Dag 48 & 49: naar Tofino op Vancouver Island
Distinguished guests, voelen wij ons in Oak Bay Guesthouse met bedkussens en een tapijt waarin je diep wegzakt, een bad met berenklauwen, een smetteloos, zwevend bloemetjesgordijn daaromheen en een Engels ontbijt dat speciaal wordt bereid zodra we beneden zijn. Als we vragen welke heerlijke bodywash er op onze zinken wastafel stond, krijgen we een grote fles mee. Uitgelaten rijden we achteruit met onze blauwe Hyundai Eland bijna de bruin-witte Springer Spaniël van de buurvrouw omver. De dartele viervoeter lijkt sprekend op die van ons. Hadden we al verteld dat we Saartje missen…
Vlakbij ligt Oak Bay met zijn golfbaan en haven. Seals of sea otters zien we niet, maar wel de besneeuwde Mount Baker op het vasteland van Amerika die schittert in de zon! Onderweg genieten we na van ons bezoek aan Brig, Stephen, hun 3 zoons en de bejaarde, kale kaketoe Toska. Die roept de hele dag Hello als ze eenmaal een beetje aan je gewend is. Als newcomer op het eiland mocht Brig lid worden van vele clubjes. Omdat ze daar na 3 jaar uit moest, heeft ze nu haar eigen (wandel)clubjes opgericht. Ook werkt ze elke ochtend op de school vlakbij. Nu ze haar eigen kroost als knappe, boomlange kerels ziet uitvliegen, leert ze de kleinste buurtkids de 1e beginselen van vallen en opstaan en andere basislessen. Als we afscheid nemen van Brig & family roept Toska ons nog 1 keer Hello toe.
Alleen Vancouver Island is al 2 keer zo groot als Nederland. Maar het is er wel anders dan op het vasteland van Canada. De sfeer is Engels, de afstand tussen de dorpjes klein en de wegen vooral 2-baans, dus minder snel. Daarnaast moeten we wennen aan onze nieuwe auto. Laag bij de grond, geen haul-knop voor een steile klim en de nummerplaat klappert vervaarlijk als we harder rijden dan 100. Wat is het warm in de auto, zegt Fen. Ik probeer de stoelverwarming bij jou even uit, antwoordt JW.
Tot Tofino aan de westkust is het ruim 300 km rijden. We merken dat we verwend zijn: het 1e deel van de route willen we vooral opschieten. Bij Parksville nemen we Highway 4 door het hart van het eiland en wordt de route mooier met ongerepte blauwe meren, canyons en bergtoppen.
Vanuit ons hotel Rainforest Inn, 4 km voor Tofino, doen we een sightseeing-rondje naar Long Beach, een 20 km lang strand omzoomd door baaien en regenwoud. We zien hoge golven, surfers en sunset op Vancouver Island! Tofino, eindpunt van Highway 4, ligt ingeklemd tussen ontelbare baaien en bergtoppen. In de haven zien we otters op een steiger. In onze hotelkamer eindigen we dag 48 met Canadese pizza (en dikke bodem).
Woensdagochtend is het nog aardig weer. Als we 's middags naar Tofino rijden is het bewolkt. Whale tours, lezen we op een reclamebord. Snel halen we koffie en ontbijt, want een half uur later kunnen we al mee. Daarvoor moeten wij onszelf eerst in een omvangrijk rood Michelin-mannetjes-pak hijsen. Er is storm op komst op de Pacific Ocean en misschien wordt de tocht dus ingekort.
Howie, de schipper, zet de vaart er direct goed in. Als we in ons kleine, open bootje over de hoge golven tussen rotsen door racen, wordt hij via de mobilofoon opgeroepen. Ik hoop dat deze man wél 2 dingen tegelijk kan, mijmert Fen. Maar alles komt goed: op onze bumpy ride zien we sea otters, harbour seals, sea lions en een stuk of 7 gray whales. Sommige sloven zich zelfs voor ons uit, aldus Howie. Fantastisch toch elke keer weer om dieren te spotten in their own habitat, zelfs met regen, guur weer en lichte zeebenen.
Vanavond eten we lokale zalm in het restaurant van ons hotel, op onze laatste avond in Canada. In het bubbelbad van onze suite wassen we daarna het zeezout uit onze haren. Morgenavond varen we terug naar Seattle. Als 1 van de 3 cycloonachtige stormen ons ten minste niet aan wal houdt. Brigitta heeft haar tuin en balkon al gecontroleerd, horen we net. De 2e storm komt hier morgenmiddag aan land… Wordt vervolgd!
Trackback van jouw site.