Dag 1: if you love music, go to Nashville!
Dit verslag begint op 31 mei 2014 als we onze vlucht boeken: Amsterdam-Nashville, Nassau-Amsterdam. Onze 3e road trip naar Amerika wordt een fantastische ratrace van 4 weken door 5 staten: Tennessee, Mississippi, Louisiana, Alabama, Florida en de Bahama's. De Bahama's vormen een archipel van ontelbare kleinere en 700 grotere eilanden, waarvan er maar 30 bewoond zijn. Nooit eerder heeft u op een reis zo veel beleefd en gezien. Pirateneilanden, droomstranden, sprookjesachtige baaien en duiklocaties. Stel uw zintuigen dus alvast maar in. JW laat zich niet van de wijs brengen door de aanprijzende woorden in de reisgids: Kijk, je moet de Bahama's zo zien: het is een gedwongen rustperiode.
Voor een onvergetelijke road trip heb je niet veel nodig: een aantal weken reistijd, 2 tickets USA, 2 handzame tassen, 1 huurauto, 1 of 2 credit cards (afhankelijk van wat je afspreekt), een iPod met muziek en een correct ingevulde ESTA-verklaring. Die is 2 jaar geldig, als je ten minste alle letters en cijfers goed invult. Onze voorbereiding heeft ook iets meer voeten in de aarde sinds wij thuis met z'n 3'en zijn. Onze elegante en hyperactieve viervoeter heeft al lang door dat er iets staat te gebeuren. Dit uit zich onder meer in onregelmatige stoelgang en nachtelijk spoken. JW brengt Saartje donderdagavond voor een paar weken terug naar de fokker. In Norg onderwerpt zus Cathy Saartje direct aan een ontgroening. Als JW vertrekt zit Horror Cathy in haar bench en Saartje op flinke afstand met de staart tussen haar benen.
Vrijdag brengen Dafne en vriend Rowi ons om 7 uur naar Schiphol. Raar, voor het eerst zonder pa! Bij de balie op Schiphol blijken onze ESTA-verklaringen niet te kloppen. Het scheelt maar 1 teken: JW had de nullen in ons paspoort ingevuld als O. Bij een blauwe praatpaal met zeer consument-onvriendelijk toetsenbord vullen wij alsnog 3 keer onze gegevens en de namen van ouders en werkgever in. Als we na een uur terugkeren bij de balie heeft de behulpzame stewardess onze boarding al geregeld. Wel even stress dus als je denkt te beginnen aan een relaxte vakantie. Een persoonlijk gesprek met een beveiliger hoort erbij als je naar Amerika reist. Die stelt de gebruikelijke vragen: waarom, waarheen, waarvoor en wie de tas inpakte.
Om 11 uur vertrekken we naar Chicago met een nukkige steward die alleen black tea schenkt en JW die intussen zónder moeilijk doen een half boek uitleest. Na een vlucht over Happy Valley in Canada en een bevroren Lake Michigan landen we 9 uur later in besneeuwd Chicago. Een roedel speurhonden besnuffelt onze tassen grondig. Naar Nashville is het dan nog maar een (spannend) peulenschilletje: 50 minuten vliegen in een Bombardier CRJ700. Als je vanuit de slurf instapt, kukel je in 3 stappen zo weer naar buiten aan de andere kant. Dit toestel heeft 18 rijen met 4 stoelen en een hele smalle gang waarin je je hoofd stoot aan het plafond. Je zou er claustrofobisch van worden. Het potlood is wel wendbaar en snel, en schrikken hoeft niet als de motor af en toe stilvalt…
Vanuit de lucht ziet country-stad Nashville er al kneuterig uit en ook het vliegveld is Madurodam-achtig klein. Bij autoverhuurder Dollar mogen we zelf onze auto uitzoeken in de vakken van de SUV's. We kiezen een hippe en handzame Ford Edge, binnenkort ook in Nederland op de markt. Met onze eigen navigatie – die direct werkt met USA-kaart – zijn we snel bij ons hotel net buiten de stad.
In Italiaans restaurant Macaroni Grill in de buurt kalkt waiter Derrick zijn naam vakkundig met krijt op onze tafel. Hij strooit lustig met reistips en belt zelfs de Opry House voor tickets voor 2! Hij serveert ons een overheerlijke ravioli met zoete squash. Om 4.00 uur Nederlandse tijd (22.00 uur hier), gaat het licht bij ons wel uit: we waren vandaag 23 uur op.
Trackback van jouw site.