Dag 13 & 14: van Haines naar Haines Junction
Los van wat wildlife in de kamer naast ons (waarschijnlijk van een Tsjechisch stel) slapen we heerlijk in de Alaskaanse wildernis. Voor het eerst worden we wakker met miezerig en mistig weer. Het is dat we weten dat zich achter ons raam de fjorden van Lynn Canal bevinden. We doen dus een aangepast programma vandaag. In de lokale grocery store halen we basisbenodigdheden voor onderweg. Ze hebben hier zelfs Powerbar-repen…
Langs het Ferry Station en de in mist gehulde fjorden rijden we een weg die eindigt bij Chilkoot Lake. Daar kun je recreëren, maar er is ook een berenfamilie gespot deze week. De rivier zit er namelijk vol met zalm. Het wordt de beren ook makkelijk gemaakt: in de rivier ligt een sluis waarmee de plaatselijke Rangers de visstand bijhouden. Als er te weinig vis is, gaat de sluis dicht en scholen ze daar samen. Waarschijnlijk steken de beren op vaste tijden over vanuit het bos voor ontbijt, lunch en diner. Auto's mogen op dit deel van het pad niet stoppen, staat op 2 borden.
Als we aankomen, is het lunchtijd. We stappen uit en daar is mama bear al! Ze kijkt dreigend en waggelt naar de sluis. 10 minuten later steken ook haar 2 cubs van 2 jaar over. Aandoenlijk hoe de moeder in het water naar voedsel zoekt om de kleintjes te voeden. Die pakken de zalm gretig aan vanaf de sluis, al gaat het overpakken soms onhandig en plonst de buit weer in het water. Met gevulde magen steken de beren 1 voor 1 de weg weer over. Als een truck nadert, laten de cubs hun laatste prooi vallen en rennen weg. Moeder laat zich niet afschrikken, kijkt dreigend om zich heen, pakt de achtergelaten vis op en verdwijnt achter haar cubs het bos in. Fenomenaal, 3 beren op de weg, we zagen er al nu al 8!
Iets verderop bij het meer eten we brood met chocopasta (beregoed…). Als we terugrijden zijn de beren weg. Probably taking a nap, zegt een Ranger. Vanuit Haines rijden we naar onze volgende bestemming, Haines Junction. Bij de Bald Eagle Preserve lopen we naar de rivier voor Amerikaanse adelaars in het wild. Helaas zien we er geen. Aan het schouwspel dat zij het liefst elkaars prooi afpakken – en dus liever lui dan moe zijn – komen we dus ook niet toe. Fen constateert wel dat ook in de nationale parken in Alaska het kattengras welig tiert.
Did you spot any eagles?, vraagt JW bij de volgende stop aan 2 Amerikanen. Yes! Aan de overkant van de rivier zit er 1 in een boom. Heel veel gevaar gaat er niet uit van het duttende dier, maar het blijft een roofvogel. Terug bij de auto zoeken we de paspoorten alvast op, we zijn bijna weer in Canada. Als we de auto 2 keer hebben uitgeruimd, vinden we JW's paspoort in een mapje van Fen. Wie hier nu precies verstrooid was (de overgeorganiseerde of de niet zo georganiseerde), daar zijn we nog niet uit. Bij de douane zegt JW inmiddels gewoon op alle vragen nee. Maar het bier is ook bijna op, verklaart hij aan Fen.
De Haines Highway is een lange, verlaten en soms buitenaardse route. Om 7 uur zijn we bij ons hotel in Haines Junction. We halen foe yong hai en wontonsoep bij de enige Chinees in de wijde, wijde omtrek. Vannacht dromen we van imposante en aandoenlijke mama bear die zo goed zorgde voor haar kroost.
Woensdag gaan we vroeg op pad voor onze 1e serieuze wandeling, in Kluane National Reserve. Bij het Visitor Center vragen we advies over de juiste wandeling: niet te makkelijk maar ook niet te moeilijk, moderate dus! De Sheep Creek Trail is 10 km lang en duurt 5 tot 7 uur. Het is wel een kleine 3 kwartier rijden tot het startpunt. Opgewekt stappen we in de auto. 5 kwartier later komen we er achter dat we de verkeerde weg namen en bijna bij Whitehorse zijn. Zo rijden we dezelfde 100 km terug en we besluiten een alternatieve, kortere wandeling te doen bij Kathleen Lake. Eerst kijken we goed op de bordjes of we de goede trail beginnen. Er zit namelijk ook een trail van 4 tot 6 dagen bij en dat zou op verschillende fronten problematisch zijn. Uiteindelijk maken we een pittige wandeling van 3,5 uur. De andere trail was misschien ook te hoog gegrepen geweest. We moeten er nog een beetje inkomen en zijn beiden nog niet topfit.
Na de wandeling doen we boodschappen. Van de hoteleigenaar, een Chinees, mogen we – als hij eenmaal begrijpt wat wij bedoelen – een was draaien in zijn laundry room. Bij zijn overbuurman halen we opnieuw take away. Morgenochtend even vragen of ze familie zijn. In onze hotelkamer kijken we honkbal en de kwartfinale Del Potro-Wawrinka. Morgen staan we vroeg op voor een lange reisdag. Als het even kan tot Valdez, zo'n 1.000 km hiervandaan. We gaan onze 3e week in!
Trackback van jouw site.
annelies faasse
| #
Wat een mooie verhalen en foto’s! Heerlijk om zo’n mooie reis te maken. Heb het fijn samen en kom veilig thuis.
Reply