Dag 5: Cape Reinga & 90 Mile Beach
De 1e nacht aan Doubtless Bay slapen we heerlijk. Vandaag bezoeken we Cape Reinga. De Tasmanzee en Pacific Ocean botsen er op elkaar, veel schepen vergingen er en dat maakt de plek behoorlijk spooky. Er is ook een uitgestrekt strand, 90 Mile Beach (in het echt een stuk korter). Met onze huurauto mogen we er niet op: bij vloed wordt het strand volledig overspoeld en vluchtwegen liggen zo’n 20 km uit elkaar. Wij boeken een veilige dagtocht bij Sand Safaris. In Awanui haalt onze chauffeur en reisleider ons op: een Maori en ras-entertainer. Onderweg luisteren wij 6 uur lang naar zijn verhalen, grapjes en liedjes over de geschiedenis van het land. De Cape is een spirituele plek: vroeger brachten de Maori’s hun doden ernaartoe en lieten ze via de wortels van een boom in zee glijden. We horen alles over Kauri-gum, avocadoteelt en de Nieuw-Zeelandse versie van het Pieterpad. Chauffeurs zetten vaak backpackers af bij Cape Reinga en die lopen ook hier gewoon van noord naar zuid. Zij doen daar gemiddeld 5 maanden over.
Het landschap naar de Cape is indrukwekkend: alle soorten vegetatie, meren, gras, sand dunes en rotsen. Baaien zijn ongerept en een plantsoenendienst of afvalbakken zie je hier niet. Afval neem je dus zelf weer mee. In de 1e baai lunchen we op een hagelwit strand. Bij Cape Reinga dalen we af naar de vuurtoren. Ook een oude-van-dagen waagt met haar rollator de road to the end of the world. Verderop mogen wij in de sand dunes een potje origineel Nieuw-Zeelands sand diven. Naar boven klauteren dus – liefst blootvoets – en dan zittend op een mini surfboard of plastic rodelslee naar beneden. Fen neemt haar camera mee en staat verdwaasd op de top in een zandstorm met camera en slee. Gelukkig doet JW voorbeeldig voor hoe je zonder omslaan heelhuids beneden komt.
Bij 90 Mile Beach racet onze Maori de duinen in en met gierende banden draaien we het strand op. Bij een hole in the rock in zee biedt een blonde vrouw aan een foto te maken. Zij blijkt Belgische en een paar maanden in haar eentje rond te reizen. Ze geeft tips over snoepkes eten tegen keelpijn op het vulkanisch eiland bij Bay Of Plenty en na afloop bedankt ze ons voor de superfijne babbel. Na 5 kilometer strand mijmert JW: Het doet me wel aan Terschelling denken. Maar dat is dan weer niet het eind van de wereld. Onze begeleider eindigt de excursie met de Maori-versie van Mieke Telkamps evergreen Waarheen, waarvoor en een hartverwarmend Happy and prosperous New Year for all of you!
Thuis nestelen we ons op ons nieuwe terras. Aangezien we de 1e nacht een appartement met half uitzicht op Doubtless Bay hadden, mogen we nacht 2 en 3 verkassen naar een kamer met full view. Niet nodig vindt JW, maar Fen drijft haar zin door en achteraf is JW daar wel content mee. ‘s Avonds willen we uit eten. Maar behalve een mini-snackbar en een take away in het naastgelegen Coopers Beach is er geen enkel restaurant aan de baai te vinden. Niet erg commercieel, maar in heel NZ wonen ook maar 4 miljoen mensen. In Japan, op hetzelfde oppervlak, zijn dat er 120 miljoen. En in Nederland, veel kleiner, 17 miljoen. Daarom eindigen we dag 5 bij de 4 Square supermarkt (voor een fles wijn) en de take away (voor een sandwich). Als we gaan slapen wordt JW gebeld door zijn baas. Zijn collega, directeur P&O Rob Zweekhorst, is overleden. Vlakbij zijn huis in Berkel en Rodenrijs is hij op nieuwjaarsavond bij het uitlaten van zijn honden doodgeschoten. Onwerkelijk nieuws waar we de rest van de reis veel over praten. JW werkte veel met Rob samen en hij was een fijne collega.
Trackback van jouw site.