Dag 25: whales & zeehonden spotten in Kaikoura
Als JW vroeg vertrekt naar het whale center om te informeren naar een boottocht, kan Fen rustig aan doen. Bij terugkomst wil Fen net onder de douche stappen. We kunnen om half 10 de boot op, zegt hij enthousiast. Zo valt het luieren voor Fen in het water. We zijn wel keurig om half 10 bij Kaikoura Whale Center. Na een film met veiligheidsinstructie stappen wij met 40 anderen gedwee in een bus naar South Bay waar onze catamaran al klaarligt.
Van de sperm whale zijn er nog 50.000, horen wij. Dat is meer dan veel andere soorten. Zo waren er van de Northern Right Whale vroeger 10.000, nu zijn er nog maar 450. Dat hebben vooral de Japanners op hun geweten, die onbeschaamd op whales vissen buiten hun eigen wateren. De sperm whale heeft qua vorm nog het meeste weg van een onderzeeboot: langwerpig, stomp en bijzonder traag. Ook heeft hij oneindig veel rimpels.
Voor het lokaliseren gebruiken de deskundigen een hydrofoon: een lange stok met een mobiele telefoon en een douchekop aan de andere kant. Als je de douchekop in zee steekt, hoor je of er een whale in de buurt is en waar hij zich bij benadering bevindt. Het lijkt wel wat op zoeken naar metaal op het strand. De captain doet dit elke dag. Zodra hij bij de coördinaten is die de vorige boot heeft doorgegeven, stapt hij vastberaden naar buiten met zijn hydrofoon. Weer binnen gaat hij met zijn maatje 46 op zijn golfbrekende stoel staan en steekt zijn hoofd uit het dakraam voor een 360-graden-zicht. Vervolgens gaat de telefoon. Zijn vrouw vraagt hoe laat de captain thuis is voor het eten en of hij nog wensen heeft voor de maaltijd.
We’ll just keep moving, legt de assistente via de microfoon uit. Het kan nog even duren voordat de whale naar de oppervlakte komt. Intussen vertelt zij dat de whale het grootste dier met tanden is. De sperm whale kan 57 meter lang worden. Hij eet vooral plankton en crayfish: zo'n 1 tot 1,5 ton per dag! Soms eet hij ook some kinds of sharks. De sperm whale heeft een big throat en small tongue, andere whales hebben juist een small throat en big tongue. Dat is allemaal in de evolutie zo gekomen. Ingewikkeld! De sperm whale kan lang onder water blijven, daarna moet hij reoxygenizen.
Eindelijk zien we in de verte een geisertje op het water: daar is ie dan! Hij dobbert zo’n 15 minuten boven rond. Op het (bijna) moment suprême is Fens fotokaartje vol. Tussen de spuitshow en klap van de vin sprint ze naar beneden en is precies op tijd terug voor het mooiste moment. In Monterey zagen we 2 jaar geleden ook whales: daarvan zag je alleen kort een deel van hun rug. We zijn onder de indruk van dit immense dier, zo dicht bij ons, en de krachtige duik waarmee hij met zijn méér dan 50 meter lengte weer in de diepe oceaan verdwijnt. Het klopte dus wat ze bij het Whale Center aankondigden: u ziet waarschijnlijk 1 à 2 whales. Maar met zo’n lange voorstelling vinden wij dat achteraf geen probleem.
Als we terugvaren naar de kust is het tijd voor bespiegeling: Elke keer als ik vaar besef ik weer dat varen heel saai is. Dus Fen, we gaan nooit cruisen, zelfs niet met moeders! Als slotstuk varen we rond een rots vol zeehonden: eentje geniet op zijn kop van de zon met tong uit zijn bek. Dan verlaten we South Bay en rijden naar huis om bij te komen van al wéér een enerverend avontuur.
Vanmiddag maken we een wandeling round the peninsula to the seal colony. In de stralende zon klimmen we naar de top van de cliff. Behalve 2 jonge Duitse meiden die samen een wereldreis maken zien we nauwelijks mensen. Wel prachtige vogels, schapen, koeien en zeehonden beneden op het strand. Op een bankje lunchen we en lezen, met uitzicht op de kalkrotsen. Bijna aan het eind van onze reis is het fijn wat gas terug te nemen. We dalen af naar zeeniveau voor de wandeling terug. Dit is NZ in prachtige monotone lagen: blauwe lucht, heuvels, een blauwe baai, gesteente en blauwe waterstromen die de rotsen vormden. Ver weg zien we een vissersbootje en een verlaten rugzak. Zou hier iemand tragisch aan zijn eind gekomen zijn? Fen wil de rugzak al oppakken en ergens inleveren. Gelukkig zien we even later een duiker, op zoek naar rare species en onderwaterleven.
Aan de rand van de zee ligt een zeehond. Voorzichtig lopen we er heen voor een foto. Dan zien we er een paar dichterbij en wordt het lastig om wildlife hier te respecteren. Bij zeehonden moet je namelijk 10 meter afstand houden. Hoe verder we komen, hoe meer we er zien: soms direct achter een rots. Overweldigend is het om in het leefgebied van wilde dieren te lopen, maar ook wel een beetje eng. Zo ervoer Fen al met de briesende zeeleeuw op Cape Kidnappers. Bij een krijtrots versperren 3 luierende zeehonden een smalle kloof. Fens duidelijke verbale communicatie blijkt niet te werken bij de doelgroep jonge zeehonden. Hoe komen we daar nu langs? Bovenlangs – dan versper je hun vluchtroute niet – of onderlangs? Gelukkig is er nog een pad over de rotsen en langs de opkomende zee. Daar zit er weer één, verzucht Fen wanhopig als we de rots ronden. Adrenaline dus: Wat gaan we zien, wat gaan we zien Fennie, roept JW bij elke rots.
Af en toe horen we de dieren briesen of oorverdovend niezen. Ook Fen heeft last van haar neus en ogen. Lijden mens en dier onder hetzelfde polletje? Een jonkie wil niet opzij: we klauteren langs hem heen, zo’n 1,5 meter van hem vandaan. Hij kijkt ons aan met prachtige ogen en een blik van twijfel: gevaar of niet? Fen praat tegen hem aan: Kun je niet opzij gaan? Ja, hoe kan ik nou opzij gaan, briest JW terwijl hij zich staande probeert te houden op een rotspunt. Heelhuids komen we terug bij het startpunt en delen onze extase over zo veel moois met ons laatste drinken, een ondergaande zon en onze voeten in zee! We besluiten direct wat te eten in het dorp, het is inmiddels half 7. Bij de Thai eten we green curry met coconut rice (Fens favourite), een noodle soup en 1 banana split.
Morgenochtend rijden we terug naar Christchurch, zaterdagochtend vliegen we naar Auckland, waar we nog een dag hebben. En zondagochtend terug naar Seoul: daar hebben we 31 uur. Daarvan slapen we er 8, aldus JW. Dus houden we er 23 over. We komen daar rond 17.30 uur aan, kan ook 17.28 uur zijn, of 17.26 uur. We gaan steeds meer op elkaar lijken. In ons hotel ordenen we alle spullen die we de afgelopen weken verzamelden en genieten na van een overweldigende dag. Ons favorietenlijstje verandert dus wéér. JW maakte er zelfs 2: de NZ’se natuur is namelijk niet te vergelijken met onze encounters met dieren.
Top-6-wildlife:
1. geeloogpinguïns die aan land komen op Nugget Point
2. alleen met 16.000 jan-van-genten op Cape Kidnappers (en de 18 km kustroute ernaartoe)
3. wandelen door het leefgebied van een seal colony in Kaikoura
4. whales spotten in Pacific Ocean bij Kaikoura
5. zwarte zwanen zwemmend voor vulkanische bergen in Lake Tarawera bij Coromandel
6. spelende dolfijnen met jongen in Bay of Islands.
Top-10-mooiste-plekken:
1. Glenorchy en Southern Lakes: fantastische uitzicht op bergen en meren
2. Mount Cook: wandeling door en gletsjermeer bij Hooker Valley
3. Cape Nugget Point: meest romantische plek aan de oostkust bij zonsondergang
4. West Coast: wilde zee en invloed op de vorm van kust en rotsen (Pancake Rocks)
5. Milford Sound: route ernaartoe met bergen, dalen, kloof, rivieren en meren
6. Cape Reinga: noordelijkste punt van Nieuw-Zeeland
7. noordwestkust: route via kust Omapere over Waipoua River naar Waipoua (Kauri) Forest
8. Coromandel Peninsula: route langs de kust
9. Bay of Islands: ongereptheid van de bounty-eilanden
10. Doubtless Bay: wakker worden met de baai van Thomas Cook aan je voeten!
Trackback van jouw site.