Dag 24: van Twizel terug naar de kust (Kaikoura)
Als we de gordijnen opendoen, zien we bergen en een strakblauwe lucht. JW leest onze avonturen van gisteren, Fen doet de foto’s. Daarna vat JW het belangrijkste nieuws in Nederland samen. Goed nieuws: Froukje de Both heeft haar leven weer op de rit!
Ons motel is prima: een apart huisje met schuin dak, keukentje, auto voor de deur en sfeervol midden in de woestijn. Iets voor half 11 vertrekken we met zonnebrand op richting meren, bergen en kust over Highway 8. Bij mooi weer rijd je hier in een onvoorstelbare wereld. Met onze voeten in het strakblauwe water van Lake Pukaki lijkt het of de gletsjers en Mount Cook met zijn 3.700 meter direct uit het meer verrijzen. Van alle kanten zijn we omringd door bergen en alleen op de wereld: sprookjesachtig!
Nieuw-Zeeland is dunbevolkt, maar het land moet wel verdedigd worden en dus staat er een uitgestorven legerbasis. Tussen de bomen door zien we Lake Tekapo al: net zo blauw als de andere meren op het zuidereiland. In het gelijknamige plaatsje bestellen we egg florentine op een terras: brood met gepocheerd ei, spinazie en lichte saus. Fen is blij dat ze haar achterstand in foto’s op FB kan zetten en via de gift shop lopen we naar het meer. Daar doemen de 1e Aziaten op: oudere mannen en giechelende vrouwen met piepkleine Samsunkjes, dito geruite zonnehoedjes, parapluutjes (je weet maar nooit of het nog gaat regen) en veel kleren aan.
Ook in de Church of the Good Shepherd blijkt net een bus Aziaten te zijn gestopt en zo krioelen de kleine mensjes achter ons langs en onder ons door. De kleine kerk ligt bijna in het meer. Het altaar is een panoramaraam met uitzicht op de besneeuwde flanken van Mount Cook. Als we binnenkomen doet een oudere man met naamplaatje de deur achter ons dicht. Hij blijkt de guide van het kerkje en hangt achter ons een bordje op de deur: Church closed – wedding in progress. Het blijkt dat wij in de kerk zijn opgesloten met het bruidspersoneel, dat de kerk nog wat wil opleuken voor het huwelijk. De bruid staat buiten bij het meer voor foto’s. Fen maakt snel een foto van de bruid met de fotograaf die een foto maakt van de bruid met haar armen gespreid naar de hemel. Intussen maakt JW in de kerk een praatje met de guide: Must be a hard job to get all the Koreans out! Die vindt dat niet heel grappig: waarschijnlijk moet hij het vooral hebben van het in de echt verbinden van verliefde Aziatische stelletjes.
Over Highway 79 rijden we verder naar het oosten via een toeristische route tot Geraldine. Daar nemen we Higway 1 naar Kaikoura. In Rakaia stoppen we bij een Salmon Farm, waar we wat eten en de trout in de troebele vijver bewonderen. Deze weg 172 km volgen, zegt onze navigatie vlakbij Christchurch. Zij maakt zichzelf wel overbodig met haar reisadviezen. Om 7 uur komen we aan bij Alpine View Motel aan Beach Road in Kaikoura. Volgens de hoteleigenaar kunnen we naar het centrum lopen. Bij de achteruitgang hoeven we alleen de oude spoorlijn over te steken, het strand op te lopen en rechtsaf te slaan. Maar het strand blijkt vulkanisch en we zakken diep weg. De golven in de branding spatten metershoog op. Na een half uur besluiten we om te draaien en toch maar met de auto te gaan. Over de oude spoorlijn lopen we terug. Wel oppassen voor treinen: er rijden er 4 per dag.
Op een landtong achter het toeristische centrum ligt Pier Hotel, met een terras aan de overkant van de weg aan zee. De lage zon schijnt op de vissersbootjes. Na een drankje op het terras eten we binnen tussen de hotelgasten, in een Hemingway-sfeer van zee, vis en oude mannen. JW bestelt een fish platter en Fen zalm. We bespreken wat we morgen gaan doen: je kunt hier zwemmen met dolfijnen en robben, walvissen observeren uit een boot, vliegtuig of helikopter, lamatrekking en nog veel meer. We willen in elk geval whales spotten, die zijn hier in overvloed. Een deel van de zee is bij Kaikoura namelijk 1.000 meter diep en daar komen veel vissen én whales op af.
We besluiten de avond met een pavlova: een meringue met zachte vulling en berrysaus. Australië en NZ maken ruzie over de vraag wie dit gerecht heeft uitgevonden. Volgens het meisje dat ons bedient is dat NZ. Nagenietend van een heerlijk diner aan zee gaan we op huis aan. Fijn, zo lekker met de auto.
Trackback van jouw site.