Dag 26: Tucson, Mexico & Tombstone
Om kwart voor 6 klapt JW zijn iPad al weer open: hij denkt dat het een uurtje later is. Dus hebben we zeeën van tijd voor tutten, een ochtendzwem en ontbijt. JW wil vandaag nog 1 keer all the way, dus beginnen we ons rondje Zuid-Arizona met volle tank iets over 9. Fen gaat thuis wel uitrusten.
In Arizona zijn het spannende tijden voor Paul Newman. Hij wil gekozen worden in de Corporation Commission. Daarvoor gebruikt hij de pakkende slogan Prosperity through solar en die etaleert hij op gele borden langs alle wegen. Fen dacht 3 dagen lang dat Paul best laag gezonken was dat hij niet op zijn minst opging voor een senatorzetel in Arizona. Bij navraag in een kroeg in Tombstone blijkt DE Paul Newman al jaren onder de graszoden te liggen. Dat verklaart een hoop. Maar we checken het wel nog even, de informatie komt van een cowboy onder invloed.
We rijden 1001 mijl en vandaag doen we dat over de 19 South naar Nogales: Arizona's grootste stad aan de grens. Onderweg bekijken we Tubac, met (kunst)winkeltjes en marktjes is het een grote souvenirwinkel. We vangen een telefoongesprek op van de uitbater van de plaatselijke grocery: Talk to you manana!
De grocery heeft ook ice coffee, die we nuttigen op de veranda. JW leest onze volgende bestemmingen uit het reisgidsje voor, maar dit dringt niet tot Fen door. Bij moeheid gebruikt zij ook regelmatig de woorden dingen, dingetjes en dingesen (Ben je je dingetje niet vergeten, ik stop even de dinges in de achterbak).
De missiepost in Tumacacori uit 1756 is nooit helemaal afgebouwd. In 1848 vluchtten de Franciscanen voor de Apaches. Dat maakt het een indrukwekkende kerk, met ommuurde begraafplaats en onbekende graven. Weer op weg zien we cactussen en droge rivieren, zoals Santa Cruz River. Chevy runs deep, but the rivers run dry… mijmert JW (zijn favoriete slogan).
In Nogales durven we het wel aan met onze green card uit Laredo de Mexicaanse grens over te steken. De Mexicanen laten iedereen binnen, andersom is het iets ingewikkelder. Op een markt dingen we samen schaaltjes af bij een grote Mexicaan en een klein oud mannetje met 1 tand. Na het sluiten van de deal wil het oude mannetje Fen een afscheidskus geven. Watch out, he's a gigolo, lacht de grote Mexicaan. Hij ruikt wel een beetje.
We eten taco's op straat bij Las Marias Taqueria. They take tacos to a new level, aldus JW. Die slogan van Taco Bell ziet hij elke dag op tv als hij honkbal kijkt. Van onze overgebleven peso's kopen we 2 zonnebrillen. Bij de grens staat een lange rij langs een hoge muur van prikkeldraad. De vogels van Klein Orkest zijn er ook. Op de grens tussen Mexico en Amerika is dat liedje ook in 2013 actueel. Na een uur wachten mogen we door de douane. Did you bring anything from Mexico? Fen: just some souvenirs. You wanna see? Maar daar heeft de douanier geen zin in.
Over verlaten wegen rijden we door naar Tombstone, een westernstadje 140 kilometer verderop, tot we een politieauto met zwaailicht zien opdoemen. Goh, we zien de hele weg niemand, verzucht Fen, wat moet zo'n sheriff dan druk doen? Daarna een 2e auto met zwaailicht die ons gebaart langzamer te rijden, een 3e auto met neon-tekst overload, een 4e die ons gebaart de berm in te rijden – met onze 60 km per uur! – en tot slot een gigantische vrachtwagen die bijna 2 volledige rijbanen (inclusief de onze) in beslag neemt. Zo komen wij met de schrik vrij on the lonely roads of Arizona.
Tombstone is een levend cowboymuseum: (ingehuurde) cowboys met pistolen, koetsen en dames van mindere zeden lopen er door de straten tussen de toeristen door. Of er ook normale Amerikanen wonen en leven, is ons niet duidelijk. In Chrystal Palace nemen we een Bud en dinner voor de buis (San Francisco Giants tegen de Detroit Tigers). De kroeg heeft een zeer hoog cowboyhoeden-gehalte en de vrouw achter de bar heeft een zó ouderwets korset dat haar boobies en wespentaille op een fascinerende manier contrasteren. Het is wel goed voor de baromzet.
Fen krijgt er ook ruzie met een gemotoriseerde cowboy. That flash is really getting on my nerve, roept hij haar toe als ze 1 foto maakt. Hij blijkt van de American Legion Riders te zijn (evenknie van de Hells Angels). Gelukkig verlaat hij snel het etablissement door de klapdeurtjes en wij komen al weer met de schrik vrij. De Giants op de buis getuigen wel van een goede teamspirit. Zij nemen net zo veel tijd om te winnen als Fen nodig heeft om dit verslag te schrijven (tot een uurtje of 9).
We rijden terug naar Tucson. Morgen vertrekken we voor onze laatste 1,5 dag in Phoenix! Wij zijn blij dat we al onze avonturen in het beloofde land straks nog eens kunnen teruglezen: het is bijna te veel om te bevatten.
Trackback van jouw site.