Dag 56 & 57: Sun Valley, moonwalking & Salt Lake City

The sun also rises in Hailey. Maar we zijn al eerder wakker wegens razenddruk programma. Met de 1e dauw op de grond en een wolkeloze hemel rijden we naar het noorden voor hét wintersportgebied van Idaho. Ernest Hemingway leefde in Havana, Key West en Parijs. Maar ook skiede hij in Ketchum/Sun Valley. In 1961 kocht hij er een huis waar hij zichzelf hetzelfde jaar door het hoofd schoot. Je zou er zelf depressief van worden, maar ja, met gele herfstkleuren en de 1e sneeuw onder een strakblauwe lucht… Zo'n goede skiër was Ernest overigens niet, hij hield meer van vissen en jagen.

In de food market halen we ontbijt en cappuccino: voor de bereiding noteren wij een recordtijd van 15 minuten. Intussen lezen wij op het prikbord alle ins en outs over de populaire yogastudio van (kleindochter) Mariel Hemingway.

Hotel Sun Valley Resort is zo oud als de 1e skipiste. Voor de opening in 1936 vloog de eigenaar beroemdheden als Gary Grant, Clarke Gable en Hemingway in. Dit moest welgestelde mensen aanzetten om de nieuwe sport en het hotel uit te proberen. Als wij de ingang naderen, haast een jongen in rood-zwart zich naar ons toe voor het openen van het portier en andere hand- en spandiensten. Just sightseeing, lachen we hem toe en dat is okay. Buiten het dorp staan 3 mannen met een verrekijker naast een pick-up truck. What are you spotting, vragen we. Ze blijken commerciële deer hunters.

Via Carey rijden we naar Craters Of The Moon National Monument. Vlakbij het park lijkt onze rit voor niets: een strook dichte mist maakt ons zicht onmogelijk. Maar eenmaal in het park zien we plots weer blauw en een indrukwekkend lavalandschap. In dit gebied van 1000 km2 is geen vulkaan te vinden: de vlakke bodem, kegels en heuvels zijn ontstaan door erupties in onderaardse spleten. Het lijkt hier op het oppervlak van de maan, zei een geoloog toen nog niemand wist hoe de maan eruitzag. Wat een vreemde gewaarwording inderdaad om een lavaheuvel te beklimmen met de 1e sneeuw!

Vroeg in de middag rijden we de lange rit naar Salt Lake City, over de 26 East langs plaatsjes als Arco en Blackfoot en de oneindige Interstate 15 South, die heel Amerika doorkruist tot aan San Diego. We maken maar 1 pitstop en verbazen ons onderweg over de verlatenheid van het land. Schuren, autowrakken, oneindig veel koeien, maar mensen zien we nauwelijks. Je vraagt je af waar iedereen mee bezig is de hele dag. Idaho's World Potatoes Museum, lezen we op een bord.

We zijn precies op tijd in ons hotel in Salt Lake City voor het laatste debat van Trump en Clinton. Het 1e half uur is best civilized. Daarna zijn de woorden disaster en endorsed weer niet op 1 hand te tellen. Ook leuk dat Trumps hotel in Las Vegas was built on Chinese steel... en Trump The Apprentice hostte toen Clinton in de Situation room naar de beelden van Osama Bin L. keek. Het blijft onderhoudend. De politieke analyse na afloop doen we met een laatste drankje in downtown Salt Lake.

Donderdag… Kamer 1205 is populair vanochtend: Housekeeping! En even later: Technical service! De man wil graag een nieuwe magnetron plaatsen. My wife is still in bed, antwoordt JW.

Ons hotel ligt aan Temple Square: een park vol gebouwen van de mormoonse kerk. Er zijn een North én South Visitor Center, mormonen die flyeren, de deur voor ons openhouden en vragen of we hulp nodig hebben. Het woord van god staalt er van af. Imponerend, maar ook wel wat ongemakkelijk.

Het is weer zoeken naar een koffiebar met terras. Onderweg komen we langs een gun shop. Zorgvuldig speurt JW de gigantische vitrines af. Het is alsof je in een broodjeszaak staat: je hebt al een klein, handzaam exemplaar voor ruim 300 dollar. Absolutely NO returns on firearms…. lezen we bij de uitgang. Er hangen ook affiches voor gericht leren schieten. Het is toch een rare combinatie: zwaar geloof in god én onbeperkt wapenbezit.

Vanuit de grote shopping mall gaan we nogmaals naar Temple Square: onder begeleiding mogen we nog even naar de 26e etage van de mormonenwolkenkrabber voor een uitzicht over de tempel, kerkjes en de stad. In de lift vertellen we onze begeleiders over onze reisplannen voor morgen. If you don't see Grand Teton once a year, you haven't lived, zegt de oude man. Hij wil ook graag weten waar we vandaan komen… If you're not Dutch, you're not much, grapt hij.

Als je de schaatsbaan in Calgary gezien hebt, kun je ook de concurrent, de Utah Olympic Oval, niet overslaan. Deze baan op 1.400 m is veel moderner, maar ook wel klinisch. Deze winter zijn er alleen short track races. Het Amerikaanse team traint hier wel. Maar de ijsmeester zit thuis al aan de aardappels. Als we een jongen vragen waarom er geen Nederlandse vlag tussen de vlaggen hangt, antwoordt hij dat een aantal vlaggen aan het plafond moest plaats maken voor lampen. Aan de muur zien we grote posters met de Amerikaanse Olympiërs en hun medailles. In Socchi in 2014 won Amerika geen enkele medaille. Die gingen bijna allemaal naar Nederland.

Het meer waaraan Salt Lake City zijn naam dankt wordt hier niet echt gepromoot. Maar eigenlijk is de stad sowieso niet ingesteld op toeristen. What brings you to Salt Lake City?, horen we vandaag meermaals. We hebben moeite bij het meer te komen. Zo zijn we precies op tijd voor de indrukwekkende sunset op het zout-witte strand. Terug in de stad doet Fen nog een rondje shops voor een hoogstnoodzakelijke nieuwe broek. In Amerika is de broekmode nu Jort Kelder. Bij Banana Republic weten ze niet precies wie er op modegebied nu voorop loopt: Europa of Amerika. Gelukkig kan de zoom nog los. In de grote food market ernaast halen we gezonde take away. Morgen vertrekken we naar Grand Teton Park, ten zuiden van Yellowstone!

Trackback van jouw site.

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading