Dag 15: Abel Tasman Track
Vanochtend staan we om half 7 op. Fen is al wakker, door de pillen slaapt zij maximaal 6 uur. Er gaat dus een hele nieuwe wereld open met pollenallergie. Dat wil niet zeggen dat alles ‘s ochtends ook gecoördineerd gaat. Eenmaal in de auto is de cameralens weg, we keren (zonder resultaat) terug en gaan weer op pad. Ohh, m’n pillen vergeten… Gelukkig heeft JW steeds meer geduld met Fen en dus begint de dag gewoon zonnig.
In Marahau gaat het er georganiseerd aan toe. We stappen in een watertaxi op een trailer achter een tractor naast het taxibedrijfje. Zo rijden we 100 meter naar zee. Door het grote verschil in eb en vloed is geen haven nodig: met een tractor rijd je zo de zee in en dan is het alleen nog een kwestie van de boot loskoppelen. Niet erg charmant, maar logistiek gezien wel een inventieve oplossing. De 1e bezienswaardigheid is Split Apple Rock: dit lijkt een kunstwerk van mensenhand dat in zee op een sokkel is gezet. Het blijkt toch een echte rots die door de zee doormidden is gekliefd. We zien zeehonden en ongerepte stranden. Bij Torrent Bay worden we afgezet. Het laatste stukje waden we door het water naar het strand. Zo zitten wij om 10 uur samen aan een ontbijtje op een tropisch eiland. JW heeft heel toepasselijk Uddelermeertjes (of Gevulde heertjes) uit de supermarkt meegenomen. Als toetje eten we borstplaat in het warme zand. JW toont zich ook nog een uitstekend (en milieubewuste) padvinder: het afval gaat keurig in een zakje aan zijn rugzak.
In 5 uur lopen we een route van 16 kilometer naar het noorden tot Onetahuti. Langs bounty strandjes en baaien, rotsen, beekjes, meren, over smalle loopbruggen maar ook door de jungle en elke keer weer een verrassend uitzicht. We zien mensen in kayaks, backpackers (die slapen in de natuur op het eindpunt), dolenthousiaste en ook zwijgzame mensen. We maken een foto van een stel met See Buy Fly-tasje onder een palmboom. Een uur voordat we worden opgehaald zijn we al in onze baai van bestemming. Dus kunnen we relaxed zwemmen, luieren en zonnen! JW moet wel wennen aan het idee van zwemmen in dat koude water: Loop ik hier in onderbroek in de Tasmanzee, 53 jaar, mijn buik in te houden.
De watertaxi brengt ons pijlsnel terug naar ons opstappunt. Met 30 mijl per uur racen we door de baaien. Inmiddels is het water 5 meter gezakt en dus worden we keurig op het afgesproken wad door de tractor opgehaald. Voor we het door hebben hangt de boot al weer in de trailer en rijden we het water uit. Onze zwemvesten mogen uit en we worden all inclusive naar de front office teruggereden. Na afloop smaakt een biertje in het zon heerlijk. Terug in onze oergezellige Prince Albert Backpackers & Bar rollen we – na een voedzame maaltijd en een Engelse Lager – uitgeteld ons bed in.
Trackback van jouw site.