Dag 15: Big Bend, snakes & Rio Grande

Ondanks het heftige weer gisteravond slapen we vast en worden wakker met stralend weer. Het pad voor ons huis ligt er nog en binnen 9 uur ziet de natuur er compleet anders uit! Fen was al bang dat het vandaag alleen cocoonen en honkbal zou worden.

Voor ons ontbijt gaan we naar de Motor Inn vlakbij. De weinige toeristen hier zijn Hells Angels of BMW-motorrijders, JW's vrienden dus. Ze zwaaien zelfs naar ons als wij met kikkergroen monster passeren en dat is normaal alleen onder motorrijders usance. Aan JW's uiterlijk kan dat niet liggen: hij heeft geen sik, geen gevlochten baard, geen paardenstaart en geen retro spijkerbroek met cowboyriem en leren lieslappen. Maar misschien is iedereen gewoon zo blij en relaxed in Big Bend, dat je vanzelf naar elkaar zwaait.

Fen heeft wel wat last van smetvrees in de Motor Inn. Bij elke knop, deur, slot, kraan, zeeppotje en tissuehouder trekt zij een vies gezicht. Motorrijders hebben namelijk veel vrijheid, maar ook zo weinig bagageruimte dat zij onmogelijk elke dag kunnen douchen en van kleren wisselen. Het is dus een logische conclusie dat de hygiëne in een Motor Inn van een ander niveau is dan een Hilton of Marriott…

Na een voedzaam ontbijt rijden we naar het Visitor Center. De afstanden zijn hier enorm en de omgeving lijkt een ongerept maanlandschap: glooiende heuvels en bergen in gevarieerde kleuren en vormen. Eindeloos kronkelt de weg door een steeds veranderend, stil landschap. Met af en toe een Highway Patrol die controleert of we niet heimelijk onder het excuus van toerisme aan de Rio Grande pakketjes aannamen van Mexicaanse drugsbaronnen.

We nemen de afslag naar Spring Trail over een rotsachtig pad. Het groene racemonster blijkt daarvoor behoorlijk ongeschikt. Bij een oneffenheid in de weg zit de onderkant vast tussen klei en rotsen. Als we achteruit rijden, zit de uitlaat vast. We besluiten spannende zijweggetjes verder te mijden. Na hagelstenen en een lekkend dak gisteren is dit iets te veel excitement met dure bolide.

Bij Rio Grande Overlook genieten we van het uitzicht en slaan koude drank in. Het is al weer warm als we bij Rio Grande Village starten aan een loop van 10 km, gewapend met een handige stok tegen slangen en prikkende struiken en cactussen. Helaas ligt het handige gifzuigertje van de apotheek in De Meern nog in ons huisje. Na 1,5 uur zwoegen worden we beloond met een fenomenaal uitzicht op de rivier Rio Grande, de grens tussen Texas en Mexico. Daar begroeten we ook de enige mensen op onze route (Men, it's hot!).

Afdalen tot de rivier doen we toch maar niet. De terugweg is lang, klimmen en dalen over geaccidenteerd terrein, met 35 graden en nergens een schaduwplek. Bovendien zijn Amerikanen niet scheutig met verduidelijkende paaltjes. We zijn dus regelmatig de weg kwijt en lopen zo door de bush bush en langs enge spelonken (de favoriete plek van de Texaanse slang). Ons water is bijna op, onze huid brandt van de zon en we zijn moe.

Ik moet niet alleen mijn eigen grenzen in de gaten houden, maar ook die van jou! verzucht Fen eenmaal beneden. JW test zijn lijf graag tot het uiterste. Maar als je loopt in de woestijn van Big Bend, op het heetst van de dag, vergt dat soms wat extra zelfreflectie. Op tijd omkeren dus, en veilig thuiskomen.

In Chisos Basin smaken borrel en eten heerlijk. Samen in een luie stoel, met uitzicht op de zon die zakt tussen de bergen. Met op ons bord nu eens geen Amerikaans vet, maar verfijnd eten. Om 8 uur rijden we de lange weg door het park met ondergaande zon terug naar ons huis met veranda. Wat een geweldig einde van de dag!

Trackback van jouw site.

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading