Dag 24: Monterey-Santa Barbara-Los Angeles
Als we de gordijnen van onze hotelkamer opendoen is het bewolkt. Dat is even wennen, weer een trui aan 's ochtends. Gelukkig hebben we geen cabrio, verzucht Fen. Dat zou pas koud zijn langs de kust op Highway 1.
De Surf Inn is niet alleen het goedkoopste hotel deze vakantie (USD 55 voor een 2-persoonskamer), ze hebben ook het snelste internet. Zo kunnen we probleemloos onze avonturen met whales, zeeleeuwen, dolfijnen en meeuwen wereldkundig maken, onder het genot van een koffie, appelpunt en toast met jam.
Om 9 uur starten we onze route over California Highway 1. Monterey vinden we niet erg spannend. Carmel is idyllischer (wel poepchic én toeristisch). En we verheugen ons op Big Sur, een leuk plaatsje voor een koffiestop. Maar we komen er nooit aan. Rijdt JW zo hard, missen we een afslag naar het plaatsje of is Big Sur niet meer dan een paar houten schuren, camping grounds en een forest?
De route met hoge kliffen en eindeloze natuur maakt veel goed. Die doet denken aan de Ierse highlands en cliffs uit Wuthering Heights. Al is de smalle, kronkelige weg soms lastig voor de bijrijder. Gelukkig kan Fen wel genieten van het geweldige gitaarspel van Prince. Onze reisbegeleidster (van Garmin) is urenlang stil: geen recalculating – then turn right of andere nuttige instructies dus. We rijden 1 lange route zonder afslagen, steil en verlaten langs de prachtige kust. Over leuke uitspanningen met terras en seaview hebben we ook geen illusies.
Op de meest verlaten plekken legt de Amerikaanse overheid het verkeer stil voor grootschalig werk aan de weg. Eerst moeten we wachten voor de bouw van een brug. Dat duurt wel tot 2013, aldus een lookalike van Ziggy Marley, uitgerust met werkhelm en stopbord. Als we mogen doorrijden, wanen we ons op een Formule 1-circuit. Een werkauto rijdt voor ons uit met instructie op het achterraam: Pilot car, follow me. Grappig, met links hoge rotsen en rechts diepe kliffen en een dreigende zee met haaien. Ik zou maar gewoon rechtdoor achter hem aanrijden, mompelt Fen voor de zekerheid. Een stuk verderop is er weer oponthoud: er moeten 10 pilaren de heuvel op. Dat gebeurt per helicopter. Vertraging: 45 minuten. Als we genoeg van het uitzicht hebben genoten (met Kate Bush in ons hoofd) gaan we de auto maar opruimen. JW is namelijk een cd kwijt.
Onze planning (vroeg in de middag in Santa Barbara zijn) valt in het water. Bij Hearst Castle merken we ook dat we last krijgen van verzadiging. Die villa met 165 kamers en zwembad op een heuvel is begin 1900 gebouwd door de rijke en spilzieke krantenmagnaat William Hearst, grondlegger van de boulevardpers. Volgens de boekjes is het een hoogtepunt van de streek: qua uitzicht klopt dat zeker. Hearst had van zijn vader een allesbeheersende zucht naar geld en macht geërfd. Kleindochter Patricia werd zelfs ontvoerd vanwege de rijkdom van de familie. We besluiten dit paleis links te laten liggen. Pracht, praal en Romeinse pilaren zagen we in Las Vegas al. Bovendien hebben we nog 4 dagen en die willen we zo goed mogelijk besteden.
In San Simeon stoppen we bij een piepklein postkantoortje met vlag, kleine eet- en drinkstore (helaas gesloten) en winebar. Er hangen 2 verdwaalde cowboys aan de bar en het meisje achter de bar blijkt Hollandse grootouders te hebben met een melkveehouderij. Helaas kunnen wij niets afnemen: rijden op wijn is niet verstandig om 3 uur 's middags. Bovendien willen we vanavond in LA zijn.
Verderop wordt het landschap platter en we zien kolonies zeeleeuwen op de stranden. Van een afstand horen we het hilarische gepuf en geboer. Fen vindt het eigenlijk wel een beetje zielig: de hele dag liggen, niets doen, zand strooien voor verkoeling en 1 keer per dag ongemakkelijk buikschuiven naar een volgende zandduin. JW vindt dat er weinig reden is voor medelijden: de hele dag lekker luieren in de zon, alleen maar zorgen voor voldoende vis en het uitzoeken van de lekkerste zandduin.
In Cambria tanken we en slaan eten en drinken in. De voorverpakte sandwiches en wraps zijn hier niet om over naar huis te schrijven, concluderen we na 3,5 week. We nemen exit 146 naar Santa Barbara. Dit stadje staat bekend om zijn sfeer, winkeltjes, ligging aan het strand en de gelijknamige soap. JW heeft ook een historie met soap, al haalt hij de personages soms wat door elkaar. Misschien komen we Ridge wel tegen bij het shoppen, zegt hij hoopvol. Na wat paraderen en het boeken van een hotel in Los Angeles gaan we weer op pad. Als we afslaan op de 405 South bij Los Angeles, blijkt het ómwisselen van een auto bij Alamo geen alledaagse routine:
- Beveiliger bij ingang: u moet naar de andere kant van het gebouw
- Meneer 2: gaat u maar naar de office boven
- Office medewerker 3: het is okay, gaat u maar terug naar meneer 2
- Meneer 2/4: rijdt u maar helemaal om het gebouw heen
- Meneer 5 (autoverplaatser): ga terug naar meneer 2
- Meneer 6 (beveiliger): rijdt u maar rechtdoor en vraag het dan nog eens
- Mevrouw 7: we rijden samen terug naar meneer 2
- Meneer 2/8: oude auto is okay, mevrouw 7 begeleidt u naar meneer 9
- Meneer 9: wat erg voor u, u krijgt van ons een compensatie.
- Meneer 10 rijdt een nieuwe, zwarte Ford Mustang voor.
Zo zijn we alle ergernis van zondag in 1 klap kwijt. Als we het dak gecheckt hebben en alle bagage net in de achterbak past, kunnen we op pad. JW rijdt van opwinding de 1e kilometers op de snelweg zonder licht. Gelukkig is zijn bijrijder bij de les. En zo rijden we in een zwarte open Mustang Sunset Avenue en Santa Monica Boulevard af. Cruisin' the streets of LA!
Trackback van jouw site.