Dag 10, 11 & 12: New Orleans
Zondag staan we vroeg op in ons hotel in Covington, ten noorden van New Orleans en Lake Pontchartrain. Over een 40 km lange brug rijd je in een rechte lijn naar New Orleans. Het is mistig en we zien dus geen skyline. Maar met Mardi grass, Trombone Shorty in Tipitina's, een sloepentocht langs de skyline, suikerplantages en Fat Tuesday inclusief een 21e-eeuwse versie van de Village People zullen we ons niet vervelen.
Op Napoleon Avenue parkeren we de auto alvast voor de deur bij Tipitina's. Vanavond treedt Trombone Shorty hier op voor ons! De Mardi grass route van 9 km naar het centrum is afgezet en we struikelen over alle geschminkte, verklede en uitgelaten mensen met visstoeltjes, koelboxen, tafeltjes, tassen, partytenten en zelfs kunstige ladders met kinderstoeltjes. Kinderen spelen met ballen en dat gaat er soms vervaarlijk aan toe. Op de versierde veranda's en balkons van de statige huizen zitten bewoners met familie en vrienden. Wat een sfeer!
In de stad kijken we onze ogen uit bij de knotsgekke wagens met thema's als Elvis, Romeinen, farao's, liefde, break-ups, krokodillen en dinosaurussen. Ook nu strooien de berijders rijkelijk met kado-artikelen. De omstanders schreeuwen en joelen om de mooiste give aways. De knuffels gaan vooral naar grote stevige mannen en verdwijnen direct in de speciaal daarvoor meegenomen familietassen van hun vrouwen en kinderen. JW scoort een zak met rode kettingen waarmee hij de rest van de dag trots rondloopt. Het spektakel is hier nog indrukwekkender dan in Baton Rouge. In Bourbon Street in de French Quarter schalt muziek uit alle cafés. Hier worden de prullaria gewoon vanaf de balkons naar beneden gegooid. Via het Louis Armstrong Park wandelen we naar het water en kopen tickets voor een cruise morgen op de laatste originele stoomboot van de Mississippi. Een bezoek van 3 dagen is eigenlijk te kort voor New Orleans: vandaag zien we vooral de French Quarter, dinsdag is alles dicht vanwege het slot van Mardi grass.
Na een cajun food diner zijn de straten omgetoverd in een Mardi Grass bij nacht met live optredens vanaf de praalwagens. Is the bar that way?, vraagt een benevelde student aan Fen. Om 10 uur zijn we bij Tipitina's, voor het voorprogramma van de blazers van de Breed Brass Band, en Trombone Shorty! Hij is een nieuwe jazzgeneratie, was al een paar keer op Northsea Jazz en speelt nu in zijn geboortestad. Dat swingt de pan uit en pas na 2 uur 's nachts staan we weer buiten. Vandaag liepen we ruim 20 km carnaval en dansten nog 3 uur in de kleine ruimte. Het was een lange dag!
Maandagochtend staan we na 4 uurtjes slaap alweer naast ons bed. In de haven van New Orleans wacht de Natchez, de laatste originele stoomboot met schoepen. Eerst controleren 3 gepensioneerde bewakers alle tassen op little green men. Erg goed zoeken doen ze niet. Fens tas hoeft niet open en daar zit altijd heel veel in volgens JW. Maar van de doelgroep van deze tour (met een hoog cruiseschip-gehalte) valt weinig gevaar te duchten.
Met zo’n 5 knopen per uur krijgen we ruim tijd om de omgeving in ons op te nemen: de skyline, het slagveld van 1815 (strijd tegen de Britten), door Katrina verwoeste huizen en imposante schepen, zoals de Snoekgracht uit Amsterdam. In het vooronder krijgen we een warme lunch met live muziek. Dit sfeerverhogende dixielandbandje eindigt de tour met de vrolijke klassieker When the saints go marching in. JW concludeert nog maar weer eens dat een cruise niet echt zijn cup of tea is.
Vroeg in de middag haasten we ons naar onze auto. We willen nog naar Oak Valley Plantage, zo'n 1,5 uur rijden. Morgen is die dicht en woensdag vertrekken we richting Florida. Langs de westoever van de Mississippi zijn nog verschillende suikerplantages in Louisiana intact. In Oak Valley bouwden meer dan 100 slaven een villa van klei uit de Mississippi in opdracht van de eigenaar. De huisslaven hadden hier privileges: ze moesten representatief zijn. De landslaven kregen nauwelijks eten en moesten zelf de rest verbouwen. Ook kregen ze maar 1 paar schoenen. Als die versleten waren liepen ze op blote voeten. Op afroep was er dan een dokter beschikbaar voor herstel en zo nodig amputeren. Zo waren de slaven nog geld waard, quantified like any other commodity. Vanaf 1860 brokkelde het systeem langzaam af. Slaven kwamen vrij, maar bleven vaak tegen betaling op de plantages werken. De tv-serie North & South geeft een beeld van deze duistere periode. Oak Valley is in veel films en zelfs door Beyoncé als locatie gebruikt, aldus onze trotse gids.
Na de rondleiding rennen we door een plensbui terug naar de auto. Vanavond houden we het bij luieren en een uitgebreide borrel op onze hotelkamer.
Dinsdagochtend komt Fen in het washok een coole Amerikaan tegen, type basketballer, met 5 gouden voortanden. Hij is elk jaar in New Orleans voor Mardi grass en vraagt zich af welk Engels accent Fen heeft. Zelf spreekt hij nogal onverstaanbaar Amerikaans. Waar Holland ligt weet hij ook niet, hij is nog nooit buiten Louisiana geweest.
We lunchen bij een hippe winkel met broodjesbar in Lower Ninth Ward in noordoost New Orleans. Na orkaan Katrina hielp Brad Pitt hier in Tennessee Street met de bouw van nieuwe huizen, samen met een aantal jonge architecten. Die huizen staan nu hoog en droog op palen. Het is onvoorstelbaar hoeveel land hier onder water heeft gestaan. Het water moet ook de aangrenzende wijken overspoeld hebben. Overal om ons heen zien we slecht begaanbare wegen en vervallen huizen.
Terug in de stad krijgen we in Canal Street een staartje mee van de optocht van Fat Tuesday in New Orleans. Stoer, al die dansende, lichtelijk ongemakkelijke, mannen in unisekse pakjes. De viering van Mardi grass heeft zijn sporen nagelaten, met afgezette straten, sirenes, politieauto's en heel veel afval op straat. Gelukkig zijn de schoonmaakploegen al aan het werk. Als JW een dixie opzoekt, verschijnt een grote spuitwagen die Fens voeten met zeepsop bespuit en de dixie met JW bijna onderuit rijdt. Gelukkig is de chauffeur net voorbij de dixie als JW er uitkomt en dus kunnen we zonder schade verder. We eten in Bistreaux vlakbij Bourbon Street. Die straat is JW's favoriet en zo lopen we voetje voor voetje door het bezwete carnavalspubliek terug naar onze auto. Morgen gaan we op weg naar Florida!
Trackback van jouw site.