Dag 38 & 39: naar Calgary, Lake Louise & Golden

Als de wekker om half 8 gaat, regent het pijpenstelen. Een mooie dag dus voor een stedentrip naar Calgary. Zodra we het RV-park in Banff afrijden, zien we een elk in de berm. Je moet dichterbij gaan staan, zegt JW vanachter het stuur als Fen zich voor een foto veilig achter een boom verschanst.

Op 1.400 meter regende het hard, maar op de bergtoppen zien we een verse laag sneeuw. De winter komt eraan dus! Op de route naar Calgary ligt Spray Lake, volgens onze kapster DE plek voor commerciële moose-safari's. Aangezien die van ons gister niet doorging, kunnen wij daar net zo goed zelf op avontuur gaan, aldus de kapster. Voor de zekerheid gaan we eerst toch maar naar het Visitor Center. Het meisje achter de balie adviseert ons de gravel road alleen met mooi weer te doen. Zij geeft wel een paar alternatieven. Als we vertrekken vraagt ze waar we vandaan komen. Ohh, you're from Holland?? Find a dog!! Het duurt even voordat we begrijpen dat ze Fijne dag bedoelt.

Ook bij Mount Loretta Lake kun je goed dieren spotten: bij de ingang hangt een waarschuwende poster. Deze periode is het zeer waarschijnlijk dat er beren zijn. Dit komt door de overvloedige aanwezigheid van berries en de winterslaap. Ons rondje lake levert wel mooie plaatjes op, maar geen (enge) dieren. Alleen 1 andere toerist met indrukwekkend uiterlijk. We rijden door naar Kananaskis Village. Dit blijkt alleen een resort te zijn waar je kunt vissen en golfen. De gemiddelde leeftijd is er hoog. Ik wil liever iets anders dan bejaarden spotten, mompelt JW als we koffie bestellen in het enige café.

Inmiddels is het weer opgeknapt en in een uurtje rijden we over de uitgestrekte prairie naar Calgary, langs Olympische plekken. Andere campers zien we niet meer. Mag je hier eigenlijk wel met een camper rijden? Aan 14th Street vinden we een parkeerterrein, waar we alleen met een app kunnen betalen. Als we in de kroeg ernaast uitleg vragen, mogen wij gratis op hun terrein staan. Althans, de aardige serveerster zegt dat haar baas dat vast goed vindt. Wij beloven vanavond bier te komen drinken.

Zo stappen we op onze fietsen en doen een rondje grote stad. Wolkenkrabbers in de prairie: Calgary is 1 van de snelstgroeiende steden van Canada, aldus onze reisgids. Go west, zeggen ze hier. Hun ruwe bolster showen de cowboys nog graag met hippe spijkerbroeken, bling bling drukknopen, dito gespen, witte hoed en cowboylaarzen. Daar kunnen wij niet tegenop met onze praktische trui, lompe wandelschoenen en verplichte fietshelm. Fietsen tussen wolkenkrabbers en grote pick-up trucks voelt sowieso licht unheimisch. 

Op 4th Avenue moeten we slalommen langs de vele pasgetrouwde stelletjes die op de foto willen. Aan het eind ligt Olympic Park met vijver en fontein, waar de Olympiërs gehuldigd werden. Na een paar uur fietsen we terug naar de kroeg waar onze auto staat. Aan de bar zit ook BettyAnn, struise Canadese van 70, die van de Toronto Blue Jays houdt. Met Fen op haar praatstoel komt ze echter nauwelijks aan honkbal kijken toe (JW wel). BettyAnn heeft een Dutch friend van 72 die in zijn vrije tijd bij de brandweer werkt. Zij belt hem op en voor ze het weet zit Fen een half uur met Andre aan de telefoon. Aan het eind doet hij de hartelijke groeten aan JW. James van 60 schuift ook aan, maar hij heeft meer oog voor zijn minstens 15 jaar jongere vriendin achter de bar. De jonge serveerster heeft weer een Dutch boyfriend en zo zijn we zo maar 3 uur zoet.

De Olympic Oval, het schaatsstadion van Calgary, ligt verscholen tussen flats in de universiteitsbuurt. Omdat het al laat is, parkeert JW de auto pontificaal voor de personeelsingang. Daar komt net een man naar buiten. Hij laat ons graag binnen en vertelt vol trots wat hij hier doet: Cameron McLeod is Team Leader Operations van het stadion (manusje-van-alles dus). Hij vertelt dat de Dutch hier net zijn geweest voor een trainingsweek. Het stadion ligt op 1.100 m en zo'n hoogtestage hoort erbij voor elke doorgewinterde schaatser. We krijgen zijn kaartje en een boek over 25 jaar Olympic Oval. En nog 1 voor Fens broer, want de connectie Powerbar en de Dutch skaters vindt hij machtig interessant. Graag stelt hij ons voor aan een nog belangrijker man, Mark Messer, de ijsmeester himself. Die gaat binnenkort naar Korea om de Koreanen de 1e beginselen van snel-ijs-maken bij te brengen. Dat wordt een hele dobber, want zij hebben nog niet eens een stadion. Mark en Cameron zijn trots op hun Canadese schaatsers. Ted Jan Bloemen is nu the man met zijn wereldrecord (maar dat is natuurlijk ook gewoon een Nederlander).

Mark heeft nog wel eens akkefietjes met schaatsers, zoals met Sven Kramer bij het WK Allround hier eind 2014. De ijsmeester is meestal de sigaar als de tijden op belangrijke toernooien tegenvallen. Maar naast het ijs zijn de warmte, luchtdruk en afstand van het ijs tot het dak belangrijke factoren, aldus Mark. Ook is er concurrentie met de ijsbaan in Salt Lake City: welke baan levert de meeste wereldrecords? Salt Lake staat voor, maar ja, die baan ligt ook op 1.400 meter. Als afscheid bieden Mark en Cameron ons een rondje op de Zamboni aan…

Om 9 uur rijdt JW ons feilloos in het donker naar onze nieuwe standplaats net buiten Calgary. Daar blijkt een ander huis op onze plek te staan, maar ook dat komt vandaag goed!

Als we zondag vroeg de deur opendoen ligt er dauw op de grond, maar de zon schijnt. Vanuit Calgary rijden we westelijk naar Spray Lake bij Canmore, op zo'n 1.700 meter. Op de gravel road vanaf het meer moet veel wildlife zijn. Maar de hobbelige route is maar liefst 60 km en veel SUV's met dagjesmensen gaan ons voor. Dat lijken ons geen ideale omstandigheden voor het spotten van dieren op de weg.

Via het plaatsje Canmore rijden we door naar Lake Louise, een populaire wintersportplaats. Moraine Lake moeten we absoluut zien, hoorden we van een aantal Canadezen. Als we de 12 km lange route naar het meer op 1.800 meter rijden, zien we verse sneeuw langs de weg. Boven blijkt het een chaos, met auto's in de berm en nauwelijks mogelijkheid om door te rijden. De RV-plekken bij het meer zijn bezet door auto's en als je geen plek vindt rijd je met een u-bocht direct de steile weg weer omlaag.

JW vindt nog 1 vrije plek, een busplaats (No parking at any time!). Om de beurt nemen we een kijkje bij het gletsjermeer en de besneeuwde bergtoppen. Zij stonden lang op het Canadese 20 dollarbiljet. Maar dan zonder de ruim 2.000 dagjesmensen die nu als mieren langs de oevers krioelen. Na onze sneak preview belanden we in een traffic jam naar beneden a la de Tourmalet. Wonderwel weet JW onze wagen stapvoets – en met de spiegels ingeklapt – langs andere bussen en campers te krijgen. Zondag blijkt toch niet zo'n handige dag voor populaire sites als dit! Het meer Lake Louise blijkt daarna een peuleschil. Ook hier is het druk, maar het is makkelijker bereikbaar en op meer toestroom berekend. 

Wij kijken onze ogen vooral uit naar de vele Aziaten die van alles en iedereen foto's maken. Van het toegangsbord van het dure hotel aan het meer, van hun familie, de bus en vooral van zichzelf in allerlei standjes en met de gekste kleding en hoedjes. Intussen geven ze elkaar luidruchtig opdrachten over waar (staan), hoe (kijken) en wat (meest populair: springen en op 1 been staan). Als we zelf proberen een foto te maken voor het prachtige meer met gletsjer, helpt een Amerikaanse ons. Without the Chinese please, vraagt Fen haar als er weer wat mensen achter ons in beeld schuiven.

Vanmiddag is een cultuurshock voor ons in vergelijking met de rust en verlatenheid die we tot nu toe ervoeren. Vroeg in de middag rijden we door naar Golden, terug in de staat British Columbia. Daar doen we boodschappen en genieten van een late lunch in een hippe bistro. Op onze nieuwe plek boekt JW 2 nachten in Salmon Arm. In oktober schijnt de salmon run daar een waar spektakel te zijn…

Fennieke 01/10/2016 2016: Pan-American Highway

Trackback van jouw site.