Dag 19 & 20: de ultieme berentocht..?!

Vannacht dacht Fen even dat de beren ons in Seward op de korrel hadden. Het spookte rond ons houten huisje en vooral bij de voordeur. Misschien was het alleen het slechte weer in het donkere bos. Berenpoten zien we ook niet op de mat na de 47 mm regen die gisteren viel. 1 ding is wel zeker: om half 8 speelt de toeter van de Alaska Railroad voor wekker.

In het head office van Renfro's Lakeside Retreat mogen we bellen en internetten. FaceTime is leuk als je een goede verbinding hebt, maar in the middle of nowhere schrikt JW 's moeder behoorlijk van ons rare uiterlijk.

Vandaag reizen we naar Homer, het zuidelijkste plaatsje op Kenai Peninsula dat je per auto kunt bereiken. Aan de westkant van Kenai Lake stoppen we bij een bordje Scenic view. Om door de bomen het meer te zien, banen we ons al pratend een weg omlaag naar de waterkant. Hello bear, hear hear… Als je van vissen houdt, krijg je bij Cooper Landing the real fishing experience. Boten met speciale hengelhouders (6 naast elkaar) en allemaal serieuze mensen met rare broeken tot hun borst die we zagen in de outlet store in Anchorage. Daarmee kun je dan lekker diep de Kenai River in waden en de hele dag hengelen. Je schijnt hier zalm te kunnen vangen van wel 40 kilo. De vissers moeten hun vangst soms wel delen met de beren, aldus ons reisgidsje.

Niet alleen vissers azen op prooi. Ook de State Troopers doen dat: ze staan verdekt opgesteld op Sterling Highway. Aangezien JW al in het notitieblokje staat, houdt hij zich nu wijselijk aan de regels. Er steken hier veel mooses over: elke 3 mijl staat een geel bord met een moose. Sinds 1 juli zijn er op dit eiland al 235 mooses gedood door aanrijdingen! Helaas zien wij er geen vandaag, maar voor de dierenstand is dat misschien beter.

Onderweg wordt er weer veel aan de weg gewerkt. Bij elke stop maken we een praatje met de meneer of mevrouw die het bord Stop vasthoudt. Van de 1e krijgen we een mini-Snicker. De volgende geeft ongevraagd advies over een mooie recreation area dichtbij. Dat komt goed uit want Fen wil graag stoppen. Zij wil namelijk niet op de dixie van de road workers.

Homer ligt aan het uiteinde van Kenai Peninsula en is omgeven door water, bergtoppen en vulkanen. Als we om half 4 bij Alaska Beach House aankomen is er niemand, maar alle kamerdeuren staan open. We kunnen dus alvast onze Otter room bekijken. Op de rotspunt ligt ook een apart huisje op palen, Eagles Nest. Fantastische plek: vanuit je bed en het balkon heb je uitzicht op het strand, Cook Inlet en de bergtoppen aan de horizon. Met een houten trap kun je naar het 2e terras en het strand. We besluiten een upgrade te vragen, maar dat blijkt niet nodig. I'll be there in 20 seconds!! roept de jonge eigenaar enthousiast als we hem bellen. You're the only guests, so I'll be glad to give you an upgrade, zegt hij spontaan als hij uit zijn auto stapt.

In het dorp informeren we naar berenvluchten. Hallo Bay, Smokey Bay, Bear View Sights, allemaal hebben ze morgen geen plek of het berenseizoen is net over. We hebben ook alleen morgenochtend: overmorgen vliegen we vanuit Anchorage naar Juneau. Ook in Homer Spit, de smalle landtong met winkeltjes, bars en visrestaurants, lukt het alleen nog voor later deze week. Als alternatief hebben we een hele avond en ochtend in ons eigen Eagles Nest. Bovendien gaan we in Canada en Yellowstone vast nog beren zien. De avond eindigt weer spookachtig: het stormt aan zee, de vloed komt snel op tot onder ons huisje en het lijkt of we bewegen. Fen moet denken aan het angstaanjagende verhaal van de eigenaar: in januari was hier een aardbeving van 7,2, vlakbij 1 van de vulkanen. Hij was als kersvers eigenaar opgelucht dat zijn huisje niet was ingestort…

Als we dinsdag wakker worden, schijnt de zon door de ramen. Beter kunnen we het 1e deel van onze Alaska-reis niet afsluiten. We rijden de Sterling Highway terug naar Anchorage met prachtig weer. Langs Happy Valley Creek, vissers met hun lange broeken in Kenai River, een espressobar True Blue met heerlijke blended coffee en een straat genaamd Sonnichson Avenue die na 3 meter toch geen straat blijkt: volledig overwoekerd en niemand om het straatbordje weg te halen.

We stoppen aan zee voor een uitzicht op de vulkanen Mount Augustine en Mount Illiamna. Jim en Dan, 2 net gepensioneerde mannen uit Oregon, maken graag een foto van ons. Jim heeft hier 1 acre met een huisje om te vissen met zijn vrienden. Dat doet hij regelmatig, want meer dan 28 dagen met zijn vrouw houdt hij het niet uit. How does it feel to be retired?, vraagt JW. It's the best invention after a beer in a cann, antwoordt Jim. Dan zegt niet veel. Hij heeft wel een slecht gebit. Tot slot krijgen we advies over mooie plaatsen bij Portland in Oregon en het sfeervolle plaatsje Oceanside aan de kust. Als hij zijn vrouw in Oregon belt voor de naam van his favorite restaurant daar, neemt zij niet op. Waarschijnlijk is ze thuis de bloemetjes aan het buitenzetten terwijl Jim op visweekend is op Kenai Peninsula.

Om half 7 zijn we bij ons hotel in Anchorage. Als we de auto hebben ingeleverd op het vliegveld, blijkt JW zijn iPad op de achterbank vergeten te zijn. Overgeorganiseerd of minder georganiseerd, het komt toch goed. We eten Chinees vlakbij ons hotel. Morgen om 5 uur op voor onze vlucht naar Juneau, de hoofdstad van Alaska. Daar stappen we om 4 uur op de boot voor een tocht van 64 uur door de Inside Passage en langs de kust van Canada! Zaterdagochtend komen we aan in Bellingham. Tot die tijd zijn we waarschijnlijk offline. Het 1e deel van onze roadtrip zit er bijna op… We verheugen ons op de rest!

Fennieke 12/09/2016 2016: Pan-American Highway

Trackback van jouw site.