Dag 10: naar de Golf van Mexico

Vanochtend gaat de wekker vroeg: we willen bij de kust uitkomen. De zon schijnt en op onze bestemming wordt het zelfs 26 graden. Hier in San Antonio was alles goed: een top hotel, leuke stad met alles in het centrum dicht bij elkaar, goed eten, leuke winkels en hippe kroegen.

Ten zuiden van de stad bezoeken we 4 grensmissieposten, established in the 1700's along San Antonio River. Daarmee wilde Spanje haar dominantie ook noordelijk van Nieuw Spanje (Mexico) uitbreiden. De missieposten vormen dus de noordgrens van de vroegere Spaanse kolonies. Het is ook de grootste concentratie van katholieke missies in Noord-Amerika. Mission Espada is een klein kerkje, met resten van gebouwen en een petieterig visitor center.

De bekendste is Mission San José. De golden oldie Do you know the way to San José? is waarschijnlijk geschreven door iemand die de weg ook niet wist. We zien maar af en toe een bord en ons antwoord op de vraag is dus: nee. Maar, crossing the San Antonio River, komen we er toch. Een ommuurde compound met unieke kerk en architectuur, huisjes langs de stenen muren en tuin in het midden. De ideale locatie ook om vriendin Mo Vlugt in Praag te feliciteren met haar 50e verjaardag. JW is blij dat hij het bord Mo for President nu niet meer overal mee naar toe hoeft te slepen.

Over Interstate 37 rijden we verder naar het zuiden. Deze weg 195 kilometer volgen, zegt onze navigatie. Hij drukt zich wel vaak cryptisch uit. Van Street maakt hij Es-Tee (ST) en als hij het heeft over See-Aa-Gul Bee-El-Vee-Dee is dat gewoon Seagull Boulevard. De afgelopen 9 dagen werden wij zo al menigmaal op het verkeerde been gezet.

De skyline van Corpus Christi bestaat uit raffinaderijen en oliepijpen. In de haven bij Portland ligt het vliegdekschip USS Lexington met rood-wit-blauwe Texas-vlaggen rondom de hele boeg. Waarschijnlijk halen ze die er wel af als ze voor calamiteiten naar Cuba, Varkensbaai, Venezuela, of Nicaragua moeten. Het schip ligt er verlaten bij. In San Antonio zagen we al opvallend veel matrozen bij Häagen-Dazs en The Alamo. Op korte termijn is het schip dus niet oorlogsklaar (maar misschien is dat gevoelige informatie).

We lunchen bij Pier 99 met uitzicht op de straaljagers op het dek. JW kiest een seafood dish van ongekende omvang, Fen een salade. Bij North Padre Island stoppen we voor een koffie en internet break. Padre Island is eigenlijk een 177 km lange zanddrempel vanaf Corpus Christi tot de Mexicaanse grens. Het middendeel is beschermd gebied, met coyotes en other wildlife.

Via Interstate 77 passeren we Robstown, Kingsville, Raymondville, Palm Valley, Harlingen, San Benito, Laguna Vista en Los Fresnos. Het wordt steeds Spaanser! In het donker naderen we Port Isabel. Een brug – of is het nu een dam – leidt ons naar South Padre Island, de zuidelijkste punt van de kust van Texas én de VS. In ontstuimig weer en met een stevige wind rijden we voorzichtig langs de waarschuwingsborden (Watch for pelicans. Stop when flashing).

De straten zijn verlaten en het is zoeken naar een plek om online een hotel te boeken. Bij McDonalds zijn we de enige klanten. De 2 medewerkers komen enthousiast naar buiten om de auto te bewonderen, helpen ons een hotel uit te zoeken en blijven gezellig bij ons zitten. Zelfs een truckchauffeur en zijn meereizende vriendin mengen zich in het gesprek, dus het wordt een gezellige boel bij de Mac op South Padre Island. JW had Fen beloofd dat we een lekker hotel zouden uitzoeken. Dat wordt Hilton Garden Inn op 7010, Padre Boulevard.

Eenmaal ingecheckt horen we dat het internet er al een dag uitligt wegens graafwerkzaamheden van de aannemer. Zo hebben we echt complete rust. Onze kamer op de 4e heeft een apart zitje met extra tv en uitzicht op de Golf van Mexico. Terwijl JW zijn dosis honkbal op tv 1 tot zich neemt, geniet Fen van het nachtelijke zwembad en de hot pool buiten. Daar treft zij een happy couple, eergisteren getrouwd en nu voor een lang weekend op huwelijksreis. De bruidegom blijkt op zijn 26e al Irak-veteraan en is zijn broer van 19 daar verloren. Hij wilde na een jaar niet opnieuw naar Irak en is daarom uit het leger gegaan. Wat je allemaal niet hoort op een onschuldige avond in een hot pool op lieflijk South Padre Island.

Samen maken we nog een strandwandeling: via het zwembad lopen we zo het strand op. Dat is best romantisch, ware het niet dat JW op het pikdonkere, smalle strand begint te vertellen over nachtelijke haaien, giftige houtsnippen en alle andere wilde dieren die zich mogelijk 's nachts op de landtong bevinden. Gelukkig komen we veilig terug.

Trackback van jouw site.

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading