Dag 1: Houston here we come…

Amerikaanse steden zijn net dassenholen, omringd met rotzooi, omgeven door bergen gesloopte, roestende auto's en bijna verstikt door het vuilnis (John Steinbeck)

Nog 5.209 mijl te gaan naar onze 1e bestemming Houston! Onze exacte positie: Golf 7 (= G4S-beveiligerstaal). In gewonemensentaal: we zitten vast aan de slurf bij gate G7 op Schiphol. Het is nog even wachten op vertrek en JW zit al L'Intouchables te kijken. Bij United Airlines hebben ze in elk geval alles wat het hartje van een doorgewinterde filmkijker begeert en dat is fijn als je 10 hours and 2 minutes vliegen voor de boeg hebt.

Om half 6 gaat de wekker al vanochtend na een laatste avondmaal met Linda en Clement. Eigenlijk dronken we alleen champagne, omdat Linda ook dit jaar mag vliegen bij Corendon! Na champagne is het lastig opstaan in het holst van de nacht (perceptie van Fen). Om half 7 brengt Dafne ons als een razende Roeland naar Schiphol in haar race-monster met enigszins rammelende uitlaat. Maar ze is al in haar G4S-outfit dus dat voelt toch veilig op de A2.

Op Schiphol komen we direct in de stemming door een aantal medepassagiers, type onelegante korte broek-lange sokken-lompe schoenen-geknoopt sjaaltje-cowboyhoed. Pa en Linda zijn er ook als uitzwaai-comité en Dafne regelt labels bij haar collega's achter de balie. Bij de incheckpaal stellen 2 oudjes Fens geduld op de proef als zij voor het eerst in hun leven om de beurt al hun reisgegevens moeten intypen. Dat kunnen zij niet blind en zelfs niet met meerdere vingers. Na nog een weigering van een bionisch oog én klapdeurtje bij de douane gaan wij op weg naar gate G7. Onderweg kunnen we Dafne nog even in actie zien achter de detectiepoorten bij G2.

De vlucht is relaxed én huiselijk: naast ons zit een breiende vrouw met gigantische koptelefoon. Om half 9 ‘s avonds NL-tijd landen we, half 2 in Houston, Texas. De kerstomaatjes van Fen komen zonder moeite door de customs (geen politiehonden zoals vorig jaar) en zo kunnen we direct per bus naar de terreinen van National. Daar zijn we – overmand door moeheid – niet in staat te kiezen tussen een zwarte, witte of grijze Chrysler Convertible (Wit wordt zo snel vuil. Ja, maar zwart is wel warm)

Net als wij kop of munt doen brengt de Mexicaanse juffrouw van National een Ford Mustang Convertible terug. Zo is elk toeval ergens goed voor. Hij heeft alleen geen nummerplaat vóór (volgens de juffrouw heel normaal) en is gifgroen! Dat kan vervelend zijn als je incognito langs een politiepost wilt rijden of anderszins onopvallend in het landschap wilt opgaan. In onze nieuwe aanwinst zijn we – met 26 graden én regen – zo bij ons hotel Days Inn. Om 1 uur 's nachts besluiten we onze 1e dag met een steak en spinach fajitas bij de plaatselijke Mexicaan. Nu Fen dit schrijft (3 uur ‘s nachts, 8 uur ’s avonds hier) ligt JW al op 1 oor, dromend van gifgroene bolides met zwart dak.

 

Trackback van jouw site.

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading