Dag 21, 22 & 23: door de Inside Passage

In ons hotel bij het vliegveld van Anchorage hangen vreemde types rond. Harde werkers met een zwaar leven die soms om een praatje verlegen zitten, aldus JW. Volgens Fen zijn ze vooral stoned & drunk en bovendien komen ze in haar kringetje. Vannacht produceerden ze ook bovengemiddeld lawaai. Dat is niet fijn, want onze wekker gaat om 5 uur. We moeten ons nog haasten om alle overgebleven yoghurtjes, ontbijt en drank mee te krijgen. Als ons shuttle busje voorstaat, grissen we de laatste spullen mee.

Vlakbij het vliegveld ligt ook Lake Hood, de grootste waterlandingsbaan ter wereld. Op een drukke dag vertrekken en landen er meer dan 800 watervliegtuigjes. Verleidelijk, maar wij reizen vandaag naar Juneau en dat moet gewoon met een 737. In last frontier Alaska gaat het er, ook bij de douane, ontspannen aan toe. Wel gaat onze ongebruikte berenspray van 45 dollar onverbiddelijk een speciale berenspray-bak in. Dat is veiliger voor onze medepassagiers en goed voor de economie. Juneau ligt in het smallere, zuidoostelijke deel van Alaska: een archipel van 1001 eilanden, waar je alleen per boot of vliegtuig naartoe kunt. Juneau is de enige hoofdstad ter wereld die je niet met de auto kunt bereiken. In 1,5 uur vliegen we over Wrangell St. Elias Park met zijn Mount Logan van 5.900 m. Maar ook over de ontelbare hoge, witte bergtoppen van Glacier Bay die boven de wolken uitkomen. Alaska is echt onovertroffen in ruigheid!

Het openbaar vervoer in Juneau is eenvoudig en het busschema kort. Als we een agent op het vliegveld vragen wanneer de bus precies gaat, wijst hij ons de standplaats van de taxi. Er is eigenlijk maar 1 grote weg hier. En 1 weggetje omhoog naar de Mendenhall Gletsjer. Taxioorlogen heb je hier dus ook niet, er rijdt hier maar een handjevol taxi's.

In het stadje blijken alle passagiers van 3 cruiseschepen zich verzameld te hebben. Als we een handzaam souvenir willen kopen, is JW al snel de depressie nabij. Toch zijn de gigantische schepen en de bedrijvigheid fascinerend. JW wil zelfs de hele kade aflopen. De MS Zaandam ligt er ook. Renate Dorresteijn schreef een artikel over haar Alaska-reis op dit schip. In vergelijking met andere varende flatgebouwen zijn de schepen van Holland America Line klein. Maar de geschiedenis en sfeer zijn imposant. Kruiers lopen af en aan met bagage. De schroef wordt schoongemaakt en op het 8e dek hangt een glazenwasser voor het lappen van vele meters raam. De Nederlandse vlag wappert op het achterdek, boven de letters Zaandam – Rotterdam. Fens moeder stak in 1953 vanuit Rotterdam de grote oceaan over naar Amerika met de Noordam. Nostalgie dus!

Toerbussen staan klaar om toeristen naar de attracties te brengen. Nico Bus, lezen we op het naamplaatje van de chauffeur voor de Mendenhall Gletsjer. Dag meneer Bus, zegt Fen. Nico blijkt nog prima Nederlands te praten, al woont hij al 40 jaar in Alaska. Volgens hem is een cruise echt voor iedereen leuk. Maar overal waar cruiseschepen aanleggen bepalen de toeristische winkels wel het straatbeeld. Misschien als we immobiel worden, zoals de meeste passagiers hier…

Om 4 uur vertrekken wij met de lokale ferry naar Bellingham. Dat is niet zo luxe als een cruiseschip, dus lunchen we in het stadje en slaan lekkernijen in voor onze tocht van maar liefst 60 uur. Zullen we nog even naar de gletsjer gaan?, overleggen we. Dat past in ons tempo, maar als we de boot missen zijn we wel verder van huis. Zo zijn we met de expressbus en taxi ruim op tijd bij de Ferry Terminal. Als we de deur van onze cabin met zeezicht en sink opendoen kunnen onze tassen er nauwelijks in. De cabin bevat een stapelbed, een halve meter loopruimte en een minuscule patrijspoort op 2,5 meter hoogte. Dat vinden we iets te claustrofobisch voor een reis van bijna 3 dagen. Voor een grotere kamer is een wachtlijst, maar we hebben geluk: als we ons buiten net op 2 strandstoelen genesteld hebben worden we omgeroepen. Die ruimere kamer met douche en toilet kost ons 150 dollar extra voor 3 nachten.

De skyline mét de Mendenhall Gletsjer is indrukwekkend. Die bewonderen wij samen met medepassagiers met slaapzakken, tentjes (op een speciaal dek) en studenten. Joggingpak geen bezwaar. De combinatie van bring your own wine, zeelucht en het vroege opstaan maakt ons rozig. Het weer slaat ook om. Vannacht schijnen we door mooie engtes te varen. Maar in het donker zie je daar toch niets van.

Donderdag en vrijdag …
Fen sliep vannacht boven een rooster vlakbij de motor (op het bovenbed). We maken water, zo leek het. Het is even wennen al die scheepsgeluiden. Tussendoor is de receptie de hele dag druk met het omroepen van filmaankondigingen, zwemvestdemonstraties, ontruimingsoefeningen en verwachte aankomsttijden. Passagiers met auto mogen 3 keer per dag 15 minuten naar het car deck om bagage te halen of hun hond te luchten. Die honden zitten dus 60 uur in een auto en mogen er 3 keer per dag kort uit. Wij zijn toch maar blij dat onze Saartje in goede handen is bij Richard en Ynette. 

Onze kapitein heeft vannacht 3,5 uur sneller gevaren dan gepland. Zo zijn we al om half 9 in Ketchikan en krijgen tot half 3 vrij. Het regent hier 1 keer per uur, hoorden we. Maar of dit dan kort is of continu? Wij zijn de enigen die naar het stadje lopen, heerlijk weer even actief zijn. Kijk, hier liep Floortje, zegt JW op elke hoek.

In het kleine vissersplaatsje liggen maar liefst 4 cruiseschepen, waarvan 2 van de Holland America Line. De afgelopen dagen zagen we de halve vloot van HAL in Alaska! De Noordam in Seward, Zaandam in Juneau, en de Nieuw-Amsterdam en Westerdam hier in Ketchikan. Ook nu wordt schoon schip gemaakt: een jongen spuit de letters op de buik van het schip weer stralend wit. Alles voor een perfecte presentatie. In een kroeg drinken we koffie en internetten wat. Na een paar uurtjes lopen we tussen de vele kleurrijke toeristen terug naar onze boot. De afgelopen dagen zijn een leerzame ervaring als het gaat om de oriëntatie voor een cruise. In onze hut doen we een power nap en zijn al weer wakker als onze kapitein het ruime sop kiest. Rond 7 uur varen we de grens over: we zijn in Canada!

Over de laatste 38 uur van onze boottocht door de Inside Passage kunnen we redelijk kort zijn. We hebben slecht weer (wind en regen), slecht zicht (alle tinten grijs) en we eten, drinken, lezen, computeren en slapen. Wat is het programma voor morgen? vraagt Fen donderdag voor het slapengaan. Kortom: we vervelen ons een beetje. De Inside Passage zou een prachtige route moeten zijn, maar we zien er vrijwel niets van. Een ouder stel zag wel dolfijnen, maar ook die misten we…

Trackback van jouw site.

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading