Dag 5: walking in Memphis

JW is dinsdag al weer vroeg wakker: hij heeft nog steeds last van het Amerikaanse ritme. Bij gebrek aan een winterjas lopen we met 2 truien aan langs Mississippi River naar Starbucks voor een verwarmende koffie. ‘s Ochtends is Memphis een spookstad met lege gebouwen, appartementen, kroegen en winkels, maar wel volle parkings. Waarschijnlijk slaapt iedereen hier zijn roes uit.

Intussen raken wij aardig in de ban van de clip   Walking in Memphis – Marc Cohn
Put on my blue suede shoes – and I boarded the plane
Touched down in the land of the Delta Blues – in the middle of the pouring rain
W.C. Handy, won't you look down over me? – Yeah, I got a first class ticket – But I'm as blue as a boy can be

Then I'm walking in Memphis – Was walking with my feet ten feet off of Beale
Walking in Memphis – But do I really feel the way I feel?

Saw the ghost of Elvis – On Union Avenue
Followed him up to the gates of Graceland – Then I watched him walk right through
Now security they did not see him – They just hovered 'round his tomb
But there's a pretty little thing – Waiting for the King – Down in the Jungle Room
When I was…          

Zo stappen wij – net als Elvis in 1953 – bij Sun Records binnen. B.B. King, Johnny Cash, Jerry Lee Lewis en Roy Orbison begonnen daar hun carrière. Elvis was 18 en had 4 dollar bij zich om een amateuropname te maken. Sun Records bood Elvis direct een 3-jarig contract en regelde muzikanten (Sam en Scotty). Hun 1e hit: That’s alright, mama. Elvis was de 1e die blues mengde met country. Na 1,5 jaar werd hij voor 30.000 dollar weggekocht door RCA Records in Nashville. Dat was achteraf een behoorlijk sneue deal voor Sun. Nog wat weetjes:
– Blue suede shoes was eerst een hit van Carl Perkins bij Sun. Elvis coverde het bij zijn nieuwe label RCA.
– Elvis was niet zo tevreden over zijn eigen uitvoering van Don't be cruel. Hij vond Jackie Wilson’s versie beter.
– B.B. heet eigenlijk Riley King, maar zijn bijnaam was Blues Boy King.
Na een uurtje weten wij alles wat we wilden weten over Sun Records. Tot slot mogen we samen op de foto achter Elvis’ microfoon.

Vanaf ons hotel nemen we de auto naar Stax Museum Of American Soul Music. Otis Redding, Booker T. & The MGs en Isaac Hayes namen hun hits in de Stax Studios op. De jazzstijl die gospel en blues mengde ontstond eind 50’er jaren. Veel soulartiesten begonnen hun carrière als gospelzanger. In de zwarte kerken bloeide ook de Civil Rights Movement van Martin Luther King op. Otis Reddings’ Respect en Sam & Dave’s Soul man waren voor veel Afro-Amerikanen anthems of black pride. Queen of soul Aretha Franklin was de dochter van een dominee. Zij werd in 1942 geboren op de keukentafel van hun schamele huisje in Memphis.

Ook countrymuziek beïnvloedde de soul: veel soulzangers luisterden vroeger naar radio-uitzendingen van Grand Ole Opry. De laatste grote zanger van de southern soul periode was Al Green. Hij won vele Grammy Awards. Op de toppen van zijn roem kocht hij een kerk en werd predikant, devoting himself to gospel music.

Isaac Hayes was zo succesvol dat hij bij zijn platenmaatschappij een Cadillac onderhandelde met gouden roosters, tv, koelkast, bont op de vloer en zijn eigen naamplaatje. Ook de Bar-Kays waren populair: in 1967 werden zij de road band van Otis Redding. Op 10 december 1967 kwam Otis, 26 jaar oud, met 4 van zijn 6 bandleden om: zijn vliegtuigje stortte in een meer. Vanaf 1970 ontstond de funk (Sly & The Family Stone, Rufus, Earth Wind & Fire) en de 1e disco hit: Love to love you, baby van Donna Summer!

JW is het meest onder de indruk van de gouden Cadillac van Isaac. Fen van de connectie tussen de Bar-Kays en Otis Redding en hun tragische dood. Buiten in de zon laten we deze soul in een notendop op ons inwerken. Als we nog wat willen shoppen en op zoek gaan naar een Mall, stuurt de navigatie ons een file in en belanden we op een vervallen parking. Op de weg terug naar ons hotel realiseren we ons dat het fantastisch is al die verschillende muziekstijlen en de verhalen erachter hier in levenden lijve te ervaren.

We eindigen in Kings Palace Café op Beale Street met een slanke uitvoering van Solomon Burke – nog altijd vrij dik – die met zijn 12-snarige gitaar een mix van blues en soulklassiekers speelt. Daarvan gaan zelfs bij een stel fragiele oudjes, waarschijnlijk zijn fanclub, de wankele voetjes van de vloer.

I've always felt that blues, rock & roll and country are just about a beat apart (Waylon Jennings)

Trackback van jouw site.

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading