Dag 16: Big Bend, Chisos Mine Trail & Castolon
Hoe vroeger hoe koeler, is een wijze les na gisteren. In Study Butte (zo heet het gehucht hier!) ligt iedereen nog op 1 oor, behalve onze vrienden van de Motor Inn. Voor het ontbijt hoeven we vandaag maar de helft af te rekenen…
Bij de Motor Inn kijken ze hoeveel je op je bord hebt en berekenen dan een small of normal breakfast, mede afhankelijk van de waitress die afrekent. Wij vinden dat goed (leven en laten leven noemt JW dat). Als we tussen de Harley Davidsons de parking afrijden, roept een stoere vrouw in leren broek: Hey, nice car! Fen: Thank you! JW: Nu moet jij zeggen dat zij een nice bike heeft. Fen: Maar die zie ik helemaal niet. JW: Ja, maar zo hoort dat. Fen heeft het nog steeds niet helemaal door, die ons-soort-gewone-motormensen-taal.
De Chisos Mountains liggen centraal in het park. De Chisos Mine Trail begint op 1.700 meter, is 4,2 mijl lang en niet one way and no shade, verzekert JW Fen. Met trui aan starten we de klim van 3 uur, boven puffen we uit en genieten, de afdaling gaat 2 keer zo snel! Onderweg zien we meer wandelaars dan gisteren, we zijn in vervoering van het uitzicht op bergen, rotsen en dalen, vliegende torren, blauwe mussen en borden die waarschuwen voor lions en black bears.
Wat erger is weten we niet, maar dit wel… What to do when you see a bear? Agressief bejegenen en bang maken (niet in elkaar duiken, stenen gooien en vooral veel lawaai maken). What to do when you see a lion? Rustig blijven (gooi dus geen stenen) en laten zien dat je niet bang bent. En verder hopen dat hij zich uit de voeten maakt. Laatste tip: heb je er 1 gezien en de tips goed opgevolgd? Vertel je avontuur dan na aan de plaatselijke Ranger.
Iedereen maakt hier een praatje, ook bij het hiken. Getting hot, folks! – It's worth your while – How’ re you doing folks? – Where ‘re you from? Amerikanen verwachten over het algemeen geen antwoord terug op hun vraag hoe het met je gaat. Dan zijn ze al weer doorgelopen. Maar in het rustieke Texas is dat anders en ben je zo een half uur zoet als je eenmaal aan de praat raakt. Damn, you're from Haaalland? Als je Holland hier uitspreekt met een o, kijken ze je glazig aan.
Vooral het laatste deel van de klim is steil. Maar het uitzicht op de top is fenomenaal: vanaf een plateau van rotsblokken zien we dalen, bergen, rotspunten en steile afgronden rondom. Best eng. Verder vinden we het heel knap van onszelf dat we de top op 7.550 feet (2.300 meter) haalden.
Beneden raken we aan de praat met 2 hikers. Zij blijken een groep van 10 collega's van een bedrijf PDS uit Den Haag met vestiging in Houston. Ze zijn 1,5 dag vrij en daarom in Big Bend. Ook zij hebben last van allergie, dus Fen krijgt uitgebreid advies over goede pillen (Flexafenadine). Helaas zijn die van hen op, maar Fen krijgt wat lege strippen mee voor de pharmacy. Veel Amerikanen kopen hun medicijnen overigens goedkoop over de grens in Mexico. Daar bloeit de pharmacy branche flink: niet gek dus dat we in het Mexicaanse Laredo zo veel (klanten ronselende) mannen met witte jassen op straat zagen.
Waaaah, green Mustang!!!, horen we een jong meisje roepen als we in Chisos Village parkeren voor een late lunch. Na een gezonde spinaziewrap rijden we naar Castolon, het zuidwesten van Big Bend. We zijn bijna de enige mensen in een weids en overrompelend, bijna buitenaards landschap. Het mooiste dat we tot nu toe zagen, concluderen we.
Elk uitzicht heeft een eigen afslag en naam: Mule Ear Overlook, The Window, Telephone Canyon. De weg eindigt bij de rivier Rio Grande. Daar sta je dan in Amerika aan een bruine, woeste rivier, met een immens hoge Mexicaanse canyon aan de andere kant. Op dit stuk hoeft de Highway Patrol geen smokkelaars te vrezen: als je de sprong in het diepe waagt, kun je nooit meer smokkelen.
Op een aantal plekken is de route in Big Bend onbegaanbaar door het noodweer vrijdag. We rijden dus dezelfde route terug naar huis. JW’s oog valt regelmatig op vervaarlijk overstekende, giftige en harige XXL-tarantula's. Gelukkig zitten wij veilig in de auto. Fen durft 1 foto te maken, op veilige afstand met full zoom.
We besluiten de laatste avond in ons huisje te eten en relaxen. Als JW op zijn knieën alle zenders van de vooroorlogse tv rondzapt, blijken we geen honkbalkanalen te hebben. Hij kan dus rustig verder in het leerzame en inspirerende boek van Geert Mak over de geschiedenis van Texas en de Amerikanen. De enige onrust komt van een grote tor die door de open deur op onze hapjes afkomt. JW weet hem keurig met papieren bekertje met Marriott-logo naar buiten te begeleiden.
Trackback van jouw site.