Dag 22: van Balclutha tot Dunedin
Ook JW vindt het goed om vandaag iets rustiger aan te doen. Dus vertrekken we om half 11 zonder ontbijt maar met volle tank benzine. Naar Dunedin is het 78 km via de snelweg. De zon schijnt en we ontbijten in Milton. Het is elke keer spannend hoe snel je hier een winkel of café vindt als je er naar op zoek bent. Tegen het middaguur komen we aan in onze bed & breakfast in Dunedin, Hulmes Court. Een superschattig Engels landhuisje met bruine kamers en Laura Ashley-effecten. Maar we willen ook albatrossen zien. Dus vertrekken we een paar uur later naar Otago Pensinsula, een schiereiland ten oosten van Dunedin. Een prachtige route langs diepe baaien leidt ons ernaartoe. Een wegwijzer helpt: Albatrosses & penguins naar rechts. Alsof je bij Albert Heijn een keuze maakt voor gangpad 1 (groente en fruit) of gangpad 2 (toiletspullen).
In het Albatross Center krijgen wij een uitleg van de Marlies van de albatrossen. Zij vertelt dat de spanwijdte van de vogel meer dan 3 meter is en zijn maximumsnelheid 120 km per uur. De vleugelconstructie is vernuftig en stevig: het is een soort opklapsysteem in 8 delen. Marlies demonstreert dit met een 3 meter hoog scherm: aan de ene kant de buitenkant van de vleugels, aan de andere de binnenkant, inclusief botten in 8 delen. Ze geeft ook uitleg over running noses, vertelt dat albatrossen soms ook na 15 jaar uit elkaar gaan omdat ze het met een andere partner beter kunnen vinden en dat jonkies 2 tot 3 weken nodig hebben om waterproof te worden. Daarna vliegen ze 5 jaar lang richting Chili: They nest, feed and sleep on the sea! En: The rougher the sea, the better for the bird. Nog een leuk weetje: ook albatrossen vormen soms female couples. Ze gaan helemaal mee met hun tijd dus.
Na deze uitsmijter mogen we mee naar het birdwatch huis met broedende albatrossen en nog veel meer vogelsoorten. Alleen de blauwe pinguïns zijn er niet. Die komen vanavond pas uit zee. Dunedin heet mede hierdoor de wildlife capital van NZ. Bij de kassa horen we een Nederlandse discussiëren met haar man. Ik hoef geen pinguïns, ik wil albatrossen zien! JW heeft een iets andere perceptie: Ik wil niet met 150 man naar een stel blauwe pinguïns kijken. Het ongerepte is juist wat het zo speciaal maakt.
Op naar Pier 24 in Saint Clair, een voorstadje van Dunedin. Tegen de ocean view en zoute zeelucht kunnen de cafés in Wellington en Auckland niet op. Pier 24 is het populairste café-restaurant van de stad met een innovatieve chef-kok. JW eet squid, Fen een bruschetta met lamb, groene pesto, pea en red onion marmelade. Op het strand zien we surfers lopen met buikje en grijs haar. Volgens JW kan dat echt niet meer (hij is geïnspireerd door de serie Mannen van een zekere leeftijd). Het Railway Station is misschien wel het mooiste station van de wereld, volgens ons boekje. Er rijdt hier alleen nog een scenic trein. We zijn net op tijd om het perron te bezichtigen: na een paar minuten vraagt de man van dienst ons vriendelijk het perron te verlaten, want ze gaan sluiten.
Bij Moray Place belanden we in een gezellige kroeg. Tegenover ons zit een ouder stel uit Christchurch, dat hier is voor de begrafenis van de 23-jarige zoon van haar baas. So you’re a kiwi, zegt JW na een paar glaasjes. Jim (74) en Sharon (51, vrouw nummer 3) bieden ons een kijkje in hun belevingswereld. Over de verschillen tussen Maori’s en NZ’ers, noorder- en zuidereiland (South is the real thing) en de succesformule van Lord of the Rings. Jim is niet te spreken over regisseur Peter Jackson. Bij het maken van de films heeft de regisseur de lokale medewerkers vreselijk uitgebuit. En dat terwijl de regisseur zelf NZ’er is en schatrijk. Als wij over de mooie promotie voor NZ beginnen, is Jim daarvan niet gediend.
Hij vertelt over de aardbeving van 2 jaar geleden in Christchurch. De stad lijdt nog steeds onder de schade en wederopbouw is duur. Veel mensen trekken weg uit de stad en de situatie lijkt uitzichtloos. Ook in Wellington was gisteren weer een aardbeving, horen we, met een kracht van 4 op de schaal van Richter. Vorige week waren we daar nog. Sharon en Jim vragen ook naar onze reis en geven tips. Zoals deze, als JW vertelt dat hij een dag na terugkomst weer gaat werken (in de psychiatrie): You have to talk to someone when you get back! Intussen verorberen we een heerlijke pasta en zien Andy Murray makkelijk winnen vlakbij in Melbourne.
Trackback van jouw site.