Dag 71 tot 73: van Portland naar Californië (‘Hit & Run’)

Ook onze 2e dag in Portland doen we rustig aan. Het is Boukjes 81e verjaardag en dus bellen we uitgebreid met Nederland. Langzaam aan bereiden we ons ook voor op deel 2 van onze reis in Zuid-Amerika. 

Omdat we een deel van onze bagage daar niet nodig hebben, vervoegen we ons vanmiddag met een uitpuilende TPG-doos bij de dichtstbijzijnde post office. Voor ons staan 2 vrouwen met elk een waslading aan kleine pakjes, die allemaal apart gewogen, gelabeld en in de grote computer gezet moeten worden. De ene klant blijkt tv-presentatrice van een matig bekeken realityserie op het lokale History Channel. De postbeambtes zijn daarvan wel behoorlijk onder de indruk.

Als we eindelijk aan de beurt zijn, biedt de mevrouw ons een grotere doos voor een lagere prijs. Om de wachtenden na ons niet te veel te ontrieven, gooien wij razendsnel kleren, snoeren, gidsjes en souvenirs over in de grote doos. De postbeambte tapet de doos daarna dicht met het stevigste tape dat ze heeft.

Maar dan zijn we Fens iPhone en blocnote kwijt…. net lagen ze nog op de balie. Als JW het nummer belt, klinkt een doffe ringtone. Het apparaat zit stevig ingeklemd tussen JW's winterjack en de pluche zeearend voor Saartje 2. Wat een stress. De mensen in de rij achter ons vinden het erg grappig. Het reizende stel zelf ruziet over wie hier nu de verstrooide is.

Als we het eens zijn dat we het niet eens zijn, reppen we ons downtown voor een rondje huishoudelijk, shoppen en locals kijken. Bij de luxe Zupan's Market vergapen we ons aan de perfect gerangschikte paprika's, fruit, vleeswaren en verse pasta's. Thuis blijken onze magen toch iets kleiner dan onze ogen in Zupan's Market.

Vrijdag zijn we nu eens op tijd voor ontbijt in ons hotel. Na het uitchecken gaan we op zoek naar een garage. Het olieververslampje brandt namelijk al een paar dagen. De garage is verbaasd dat wij zulke keurige huurders zijn (nadat wij ook al de ster in de ruit hadden laten repareren). Maar ja, nog 1000 km te gaan met onze bolide en je weet maar nooit.

Over de 5 South rijden we naar Salem, de hoofdstad van Oregon. Na een sneak preview op State Capitol nemen we de 22 West naar Lincoln City aan de kust. De Pacific Ocean is hier wild en indrukwekkend. Metershoge golven en bordjes die waarschuwen dat we in een Tsunami Hazard Zone zijn. De westkusten van Canada en Amerika zijn namelijk onderdeel van de Ring of fire, waarin aardplaten langs elkaar heen schuiven. Dit leidt tot aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en tsunami's.

We rijden langs luxe spa resorts, golfbanen en de kleine haven van Depoe Bay. De golven spetteren hier zelfs over straat. Op de klif naast de vuurtoren voorbij Yachats ligt ook een spannende B&B. Maar voor deze spectaculaire locatie moeten we wel 300 meter met onze bagage omhoog klimmen en avondeten zit er dan niet meer in.

In Florence boeken we alsnog een hotel. Als de manager ons komt helpen met het openen van de deur, rijdt een onverlaat in een enorme SUV achteruit een deuk in onze geparkeerde luxe Dodge. Fen rent er nog achteraan, maar de wegpiraat met onleesbare nummerplaat scheurt ervandoor.

Typisch gevalletje Hit & Run, aldus Police Officer Robert Merryman van het Florence Police Department. Hij is binnen 10 minuten op de plaats delict, nadat wij op advies van de hotelmanager de politie hadden gebeld. Hij constateert net als wij een flinke deuk, maakt foto's en ondervraagt de manager vakkundig. Ook hij moet hard lachen om onze zorg voor de auto. Ruitsterretjes en olie, daar besteedt geen enkele huurder tijd aan.

Nadat Officer Merryman ons nog uitgebreid bevraagt over onze interessante reis en de weersverwachting voor morgen doorgeeft, krijgen wij zijn kaartje. De verhuurder mag het rapport bij hem opvragen (case number RZ-1512) en wij hoeven ons geen zorgen te maken over de goede afloop. Was het toch weer een dag met een spannend slot…

We should throw 'm all out, zei Trump over onbetrouwbare buitenlanders. Maar zaterdagochtend zijn wij nog steeds onder de indruk van het asociale gedrag van een Amerikaanse wegpiraat. De deuk in onze auto blijkt namelijk echt groot. De hotelmanager heeft een verklaring voor ons klaargelegd: Female guest saw the truck back into her rental and move her vehicle forward. Suspect then drove off heading South on 101… Dat klinkt als een best spannende aflevering van Rescue 911.

Vandaag rijden we verder langs de kust naar het zuiden. De hoeveelheid hemelwater kan altijd nog erger dan de afgelopen weken, blijkt. Zo rijden we in stromende regen de  Pacific Coast Scenic Highway. De dark side van Highway 101 dus.

Onder Florence beginnen de Oregon Dunes, een duingebied van 50 kilometer met zandheuvels tot 150 meter hoog. Door de plassen banen we ons bij South Jetty Dunes een weg omhoog naar het strand. Het heeft wel wat weg van Parnassia en Katwijk, maar dan in XXL-versie. De Dunes Overlook missen we bijna door het slechte zicht.

Na een lunch in Bandon rijden we verder door mammoetbossen en dorpjes waar de tijd heeft stilgestaan. Oneindig is de kust met ongerepte baaien, rotsen en een wilde zee met metershoge golven. Op grote delen ligt de weg vlak naast de zee met krappe strandjes. Geen wonder dat het gevaar voor overstroming hier groot is.

Bij Cape Bianco regenen we kletsnat als we langs de klif naar het mooiste uitzicht lopen. Vlakbij Brookings ligt de hoogste brug van Oregon. Gelukkig zien we niet veel van de 105 meter diepe klif eronder. In de auto blijven zitten is sowieso de beste optie vandaag.

Uiteindelijk doen we bijna de hele dag over 250 kilometer kustlijn. We stoppen in Crescent City, de noordelijkste stad van Californië. Op naar de warmte van San Francisco…

Fennieke 03/11/2016 2016: Pan-American Highway

Trackback van jouw site.