Dag 54 & 55: door Oregon en Idaho
Ook in Baker City hebben ze Carglass gelukkig. Onze voorruit had op de 1e dag al een barst en 4 weken met zo'n dreigend gevaar rondrijden lijkt ons niet verstandig. Dat is snel, denkt Fen blij als JW na een half uur terug is met een ruit zo goed als nieuw.
Vandaag willen we naar Hell's Canyon. Deze voorziet half Oregon en Idaho van elektriciteit door de 3 dammen, hij is dieper dan de Grand Canyon en bovendien is het landschap er prachtig. Via de 86 East rijden we naar Halfway, waar we ontbijten, en Cooperfield. De route omhoog langs Snake River naar Hell's Canyon Dam is best riskant. Hij staat niet op de kaart (Lucille), het is regenachtig en op het kronkelige weggetje met linksonder de kolkende rivier en rechts steile rotsen staat elke 50 meter een bord Falling rocks.
Snake River is van de 4e categorie. Dat is een vis-, vliegvis- en kanoterm voor zéér woest. Kijk ook af en toe eens naar de grond, lezen we in onze reisgids. Vanwege ratelslangen moet je hier ook stevige schoenen dragen. Het is continu oppassen als je op sabbatical bent.
Aan het eind van de weg ligt een grote dam en een verlaten Visitor Center (Closed for the season!). Een Amerikaans echtpaar vertelt ons dat de oostroute langs de Canyon (via Lucille! en White Bird omhoog naar Grangeville) wel scenic is, maar je de Canyon niet echt meer ziet. Die kunnen we dus van ons lijstje afhalen. De man van 72 moet zaterdag overigens voor zaken in zuidelijk San Diego zijn. Met 4 dagen tijd voor deze route ligt zijn effectieve tempo dus flink hoger dan dat van ons.
We zigzaggen vandaag een eind weg. De niet-bestaande rotsweg terug, dan over Snake River de staat Idaho in, waar de klok weer een uur vooruit moet, de 71 South naar Cambridge en weer omhoog over de 95 North tot New Meadows. Daar belanden we in een kroeg met skeletten, doodshoofden en 2 blije honden die ons hartelijk verwelkomen. De border collie is afgericht op het apporteren van 1 dollar biljetten. Als je besteld hebt gaat ze naast je barkruk zitten en wacht op een aai en haar fooi. Die verdwijnt achter de bar uit haar bek zo in de hand van de eigenaar en de fooienpot. De zaak loopt geweldig, ondanks creepy aankleding.
Het is leuk om te toeren over bergen, langs rivieren en door tijdzonegrenzen. De blauwe lucht en af en toe een kudde vluchtende herten maken het rijden ook een stuk leuker. Maar voor de scenic 55 South naar Boise hebben we plots weer een uurtje korter. Aankomst om half 9 in het donker is toch een beetje over onze grens. We overnachten in McCall, waar we inchecken onder het toeziend oog van een aangekleed skelet.
Dinsdag is het maar 4 graden hier in McCall, zien we als we 10 minuten voor sluiting bij het ontbijt aanschuiven. Geen wonder, we blijken op 1.500 m hoogte te zitten. Onderweg naar Boise zakt de temperatuur zelfs tot 1 graad. Met regen en weinig zicht rijden we via Cascade en Horseshoe Bend naar Eagle. Jammer van de scenic route, alleen het laatste stuk krijgen we weer een tipje.
Boise, de hoofdstad van Idaho, is een vredelievende stad, horen we in het State Capitol. Detectiepoortjes bij de ingang zoals in Austin, Texas zijn dus niet nodig. In de Senate en House Of Chambers zien we zelfs Nederlandse naamplaatjes. Zo is John Vander Woude een oude rot. De Chairman-stoel staat JW best goed. Fen probeert intussen de leren stoel en telefoon van senator Lori Den Hartog (District 22) uit. Ook hier hebben de vergaderkamers een hoog Muppet-gehalte.
Als we naar buiten lopen, lacht een vrouwelijke sheriff ons toe. Zij doet civil cases en in Idaho heb je het dan niet erg druk. De criminaliteit is hier extreem laag. De staat is republikeins, geen swing state en de leus is Leave us alone! Er is wel respect for all. Haar man van 50 is al gepensioneerd, omdat hij meer dan 30 dienstjaren had. Zij moet nog even doorwerken als jonge grootmoeder van 46. Vrolijk stapt ze weer in haar zwarte State Trooper Dodge op weg naar een volgende burenruzie.
In een hippe lunchroom eten we onweerstaanbare risotto en een humus wrap. We spotten een mormoon (20% van de bevolking is hier mormoon en het aantal groeit). Zij heeft wel wat weg van Wilma Flintstone met dikke bril en bedient ons schuchter, maar supervriendelijk. Daarna wil JW nog even naar de Boise Idaho Temple, de mormonenkerk. Dit blijkt een modern, strakwit gebouw, hermetisch afgesloten, met verborgen deuren en torens die wel wat weg hebben van minaretten. Met een dreigende, zwarte lucht en gure wind voelen wij ons toch licht unheimisch.
Het reizende gezelschap toert door over de 84 East en 26 East, op zoek naar een hotel vlakbij Craters of the Moon National Park. Shoshone heeft van alles, maar geen hotel. We proberen Hencken Ranch in Richfield, ook een leuke plek om te overnachten volgens onze navigatie. Maar op het eenzame landweggetje staan alleen runderen. Dan maar naar Carey (zie Shoshone). West Magic Resort in West Magic klinkt fantastisch, maar dit blijkt alleen een RV-park. Inmiddels is het donker, 8 uur en we zitten in de kou in the middle of nowhere. Hailey, 80 km noordelijk, heeft wel een motel… Half 10, het was een lange dag!
Trackback van jouw site.