Pacific Ocean op de achtergrond.
Voor de vuurtoren op de meest westelijke punt moeten we 350 treden omlaag en weer omhoog. In het museum een eindje verderop lezen we hoe Francis Drake in 1577 door de Engelse koningin op pad werd gestuurd om Noord- én Zuid-Amerika te ontdekken, en ook in deze baai vocht tegen Spanjaarden en het getij.
Tot slot vertelt Gert ons leuke weetjes over George Lucas, producent van de Star Wars-films. Hij kocht hier grond op Lucas Valley Road (een soort zelfbevlekking), maar zijn buren accepteren geen commerciële activiteiten en dus zit hij opgescheept met een duur stuk onontgonnen grond.
Als we terugkomen, heeft Sally heerlijk gekookt. Hun zoon Gerrit D, vriendin Sarah en Gerrit Willem van 6 maanden zijn er ook. Natuurlijk praten we over de verkiezingen. Sally en Gert krijgen de hele dag telefoontjes. Governor Brown wil dat ze stemmen voor zijn voorstel en de farmaceuten ook. Bij je stembiljet krijg je hier een boekwerk met uitleg over alle (nationale en regionale) keuzes die er zijn. Zo is Proposition 67 een ban on single use plastic bags referendum. Je mag ook stemmen of je een belasting wilt op soda and other lemonades. In Californië moet je dus heel wat kennis én interesse hebben om een gefundeerde keuze te maken, concluderen we. We vertrekken zonder een wolkje aan de lucht: Clinton gaat winnen!
Dinsdagochtend ligt de skyline van San Francisco er vredig en wolkeloos bij. Vanuit ons hotel stap je zo de pier van de ferry op. Via Sausalito, de Golden Gate Bridge en het eiland Alcatraz varen we naar Pier 41. Natuurlijk nemen we een kijkje bij de zeehonden op Pier 39. Vanaf Fisherman's Wharf lopen we de boulevard af en lunchen met Spaanse hapjes in de zon om alvast in de stemming te komen. Aan het eind van de boulevard ligt het stadion van de San Francisco Giants.
De stad is relaxed en gezellig druk. Van de verkiezingen merken we weinig: bij de stemlokalen gaat het er rustig aan toe. Ons tramkaartje hoeven we niet af te rekenen: de aardige bestuurster met reuzen-retro-bril heeft namelijk geen wisselgeld. Als we genoeg geshopt hebben, moeten we ons haasten om de ferry terug te halen. Dan maar een taxi…
Om 8 uur schuiven we weer aan bij Gert en Sally in San Rafaël voor de verkiezingsuitslagen. Dit keer is zoon Kevin er. Hij heeft gister nog geflyerd voor Hillary. Californië kleurt in elk geval blauw vanavond. Een historic election is het zeker en wij zijn er bij. Maar we zijn net zo verbouwereerd als de mensen hier. Als we morgen wakker worden was het misschien slechts een boze droom?!
Woensdag, the day after… Met een kater worden we wakker, net als de rest van het land. Overal in Amerika wordt gedemonstreerd tegen de verkiezing van Trump. Zo vreest de Vietnamese pedicure van Fen dat het leven hen onmogelijk zal worden gemaakt. De racistische trend maakt haar bang. Ze betoogt ook dat veel zwarte Amerikanen zijn ontmoedigd om gisteren te gaan stemmen.
Wij proberen de achtergronden te begrijpen met als symbool Jeff, die we ontmoetten in Fossil in Oregon. Trump-kiezers hebben genoeg van het establishment. Ze willen echte CHANGE. Waarom bemoeit de overheid zich met alles, zijn de kosten voor zorg onbetaalbaar en worden veterans niet genoeg gewaardeerd? Leave us alone: ze maken het (in hun kleine dorpjes) allemaal zelf wel uit. De onveiligheid in Europa sterkt ze in hun overtuiging dat je zelf moet zorgen voor je veiligheid. Dat doe je met (27) guns en niet te veel vreemden om je heen.
Eigenwijs zijn ze ook: als je in Europa bent geweest, weet je alles. Ook Trump betoogt dat hij IS beter kent dan zijn generaals. Nuance is er niet. Met het succesverhaal van Trump (hij krijgt alles voor elkaar, met zijn imperium en met vrouwen) afficheren ze zich liever dan met een die hard politicus als Clinton. Daarnaast is Clinton arrogant. Ze heeft zich bij haar keuzes in slaap laten sussen door de polls.
People were afraid of voting for a person who is a servant of the status quo. CNN laat ook reacties uit Europese en Aziatische landen zien. Zelfs Wilders wordt aangehaald, maar of je daar trots op moet zijn. Trump heeft de woordenschat van een 9-jarige, en hij zit met ontbloot bovenlijf op een paard samen met Poetin: fijn dat we al weer grappen kunnen maken.
Onze laatste dag in San Francisco is gelukkig toch wel relaxed. Terwijl Fen shopt en rommelt in Tiburon, neemt JW nog 1 keer de ferry om met een huurfiets de Golden Gate te bedwingen, net als we in 2011 deden. Met een gebruind hoofd komt hij terug bij Fen die inmiddels op het terras zit. Is dat wat je gekocht hebt? vraagt hij geïnteresseerd. Nee, dat is gewoon de deken uit onze kamer. Overigens was Fen vanmiddag ook een paar uur naarstig op zoek naar de paspoorten. Die bleek JW echter keurig in een etuitje in zijn tas te hebben gestopt.
Onze tassen zijn gepakt: morgen vliegen we naar Equador! Een vlucht van zo'n 13 uur, met tussenstop in Houston. Weg uit de veelzijdige natuur die ons in de greep kreeg. Maar ook weg uit een knotsgek land…
Trackback van jouw site.
Boukje
| #
Weer een grappig mooi vrslag! Heel veel dingen voor mij bekend. Kijk uit naar de foto,s. Liefs voor twee.In Baarn is het rustig.
Reply
Greet en Wilemien
| #
Jullie maken weer genoeg mee. Een plezier om jullie dag voor dag te kunnen volgen.
veel liefs en geniet
Greet en Willemien
Reply
Sarah
| #
Fennetje, wat een mooi geschreven stuk voor het einde van jullie geweldig indrukwekkende eerste deel van de reis. Zoveel al gezien en beleefd en nu een ander continent. Laat maar komen die verhalen, ik ben er klaar voor! xxx
Reply
Ceciel
| #
Ha beiden, ik heb genoten van jullie reisverslag en foto’s en ben nieuwsgierig geworden naar de indrukwekkende natuur. We hebben het maar te doen met de onnavolgbare keuzes die ze maken daaro.
Heel veel plezier in het zuiden en ik kijk uit naar het vervolg, liefs, Ceciel
Reply
Boukje
| #
Gevonden de foto’s met Gert en Sally.
Reply