Dag 7 & 8: naar de poolcirkel en terug

Woensdagochtend vroeg rinkelt de iPhone en daarna dromen we enge dromen. De meeste dromen zijn bedrog (als Marco het zegt) en dat blijkt ook als we wakker worden met stralend weer! In Alaska slapen wij dus over het algemeen van 9 uur 's ochtends tot 5 uur 's middags. Dat wordt weer anders als we in Canada zijn. Dan rusten wij van 8 tot 4 uur, uitzonderingen daargelaten.

Vandaag kunnen we onze huurauto ophalen. Onze host Al brengt JW graag en zo parkeert hij onze Jeep Cherokee om 9 uur pal naast de diepblauwe Jeep Renegade die sinds gisteravond ook op onze oprit staat. Deze uitvoering is vast (ook) niet in Nederland verkrijgbaar. Onze eigen auto kan wel een wasstraat gebruiken, maar later blijkt dat dat niet erg is. Gisteravond hadden we bij het draaien van onze was aan een foute knop gezeten en dus hadden we vanochtend koud water. Als troubleshooter Al terug is, kunnen we douchen. Na nog een afscheidsfoto met Al en Verna voor hun eigen Zwitserse houten huesli gaan we op pad. 

De route naar Coldfoot en de Noordelijke IJszee staat niet in onze navigatie. Maar als we Fairbanks eenmaal uit zijn is het 1 lange, hobbelige en stoffige weg naar het noorden. De Dalton Highway is 1 van de laatste grote wilderniswegen van Amerika, die leidt naar de arctische toendra en de olievelden aan zee. Avontuurlijk en verlaten dus. Er zijn maar een paar plekken waar je iets kunt eten, drinken of benzine tanken. In het heuvelachtige en weidse landschap komen we nauwelijks auto's tegen. Zo'n auto of truck veroorzaakt een grote stofwolk. Maar goed dat we niet van tevoren naar de wasstraat zijn geweest, grapt JW. De Alaska Pipeline reist de hele route met ons mee. Hij loopt vanaf Valdez naar zee, maar dit doet niets af aan het prachtige landschap.

Yukon River Camp is nauwelijks meer dan 2 gebouwtjes met een benzinepomp en provisorisch restaurant. We maken foto's op de houten brug over de imposante rivier Yukon en eten een burger aan de klaptafeltjes. Fens top 5-wens gaat in vervulling bij de Arctic Circle. Een Chinese legt ons vast bij het grote bord. Van die magische grens zie je verder niets en sneeuw ligt er ook niet in deze tijd van het jaar. Het is dus meer het idee. Het leven is hier ruig en de namen eenvoudig: Jim River 1, Jim River 2, Jim River 3 en No Name Creek (toen wisten ze het even niet meer). Eindeloze vergezichten, grandioze landschappen, het Brooksgebergte en Taking the long way around van de Dixie Chicks uit de speaker! Boven de bergen in de kleuren van Indian Summer zien we een regenboog. De regen was ons net voor.

Coldfoot is zo klein dat we het eerst 10 mijl voorbij zijn voordat we dat doorhebben. Ons noordelijkste punt op deze aardbol is dus Wiseman Road. Terug in Coldfoot rijdt JW al zoekend het sfeervolle vliegveldje op en doet nog een ererondje omdat het zo bijzonder is. De enige uitspanning en onze slaapplek hebben een hoog bouwvakkersgehalte. Dat klopt want hier verblijven vooral mensen die werken in de olie-industrie. Ons hotel is eigenlijk een grote, lange container met vakjes en deuren erin. Maar het draagt wel bij aan de sfeer. Vandaag deden we zo'n 8 uur over 290 hobbelige mijlen. Na een Bud en lichte maaltijd slapen we heerlijk onder de bruine bloemetjessprei.

Donderdag, half 8… JW doolt rond in ons kamertje. Hij had vannacht zijn wekker gezet om het noorderlicht hier te bekijken. Helaas, het was bewolkt. Als we om half 9 aan het ontbijt zitten zijn alle mannen van Coldfoot al weer aan het werk. Ook het laatste deel van de route tot de IJszee nog afleggen is verleidelijk. Maar die bijna 400 km zonder servicestation is net iets te ver weg. Daarnaast willen we  genoeg tijd hebben voor de rest van Alaska.

Zo rijden we om 9 uur terug naar het zuiden. Bij de Arctic Circle staat een tentje op de parking met 2 oudere vrijwilligers van de National Park Service. Zij schrijven graag een certificaat voor ons uit: zo kunnen we later aantonen dat we hier waren. Als we rond 1 uur terug zijn bij Fairbanks en Tok als bestemming intoetsen, zegt de navigatie: rijd 326 km rechtdoor. Vandaag is dus vooral een lange reisdag. De afstanden in Alaska zijn enorm. We zijn hier wel behoorlijk alleen, zegt JW out of the blue als we een dreigende lucht zien opdoemen. Fen mist vooral genoeg (schone) restrooms langs de snelwegen in leeg Alaska. Tja, je bent en blijft een beetje van de regentenklasse en regenten doen geen plasje in het bos, aldus JW.

In North Pole kun je tanken en milkshake drinken. Bij McDonalds hebben ze zelfs internet. Het openbare leven in Tok speelt zich vooral af aan de Alaska Highway en ons hotel annex RV Village ligt dan ook aan de weg. JW boekte een romantische houten cabin met beren, mooses en rendieren op het douchegordijn. Tok is ook de sledehondenhoofdstad van Alaska en is dus vooral interessant voor hondenliefhebbers: 1 op de 3 bewoners houdt zich bezig met fokkerij. Als we naar de Three Bears supermarket lopen horen we dat luid en duidelijk aan het geblaf achter de bomen. We eten in onze cabin na een lange reis van 460 mijl. Morgen rijden we naar Dawson City in Canada!

 

 

Trackback van jouw site.

Reacties (3)

  • ckleijn

    |

    mooie verhalen allemaal!! Geniet ze!

    Reply

  • Ceciel

    |

    Jullie reisverslag leest als een lekker boek. Wat een machtig mooi land!

    Reply

  • Mourien

    |

    Prachtige reisverslagen, met de pen van Fennieke toch? Genieten maar!

    Reply

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading