Dag 8: van Thames & Coromandel Peninsula naar Tauranga

Na een nacht met een snurkende Duitse buurman ontbijten we in Thames Bakehouse & Café met gigantische etalages en alle soorten broodjes, quiche en gebak. Intussen genieten we van de Nieuw Zeelandse tv-versie van Robert ten Brinks Lotto Weekend Miljonairs. Vanuit Tapu nemen we een onverharde weg naar Rapaura Watergardens. Dit blijkt een met mensenhand aangelegde tuin van vooral lelies. Na alle mooie natuur die we al zagen besluiten we door te rijden. JW wil een ritje maken in het treintje van kunstenaar, avonturier en levensgenieter Barry Brickell. Die Driving Creek Railway is een smalspoor door het plaatselijke regenwoud, de grootste attractie van het schiereiland en zo populair dat we pas met het laatste treintje van vandaag het oerwoud in kunnen. Dit is pas onze 1e echte confrontatie met toerisme.

De kronkelende route langs de baai is een goed alternatief, met bomen hangend in het water en exotische vogels op de rotsen. In Coromandel drinken we koffie in het hippe Chai Tea House, met surf dudes en relaxte zitjes op de veranda en in de tuin. We vervolgen onze route over de heuvelachtige westkant van de landtong: Nieuw-Zeelands Wassenaar aan zee, met villa’s, zeilboten, strandjes en Kennedy Bay. De hoge kustweg naar Whitianga is paradijselijk: kilometerslang overal om ons heen prachtige blauwe baaien en groene eilandjes, waar je stil van wordt. Bij Purangi Winery worden we verwelkomd door een barman met Nederlandse moeder, misschien wel de snelst babbelende man van het oostelijk halfrond. Na wat Nederlandse woorden en een uitleg over vruchten, groei en smaken die bijna niet te volgen is, proeven we een witte Sauvignon, witte Chardonnay, ijskoude citrusvrucht en rode Pinot. Als hij ons in 2 minuten onder een kiwi-boom alles heeft uitgelegd over de groei van kiwi’s kopen wij zonder verdere weerstand een aantal dure flessen. De koopmansgeest heeft hij vast van zijn moeder.

Op het witte strand van Cooks Beach stoppen we: Fens pollenallergie speelt namelijk weer op en zelfs de pillen van de Mexicaanse zwarte markt van vorig jaar werken niet. Overigens hief kapitein James Cook hier voor het eerst de Union Jack en daarmee lijfde hij NZ officieel in bij de British Empire. JW gaat alleen wandelen en ontmoet in de branding de charmante Hedda from Scotland. Zij loopt parmantig, met voorzichtige tred en modieuze strandhoed. Hedda, ver in de 80, woont in Auckland, is hier op vakantie, heeft een dochter die al 25 jaar in Pittsburgh woont en die ze nog dagelijks mist! Na een hartverwarmend gesprek geeft Hedda ons nog mee dat de rare vogel in de branding een pied oystercatcher is. Intussen laat een tractor een aantal boten te water in het zachte zand. Geen haven nodig. Eenvoudig kan het leven zijn.

Het noordereiland barst van de vulkanen, geisers en warmwaterbronnen. Bij Hot Water Beach borrelt de stoom bij eb vanzelf op in het warme zand. Met een zelf meegenomen schepje kun je een natuurlijke badkuip maken. Dat ziet er koddig uit als we het strand oplopen: volkstuintjes in de branding met de verlichte geest van Lourdes. Met de billen in het water zit iedereen hutje mutje, blij, relaxed en met schepje in de hand. We mogen zelfs een schepje lenen, maar houden het bij een sneak preview. Weer onderweg stoppen we voor een pizza en boeken ons hotel Armitage in Tauranga, waar we om 10 uur aankomen. Dit grote hotel in koloniale stijl blijkt vooral vergane glorie en een bijna uitgestorven plek. Maar onze kamer is prima. Morgen meer!

Trackback van jouw site.

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading