Dag 14: van Laredo naar Big Bend Park
Vandaag is JW vroeg wakker. Fen was 's nachts gebeld door de Utrechtse boekbinder dat haar boek klaar is en toen kon JW niet meer slapen. Dus zitten we iets over 8, met de auto al gepakt, aan het ontbijt. Na het bewonderen van een grote Texaanse pad naast onze kikkergroene car gaan we op pad.
Vandaag rijden we in totaal 750 km door uitgestrekt en landelijk Texas naar Telingua in Big Bend National Park. Onderweg komen we nauwelijks mensen of auto’s tegen: niet gek, 90% van de Texanen woont in de grote steden. Border Patrol zien we wel zo vlak langs de grens met Mexico. En dat terwijl we nog licht geïrriteerd zijn van de gebeurtenissen van gisteren. Bij een grenspost boven Laredo snuffelen honden naar drugs in pick-ups en RAM’s. Wij mogen direct door dit keer, over de 83 North, langs Corrizo Springs en naar het noordwesten richting Eagle Pass.
Onderweg passeren we onbeduidende kreekjes met een eigen naambord: Comanche Creek, Cow Creek, Pinto Creek, Goat Creek. Met de muziek van Neil Young erbij is het leven lekker simpel…
I had a dog and his name was King. I taught the dog about ev’rything.
He went running after deer. Wasn't scared of jumpin' of the back of my gear.
In het historische deel van Del Rio hangen uitnodigende banieren People, culture, treasures. Maar het museum is gesloten en het dorp ziet er uitgestorven uit. Na een koffie en sandwich rijden we door. Langs de route treffen we weer veel Border Patrol, klaar om een drugsachtervolging in te zetten indien nodig.
Don't mess with Texas staat op grote borden. Als je wel een mess van Texas maakt, krijg je een fikse boete. Het landschap verandert, we rijden langs Amistead Reservoir, prachtige meren met krijtrotsen, die niet in onze gids staan. Onze vakantie lijkt wel een lange, continue film van wisselende landschappen die aan ons voorbij trekken. Met recht een Road movie!
Bij de volgende Border Patrol worden wij gevisiteerd door 4 honden. Zij snuffelen rond en beginnen te blaffen als ze de volle trunk zien. Onze ondervrager heeft een Hollandse naam, zo staat op zijn overhemd: Bergsma. Where are you from, you have a Dutch name, vraagt JW om het ijs te breken. I'm from Washington, antwoordt Bergsma droog. Gelukkig mogen we weer door: geen drugs aan boord.
In Sanderson willen we onze hotelboeking in Big Bend Park controleren. Ook dit lijkt een spookstad: geen mens op straat, een motel met een sign Open en een bordje: Call us, we’re in the next village. Bij het tankstation horen we dat de library internet heeft. Inderdaad lukt het daar om ons hotel te bevestigen. Het laatste stuk rijden we de 90 westwaarts naar Emerson, en de 385 South: nog 246 km naar ons huisje in de Texaans-Mexicaanse bergen!
Bij de ingang van Big Bend Park is niemand om toegang aan te betalen: dat moeten we later bij het visitor center doen. Het landschap is ongerept en overweldigend: weidse vergezichten, bergen in alle kleuren, overal cactussen en een onheilspellende lucht. We doen het dak dicht, want misschien komt er regen. Dan zien we de 1e onweersflitsen en achter de heuvels tuitvormige wolken die lijken op een tornado. Wat doen we, doorrijden? Maar de weg leidt precies naar het noodweer. En als we stoppen, dan op een laag punt?
Achter ons stopt een auto, een paar motorrijders en een auto rijden door. We volgen, want we willen naar ons huisje. De tornado-wolken hangen nu vlak boven de weg voor ons. Dan begint het te regenen en hagelen, het onweer barst overal los en het water loopt via het dak onze auto binnen. Op de weg vormen zich modderstromen en we zien geen hand voor ogen meer door het noodweer. Eng! We nemen alvast samen door wat te doen bij blikseminslag. Het duurt een kwartier, maar het lijkt een eeuwigheid. We zijn er nog!
Als we heelhuids bij de receptie van ons hotel aankomen, wijst de aardige, halfduitse eigenaresse ons de route naar onze condo op de heuvel. Het pad naar boven is wel wat glad van het noodweer. Maar we komen goed aan bij het houten huisje met veranda en uitzicht op bergen en het dal dat wel iets van een kolenmijn heeft. We doen nog wat boodschappen in een kleine winkel vlakbij, het is even droog.
Bij terugkomst slippen we van het pad af. De klei is zo zacht geworden dat het pad bijna onbegaanbaar is. Fen sopt inmiddels met de tassen naar boven en blijft met haar slippers vastzitten in een moeras van klei. Na 3 pogingen lukt het JW de auto naast de veranda te parkeren. Er zit niets anders op dan vanavond te cocoonen. De stroom valt een paar keer uit en rond middernacht onweert het nog steeds. Het is de vraag of we morgen de heuvel afkomen, of het pad er nog ligt en of we zonder gevaar de bergen in kunnen. Ze voorspellen mooi weer, maar morgen weten we het zeker.
Trackback van jouw site.