Dag 20: van Homestead via Everglades naar Miami Beach

Woensdag staan we voor dag en dauw op, ondanks nachtelijke escapades van Fen door al weer een allergiekuur. Omdat ze die meenam, hoeft er gelukkig geen dokter aan te pas te komen. Wel loopt zij weer flink te trompetteren. Als het toilet in onze kamer het dan ook begeeft, pakken we snel in en vertrekken zonder ontbijt. De receptioniste reageert laconiek als JW de klacht meldt. Datzelfde meisje wilde ons een nacht in een doorgezakt bed laten slapen. Fen gaat dus voor het eerst een hotelrecensie schrijven (na de vakantie als ze het niet vergeet). 

Het zuiden van Florida is Spaans-georiënteerd en JW stemt zijn muziek daar op af. Intussen rijden we langs akkers met palmbomen: we zijn onderweg voor deel 2 van de Everglades. Eergisteren reden we de noordelijke route, Alligator Alley. Op onze 1e stop bij de oostelijke ingang zien we yoghurtpikkers (Chinezen zonder gêne), exotische vogels en ontelbaar veel alligators. In laag water kruipen ze door de modder met hun enge grote poten.

Terwijl Fen foto's maakt, klinkt in het bosje ernaast een doodskreet van een vogel die in 1 hap door een alligator wordt opgepeuzeld. Ze kunnen dus echt overal zitten, die krokodillen! zegt JW als we een onopvallend exemplaar zien opgaan in het landschap. These are alligators sir, horen we naast ons. Een trail in een dicht bos met slangen slaan we over: we kiezen voor het veilige alternatief van de souvenirshop. Daar koopt JW 2 ongevaarlijke alligators op een mouse pad.

In Flamingo Bay, een stuk zuidelijker, maken we een boottocht door de swamps en Bear Lake. De assistent van de schipper heet Rolex: hij is chief-maid en alligator-watcher. Die taak bestaat uit het zoeken en aanwijzen van alligators, zwarte, rode en witte mangrove-bomen en alles wat zich verder zoal naast onze boot afspeelt. De instructie over de life jackets is ons niet helemaal duidelijk. Als de boot zinkt in een alligator swamp biedt een life jacket weinig soelaas. In dit gebied leven kleine, grijze alligators gemoedelijk samen met grote, groene krokodillen. Zij eten alleen levende wezens die maximaal de grootte van hun eigen bek hebben – en ons toch niet gelukkig.

We krijgen uitleg over giftige bomen en de rode mangrove tree, die alle kanten op groeit. Je moet hem kort houden voor de vaarroute en dus is er veel werk voor tuinmannen en Rangers. Aan het eind van de route wordt ons duidelijk dat hier al jaren geen flamingo’s meer leven. Zwemmende alligators zien we wel, en 2 krokodillen die op de oever slapen met opengesperde bek. Terug bij het Visitor Center krijgt JW een compliment van een dolenthousiaste vrouw. Ooh, man, I love your shirt! (zijn favoriete shirt met beer). Man met zonnebril bij Bear Lake met beer met zonnebril: ja, wie is daar nu niet gek op!

Op naar Miami, met Latijns-Amerikaanse muziek op de radio (Cubaanse reggae of 'reggaeton'). Contigo van Enrique Iglesias draaien ze hier grijs – niet te verwarren met Conmigo, Fens favoriete kuuroord in Portugal. Als we Miami naderen, scheuren de extravagante auto's ons al aan alle kanten voorbij. De verlichte skyline is imposant. We boekten een hotel voor 3 nachten in Miami Beach, direct achter de boulevard van Ocean Drive (bezongen door de Lighthouse Family, lekker nostalgisch). Vanaf het terras klinkt muziek, een aardige jongen rijdt onze auto weg en we zijn precies op tijd voor happy hour in de bar.

Na 2 cocktails en een douche steken we over naar de boulevard. De terrassen met palmbomen zitten vol. JW trekt al weer veel bekijks: Is there anyone on the street with a bear on his shirt?, zegt iemand die hem een cd wil aanpraten. Kom, zegt hij tegen Fen, we gaan even aan de overkant lopen, bij de winkeltjes

Op het grote terras van Ocean’s Ten, met lounge muziek en live band, schuiven we aan bij het nummer Happy. Fen bestelt fajitas, JW paella. You want lobster with it? Yes, please, antwoordt JW. We bespreken het verschil tussen regelneven en mensen die veel op hun beloop laten. Als we de rekening vragen, bedenken we hoeveel duurder we in Miami ongeveer uit zullen zijn. Maar we zitten er naast met onze schatting: op de rekening blijkt JW voor USD 119,95 lobster te hebben gegeten. Hij had de kleine lettertjes op het menu niet gelezen. Met tax van 10% en service charge van 20% komen we uit op € 230. Vanmiddag beloofde Fen dat zij wat vaker haar eigen tassen het hotel in draagt. Die afspraak kan hierbij vervallen.

Het is laat! Morgen een beetje uitslapen en dan de stad in.
 

Trackback van jouw site.

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading