Dag 15 & 16: terug naar Alaska
Wakker worden met de besneeuwde bergtoppen van Kluane National Park achter je raam is happiness. Zelfs als je om half 7 opstaat en het toilet het begeeft. De Chinees is nergens te bekennen en zo vertrekken we zonder zaijian of xiexie (tot ziens & bedankt) naar het noordwesten.
Het zuidelijke deel van de Alaska Highway loopt vanuit Haines Junction tot Tok in zo'n 460 km langs het hooggebergte van Kluane National Park en Tetlin Wildlife Refuge. Bij Kluane Lake rijden we langs het beginpunt van Sheep Creek Trail dat we gisteren misten. We zijn blij dat we het ruige, ongerepte rotslandschap en Mount Logan van 5.959 meter met 5 graden in de ochtend vanuit onze warme auto aan ons voorbij zien trekken.
Er wordt uitgebreid aan de weg gewerkt. Zo uitgebreid dat de roadworks zelfs in onze reisgids staan. Het kan dus nog even duren hier. Het is ook niet erg dat het op zijn janboerenfluitjes gaat, want filestress en economische nadelen bestaan hier niet. We zijn blij dat we weer wat mensen zien. Een pilot car begeleidt ons een stuk en een eenzame, fietsende tegenligger wordt onherroepelijk teruggestuurd tot het punt waar de pilot car hem straks weer ophaalt. Soms mogen wij zelf het net gestorte gravel aanstampen met onze 20 inch-banden. Zo dragen wij dus een steentje bij aan het berijdbaar houden van de eindeloze wegen van Canada.
We passeren gehuchten als Destruction Bay, Burwash Landing en Beaver Creek. Fen dacht nog even dat hier elk jaar de befaamde alpineskiwedstrijden worden gehouden, maar daarvoor ontbreken de voorzieningen. Er is wel een crêperie en alweer een grensovergang. Mr. Young van de US Customs heet ons hartelijk welkom in Alaska en vraagt hoelang we (nu weer) blijven. One and a half week, Sir. And a couple of Buds!
Om 1 uur zijn we bij Tok en de beregezellige cabins van vorige week. We slaan linksaf naar Valdez. De natuur blijft afwisselend en overweldigend. Machtige bergflanken, wolken en bergmassieven aan de horizon met ontelbare meren ervoor. Alle meren zijn hier mirror lakes: het landschap weerspiegelt in het water. Als er dreigende wolken om een aantal bergtoppen hangen, zien we de meest heldere regenboog ooit! 20 mijl verderop vindt JW een mooie plek om te stoppen. Het pad omlaag leidt loodrecht naar de snel stromende rivier. Als we de auto bij het randje parkeren blijkt het geen plek om je bootje te water te laten: het asfalt is weggeslagen door de rivier. Aan de verre horizon zien we de regenboog weer. JW smeert boterhammen met chocopasta en als we weer omhoog rijden zien we pas het bord: Private property, trespassing strictly forbidden. Violators will be prosecuted. Gelukkig niet castrated. Verboden, maar zo mooi!
In regen en mist rijden we het laatste deel van de route, over de Thompson Pass. Gletsjers zien we wel. Om 7 uur zijn we in Valdez, na 875 km door woest Canada en Alaska. Ons hotel ligt aan de baai, met gelukkig een heerlijke Italiaan direct naast ons hotel.
Vrijdag heeft JW al weer een vol programma geregeld. Valdez ligt ingesloten tussen imposante bergen en gletsjers en de Prince William Sound is dus een boottochtje waard. Om half 11 schepen wij in achter ons hotel aan de baai.
Valdez leeft van visserij, toerisme en olie: de pijplijn vanaf Prudhoe Bay aan de Noordelijke IJszee eindigt hier. In 1989 veroorzaakte de tanker Exxon Valdez een grote milieuramp, omdat 1 van de stuurmannen had zitten slapen bij het ontwijken van de ijsschotsen die met regelmaat van de gletsjers afbreken. Gelukkig is het 27 jaar later allemaal redelijk goed gekomen en zo kunnen wij – warm aangekleed – de gletsjers en het waterleven in Valdez bewonderen.
Onze boot is maar half vol, want het toeristenseizoen is bijna afgelopen. Maar de aanwezige Chinezen zorgen voor drukte voor 3. Zij zijn allen behangen met (meerdere) dure fototoestellen, klikken en rennen wat af, gaan en passant op je voet staan (met hun voet of statief) en staan regelmatig – door hun nietsontziende drang om vooraan te staan – met gezicht of lens op Fens foto's.
Maar het leidt ons niet af van de indrukwekkende baai met fjorden, rotsen, zeeotters, bald eagles en seals. Het weer klaart op en zo zien we gletsjers en ijsschotsen in de prachtigste kleuren. Als we zo'n 50 meter van de gigantische gletsjer dobberen (de kapitein heeft de motor uitgezet), breken meerdere ijsblokken met donderend geweld af. De golfslag die dat veroorzaakt is natuurlijk leuk voor de organisatie, maar van Fen hoeft dat niet zo nodig.
JW is het meest onder de indruk van de groepjes zeeotters op de ijsschotsen. Die hebben het best gezellig met elkaar en dat ziet er vertederend uit. Op de terugweg zien we 3 seals op een boei en een 4e die er – wat hij ook probeert – niet bij mag. Zielig, maar ja, in de natuur gaat het dus ongeveer zoals bij de mens.
Als we in de kajuit zitten, kijkt een Chinees stiekem over de schouder van Fen mee naar het resultaat van haar foto's. We hebben zo'n vermoeden dat ze – ook met mooie apparatuur – niet veel kaas hebben gegeten van fotograferen. In the real economy kopiëren ze ook alles, constateert JW. Al wil hij met zijn ervaring met Chinezen eigenlijk geen slechte dingen over hen horen. Na 7 uur varen is JW blij dat we van boord kunnen. Dat wordt nog wat volgende week als we 3 dagen en nachten per boot van Juneau naar Bellingham reizen. In ons favoriete restaurant genieten we na van de dag en van honkbal op tv. Morgen rijden we naar Seward. Als het even kan dit keer met mooi weer over de pas!
Trackback van jouw site.
Els
| #
Wat een prachtige foto’s weer!!!! Ik kijk nu al uit naar het volgende verslag, xx
Reply
Peter
| #
Ik begin het eindelijk door te krijgen, zat in de verkeerde reis, en dacht al dat ik geen foto’s meer kon bekijken, dacht dat Fennieke laarzen had gekocht, maar dat was een paar jaar geleden.
Prachtige reis mensen, geniet er flink van. We hebben hier iets mee van jullie, nl. Indian Summer!
Groet, Peet
Reply
Marleen
| #
Fantastische plaatjes!!! Zit met mijn paps te kijken en meteen na te genieten van onze reis!! Veel plezier verder, XX Marleen
Reply
Max
| #
Mooie foto’s, ziet er geweldig uit!
Reply