Dag 67 tot 70: van Winthrop langs de kust naar Portland

Ruim 2 weken geleden werden we in Washington State op de hielen gezeten door orkanen, nu zijn we er terug. Tussen het slaperige wildweststadje Winthrop en metropool Seattle zit wel een wereld van verschil. Door de gordijnen van onze kamer in hotel Rio Vista gluren we naar de rivier: zou de adelaar al weer op post zitten? Cowboys op doorreis kunnen hier voor ontbijt terecht bij de plaatselijke take away: een binnenplaats met houten bar, pompoenen en andere attributen in het thema. Als je wat meer tijd hebt, kun je je maaltijd ook ter plekke nuttigen op een zadel of melkbus.

We raken aan de praat met de eigenaren van een candy shop in het oosten, die hier inspiratie opdoen voor het nieuwe toeristenseizoen en erg toe zijn aan koffie. Reizen en slapen doen ze namelijk in een piepklein busje samen met hun uit de kluiten gewassen Newfoundlander. De hond is wel goed opgevoed: het koekje op zijn neus schrokt hij pas op als zijn baasje daartoe groen licht geeft.

Met koffie en een Italiaans mozzarella-pestobroodje vervolgen we onze reis over Highway 20 – de North Cascades Scenic Highway – via Okanagan Forest en Early Winters Creek. We zien een zeearend, verse sneeuw, indrukwekkende witte pieken en mensen op ski's op de 1.700 meter hoge, ongerepte Washington Pass. Het grote Diablo Lake ligt ingesloten tussen bergtoppen. De dam in het meer voorziet Seattle van stroom. Mijlenlang zien we nauwelijks leven, tot het volgende dorpje waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Schuren én huizen zijn soms volledig begroeid met mos. Pray for our nation, lezen we op een bord in Hamilton. God biedt ook hier veel hoop.

Ons rondje in het noorden van de VS zit er bijna op als we voor de 3e keer Seattle naderen. Aan de westkant van de stad (de Puget Sound) liggen Inside Passage-achtige eilanden en schiereilanden. Op 1 daarvan, Fidalgo Island, woont Judy, de vrouw die we in september ontmoetten op weg naar Skagway in Canada. We hadden beloofd haar op te zoeken in Anacortes. Helaas is ze niet thuis. Op advies van het candy-stel rijden we Highway 20 verder omlaag, eilandhoppend bij de Pacific Ocean!

De brug over de schitterende Deception Pass Gorge bezorgt ons beiden hoogtevrees. Oak Harbor op Whidbey Island is ons eindpunt vandaag. Ons praktische (ofwel weinig sfeervolle) hotel is een prima stop op weg naar Olympic National Park aan de westkust. Na een lange honkbalgame biedt foodmarket Saar's Super Saver Foods voedzaam eten voor 2 reizigers met grote trek.

Mooi eiland hè, zegt Fen als we maandagochtend in de auto zitten met de ruitenwissers op stand 4. Het doet ons denken aan onze Inside Passage-boottocht: hoe mooi het hier is bekijken we later nog een keer op Google Maps.

Om de ferry van 10 uur in Keystone te halen moeten we ons haasten. Maar in deze uithoek gaat het er kneuterig aan toe: 5 minuten voor vertrek een kaartje kopen is echt ruim op tijd. JW heeft zelfs nog tijd voor een lange U-turn (entree alleen vanaf de andere kant). Intussen maakt Fen een praatje met de man in het tickethuisje. Als voetganger moet zij eigenlijk links van het huisje staan, maar ach, het is niet druk.

Forenzen op het eiland zijn er best veel, vertelt de man. Die steken elke dag over om te werken bij Boeing of Microsoft. Met OV-jaarkaart is dat een stuk goedkoper dan de 15 dollar die wij betalen. Je voorkomt ook een hoop files zoals vanochtend rond Seattle. Wat dat betreft is het hier net Nederland: regen = file.

Met de auto een ferry nemen is heerlijk: we hoeven eens een keer geen bagage uit te laden. Port Townsend blijkt ook maar een half uur varen. Het stadje ligt op een klip op het Quimper Peninsula. De Victoriaanse straatjes nodigen uit tot shoppen en koffie drinken. Jefferson County Courthouse was decor voor de film An officer and a gentleman en ook het postkantoor huist in een imposant gebouw. De aardige mevrouw praat met veel respect over het verjaardagspakketje dat we haar laten versturen. Het is maar a little over 2 weeks onderweg. Eerst gaat het naar New York en dan neemt het an airplane across.

Port Townsend is het beginpunt van een prachtige, veelzijdige route langs het Olympic National Park en de Olympic Mountains. Bij Dungeness Bay zien we herten langs de zandduinen. Highway 101 West leidt ons via Port Angeles en Forks naar een sprookjesachtig Hoh Rainforest met korstmossen, varens en cedars. Het strand van Ruby Beach bestaat uit grillige rotsen en enorme hoeveelheden drijfhout: de zee slokte hele stukken regenwoud op dat in keurige formaties op het strand ligt opgestapeld. De gevarieerde flora op het eiland lokt beren, lynxen, poema's, bevers, damherten en zeearenden. Gelukkig hebben we onze berenbel weer niet nodig. Die heeft zo langzamerhand zijn dienst wel bewezen: we hebben alle wildlife overleefd.

Vele mijlen leggen we vandaag weer af over verlaten wegen. Het schemert al en we moeten nog 60 mijl tot de bewoonde wereld. Om half 8 zijn we in Aberdeen aan de westkust. Heerlijk dat we vandaag wat zon zagen en het aantal buien beperkt bleef! Morgen rijden we naar Portland. In 5 dagen zakken we verder langs de kust af tot San Francisco. Deel 1 van onze reis zit er bijna op…

Dag 69, dinsdag 1 november, wordt niet de meest opwindende dag van onze reis. Met een waterig zonnetje nemen we afscheid van de Chinese hoteleigenaar met niet-werkend internet. Aberdeen is geen bruisende stad en zelfs een beetje deprimerend. Wel werd Kurt Cobain hier geboren. Maar het 1 sluit het ander niet uit.

JW wil graag omelet met krab als we in vissersdorp Westport stoppen voor ontbijt. Market price, staat er op het menu. Vraag je eerst de prijs even, zegt Fen, wijs geworden na JW's extravagante lobster-actie aan de boulevard van Miami Beach op onze vorige reis. Langs verlaten baaien aan de Pacific kust rijden we verder naar het zuiden. Paraderen over Long Beach stond ook op ons lijstje, maar regen en wind weerhouden ons.

De indrukwekkende Astoria-Megler Bridge over de Columbia River is 6 kilometer lang en verbindt de staten Washington en Oregon. De brug is ook onderdeel van de lange Highway 101 langs de Amerikaanse westkust vanaf Olympia Park tot Los Angeles. In die zin hebben we onze navigatie dus niet meer nodig.

In Astoria boeken we ons hotel in Portland. Als de skyline van de grootste stad van Oregon opdoemt, zien we ook Vancouver op de borden. Hey Brig, denkt Fen! Maar het blijkt een voorstad van Portland in de VS te zijn. Na 10 weken reizen duizelt het ons soms van alle plekken die we al bezochten.

Vandaag was een reisdag met af en toe zon tussen alle regen die de dag grauw kleurde. Fen heeft ook weer last van haar pollenallergie. Vanaf nu gaan we echt downsizen: voor de laatste 635 mijl tot San Francisco, zo'n 1.000 km, hebben we nog ruim 4 dagen. In ons hotel kijken we wedstrijd 6 van de finale tussen de Chicago Cubs en Cleveland Indians. Na deze thriller halen we take away bij de Chinees vlakbij ons hotel. Morgen de finale, ergens in downtown Portland!

Woensdag slapen we uit en laten ons bijpraten over het nieuws uit Nederland. Zo schijnt Hillary rond te vliegen in een oude Boeing 737 van Corendon, waarin Linda vele Nederlanders naar zonnige bestemmingen bracht. De teneur dat Trump gaat winnen wordt in Amerika nog niet zo gevoeld.

Er is ook breaking local tv news: een armed man in South-East Portland die zich verstopt voor de politie in een brandende garage, een doodgestoken man in North-East Portland en een gezin dat zijn kinderen drugs toedient als slaapmiddel: het moet niet gekker worden. Kunnen wij vandaag wel met goed fatsoen de straat op, vragen we ons af. Als bescherming hebben wij alleen het oorverdovende gerinkel van onze berenbel.

De Amerikaanse Peter Timofeeff legt het weer nog eens uit: het was de natste oktober in de geschiedenis in Noord-West Amerika en de droogste in Alaska. Eigenlijk hadden we dus van zuid naar noord moeten reizen. Of gewoon pas in oktober in Alaska moeten starten.

Trump has the momentum, vertelt zijn campaign manager als we lunchen bij Java Man in downtown Portland. CNN biedt haar wel erg veel spreektijd. Intussen speecht Obama in North Carolina. Hij roept zwarten op te stemmen op Clinton. De laatste maanden van zijn presidentschap wil hij niet besteden aan het inwerken van Trump. Die zal namelijk alles wat Obama bereikte willen omdraaien.

CNN rept van een tight race in crucial battlegrounds. Clinton en Trump staan beiden op 45% in Sunshine State Florida. Bij het Visitor Center op Pioneer Place houden ze hun hart vast voor een winst van Trump. Wie zijn toch al die mensen die op hem stemmen, vraagt Fen. They're not educated people, horen we. Maar Trump heeft zelf een college degree. Wel jammer dat dat niet tot inhoudelijke debatten over het beleid leidt.

Als afleiding gaan we naar de Apple store voor een iPhone voor JW en accessoires voor Fen. Blij als een kind verlaten wij de winkel. Fen koopt Nikes, zo zacht als pantoffels. Shop til you drop! In Oregon betaal je namelijk geen tax en zo is bruto gewoon netto. God loves you! krijgen we als flyer in onze hand gedrukt. Ook de overige boodschappen worden in Jip & Janneke-taal en met vette koppen uitgelegd (Unfortunately, we have all failed, Good news! en Now what?). Je zou er bijna van in de Heere geraken, zo helder komt de boodschap over.

Om 5 uur zitten wij in Rock Bottom Brewery klaar voor de beslissende 7e game van de honkbalfinale. Half Amerika zit voor de buis en een tv-commercial kost vanavond minimaal 500.000 dollar. Gisteren zagen we alleen 2 commercials van Clinton, vanavond ook van Trump. Het niveau is omgekeerd evenredig aan het niveau van de honkballers. (So how did Hillary end up filthy rich?) De commercial van Walmart steekt onschuldig en positief af: op de tonen van What a man van Destiny's Child toont een zwarte man zijn fantastische kookkunsten. Tussen inning 3 en 9 eten wij een heerlijke Waldorf en Cobb's salad. Fen constateert een stolen base (?) bij haar toetje van ijs met kaneel.

Als de wedstrijd in de 9e inning wegens regen wordt stilgelegd, krijgt Fen een mail over haar credit card. Wegens skimming is de kaart voor onbepaalde tijd geblokkeerd. Leuk, om half 11 's avonds bellen met een klantnummer in Nederland. Als Fen de komende maanden nog eigen uitgaven wil doen, moet zij JW lief aankijken. Of een nieuwe kaart laten opsturen naar een adres in Zuid-Amerika. Iemand nog tips?? Op de valreep: Chicago Cubs winnen de World Series!

Fennieke 30/10/2016 2016: Pan-American Highway

Trackback van jouw site.