Dag 1 & 2: ons vertrek naar het land van de lange witte wolk
Geen land in de wereld is pas zó recent (12e eeuw) door mensen betreden, aldus pagina 1 van Dominicus. Volgens de overlevering stapte ene Kupe op Tahiti met zijn gezin in een kano. Dagenlang dobberden zij hulpeloos op zee, tot Kupe’s vrouw een sliertige witte wolk ontwaarde. Aotea, aotea, witte wolk, schreeuwde zij. Mooi, die overlevering, maar de ontdekkers van Nieuw-Zeeland komen waarschijnlijk van 4 eilandengroepen in de Pacific Ocean. Waar die Polynesiërs weer van afstammen valt helaas buiten het bestek van ons handzame reisgidsje. Ontdekker was dus ook niet Abel Tasman: die kwam pas in 1642 aan land over de zee die zijn eigen naam draagt (selfie avant-la-lettre). Tegenwoordig is een reis naar het land van de lange witte wolk comfortabel en een fluitje van een cent.
Onze vertrekdag is relaxed, na JW’s verjaardagsfeestje en iets te weinig nachtrust. Na het afwerken van een overzichtelijk to-do-lijstje inclusief het instellen van 2 tijdklokken (Help, mijn man is klusser), brengen JW’s vader en Renee ons naar Schiphol. JW woont tegenwoordig wel samen maar de achternaam van zijn vriendin goed spellen gaat nog niet vlekkeloos. Zo blijkt Fen in de computer van Korean Air te zijn opgeslagen als miss Weerdvander en dat zorgt voor flinke rijen bij de incheckbalie. Na het ondertekenen van een formuliertje (als wij straks Nieuw-Zeeland niet in mogen is dat alleen onze schuld) komt alles goed. Bij Korean Air gaat het er ook verder gedisciplineerd aan toe. Het grondpersoneel is superbeleefd en de mondhoeken staan allemaal omhoog. Dat is nog eens goed voor ons gemoed! Een hostess met zwavelstokjes in het haar doet bijna een plieetje (ballet term) als zij ons lichtvoetig begeleidt naar balie 1. Het heeft wel wat weg van een uitvoering van het Zwanenmeer.
Het meisje bij de All passports-balie is blij met wat Nederlanders in haar rij. Ze vertrouwt ons toe dat zij óók dolgraag eens naar Nieuw-Zeeland gaat. Af en toe werpt ze een vakkundige blik in ons paspoort. Maar eerst moet zij sparen voor vakantiedagen, want daar is het niet best mee gesteld bij de douane. Hè hè, even geen UPO’s, verzucht JW als we doorlopen. Van pensioen weet hij weinig, maar hij is wel begaan met het werk van Fen. Na het kopen van een sporty Swatch en wat boeken vertrekken we met 3 kwartier vertraging richting Seoul, onder de goede zorgen van een hele rits knappe, Aziatische versies van Linda. Inmiddels zijn we 14 uur onderweg en al behoorlijk gedesoriënteerd. We vliegen over Japan en de lijn Sapporo, Fukuoka en Taipei, en bij het uitserveren van ons diner boven de Philippine Sea. We eten toepasselijk zeewiersoep vooraf en daarna rijst met zeewier en een Gochujang sauce, specially packed for Korean Air. Dit ziet eruit als een mini-tube tandpasta maar het bevat een verraderlijk scherpe Korean Hot Pepper Paste. Voorschrift: 3 druppeltjes max (ook in verband met kans op uitdroging op grote hoogte).
Even wat orde scheppen: vertrek uit Amsterdam zondag om 20.30 uur + 10 uur = aankomst Seoul maandag 6.30 uur (+8 uur tijdsverschil=14.30 uur). Vertrek om 9.00 (17.00 uur) +10.45 uur = aankomst Auckland 19.45 uur (in Auckland dinsdag, oudejaarsdag 7.45 uur!). Dus vliegen we in 23 uur door 2 nachten heen, op Schiphol vertraagd maar op beide vluchten sneller dan gepland, kortom: we zijn het natuurlijk ritme even kwijt. JW is dat sowieso na zijn korte nachten voorafgaand aan (van de opwinding) en na afloop van (idem) zijn verjaardagsparty. Waarschijnlijk is hij nog steeds licht hyper: hij heeft al een half boek uit en bovendien at hij tot ergernis van Fen in zijn eentje al 1,5 zak drop leeg (voorraad: 2 zakken voor 4 weken). En dat uitgedost met een handig grey nekkussen plus Dr. Dre headphones. Daarmee loopt hij zelfs naar het toilet. Dat ziet er wel schattig uit voor een man van middelbare leeftijd (Zo meneer, wat bent u lekker doorgecombineerd met uw grijze trui, haar en nekkussen).
In Auckland zijn de mensen hartelijk en we hebben geen gekke dingen aan te geven. Althans, dat schreef JW op het immigration form. Maar voor onze used boots is een speciale lane 1, waar een douanier vakkundig inneemt, in een achterkamertje schoonspuit en per stuk in een plastic zak weer vrijgeeft. Zo kunnen wij smetvrij en zonder ziektekiemen het land in. Het afhalen van de huurauto heeft ook wat voeten in de aarde: hoe regelen we internet om de boeking te checken, is Economy Car Rentals hetzelfde als Jucy en hebben we de verzekering nu wel of niet geregeld? Verder kan Fen wel geld pinnen en JW niet. Tja, had hij thuis maar geluisterd en zijn pasjes op werelddekking gezet. Om 10 uur local time vertrekken we met onze degelijke witte Nissan Tiida Latio naar onze bed and breakfast Bayview Manly aan Beach Road in Whangaparoa. De route is prachtig en een kippeneindje vergeleken met de afstanden in Amerika.
Na een welkom van onze hosts Arnold & Carolyn vertrekken we in korte broek naar allround electro store Dick Smith (voor een wereldstekker) en een terras aan zee (voor een lunch met pint) in Orewa. Even de weg oversteken en dan pootje baden in de Pacific Ocean op oudejaarsdag met 25 graden: romantisch! Je ziet hier mensen in alle soorten en maten. Ook in de Spa Resort in Waiwera zijn de dikke enkels niet op 1 hand te tellen. Op advies van vriend Peter komen we hier bij in een hot pool van 35, 40 en 48 graden. Op het grasveldje met (lelijke) eendjes typt Fen dit verslag terwijl JW een dutje doet. Terug in onze B&B volgt nog een hazenslaapje. Maar op oudejaarsdag ga je niet voor het moment suprême naar bed, zelfs als je er al 50 uur hebt opzitten. Dus vertrekken we laat naar Gulf Harbour. In NZ zijn ze niet zo feesterig op oudjaar en illegaal vuurwerk kennen ze al helemaal niet. Onze host Carolyn heeft wel sfeerverhogende blauwe lichtjes in de tuin gehangen, maar ze ligt zelf gewoon voor middernacht in bed.
In Gulf Harbour hebben alle partygangers van Whangaparaoa zich verzameld om te swingen op de muziek van een ervaren cover-zangeres. Haar repertoire is breed: van Rihanna tot oude pop. De tijd heeft een beetje stil gestaan aan de andere kant van de wereld. We kunnen nog net een hapje eten en rekenen pizza’s plus 2 flesjes champagne af. De jonge ober moet rennen om de champagne op tijd uit te serveren. Dat lukt na het vuurwerk en de kus om 00.01 uur. Een grijzende Nieuw-Zeelander maakt een foto van the happy couple die hij voor ons – helaas zonder succes – op de sms zet. Na een dansje of 3 gaat het licht bij ons wel uit. JW, die zich tot nu toe keurig aan de verkeersregels had gehouden (ze rijden hier links), begint het nieuwe jaar ongelukkig met een spookrit op de rechterbaan. Gelukkig heeft Fen, bijrijder ter linkerzijde, hem snel weer bij de les. Hij doet trouwens ook regelmatig de ruitenwissers aan als hij richting wil aangeven maar dat levert geen al te gevaarlijke situaties op.
Trackback van jouw site.