Dag 22: San Francisco-Santa Cruz-Monterey
Vandaag is onze grote wisseldag: na 4 dagen San Francisco reizen we verder en moeten dus alle spullen in een nieuwe auto zien te krijgen. Opeens blijken we een hoop meer bagage te hebben dan bij aankomst in de stad. Maar eerst bezoeken we nog een keer het Giants Stadium voor een rondleiding.
Donderdag kon dit namelijk niet. Om tijd te sparen nemen we een taxi (voor de prijs van een drankje in Las Vegas). Zo hebben we nog ruim tijd de fanshop te bezoeken en een Giants-trui te kopen. Bill, veteraan, vrijwilliger en ver boven de 65, leidt ons smooth en met kwinkslagen door het stadion, dat 42.000 plaatsen heeft, aan 3 kanten hoge tribunes en aan 1 kant vrij uitzicht op Bay Bridge en de baai.
Fen wordt behalve van het uitzicht het meest opgewonden van het feit dat de San Francisco Giants hun successen te danken blijken te hebben aan haar broer (vorig jaar waren ze overall kampioen van de World Series). Ter rechter zijde langs de grasmat staat namelijk een groot Powerbar-bord. JW geniet vooral van de sfeer en de anekdotes van Bill, zoals die over de opening van het stadion door Richard Nixon en de onnavolgbare Willy Mays. In een van de vele teksten in het stadion wordt deze midfielder vergeleken met Willie (alias William) Shakespeare. Dat vindt Fen wat overdreven.
Om 12 uur gaan we onze convertible ophalen. Althans, die auto hadden we via internet gehuurd. Bij aankomst blijkt Alamo geen enkele convertible te hebben. We mogen daar wel 1 of 2 dagen op wachten. Na een ernstig gesprek dat niet aanslaat nemen wij genoegen met een Lincoln. Ook niet onaardig, maar het dak kan er niet af en dat is best jammer als je je hebt verheugd op Thelma & Louise ritjes over de Golden Gate Bridge, door het eindeloze Amerikaanse landschap en langs de kust op Highway 1. Dan maar straks in NL weer met open auto (en verwarming) naar de Appie in Vleuterweide.
Met onze degelijke Lincoln (hoe zet je in hemelsnaam de stoel naar achter) rijden wij naar Gert en Sally. In San Rafael krijgen we koffie met broodje aardbei. Terwijl de koffie doorloopt, kan JW zo'n 1.000 nummers van Bassnectar van de computer op een gekochte USB-stick laden. Dat moet wel hele goede muziek zijn als JW er een omweg voor over heeft. Om 3 uur nemen we Highway 101 terug naar de stad (en nog 1 keer Golden Gate Bridge). Over de 280 rijden we richting San Jose, om vanaf Santa Cruz verder langs de kust af te zakken.
We besluiten de kustroute eerder op te zoeken en slaan af naar de 92 richting Half Moon Bay. Daar komen we in een file terecht: kennelijk is de coastway langs de Pacific Ocean ook in oktober nog populair. Maar het blijkt om iets heel anders te gaan. Halloween nadert, en dus is het land in de ban van pumpkin farms, pumpkin races en pumpkins weilandjes. Als we die eenmaal voorbij zijn, hebben we de weg weer voor onszelf. We zijn toch niet in een rare film beland: uren in de file staan voor een stel pompoenen.
De route langs de oceaan is fantastisch, met eenzame stranden en een zon als een eitje sunny side up: gebakken, van boven en onder afgeplat, en donkergeel. In Santa Cruz vinden we een volle kroeg met honkbal, gebrekkig internet, heerlijke hamburgers à la Suisse (=veel kaas) en local beer. Texas wint met 4-0 en dus kunnen we de rekening vragen. Voor de liefhebber: de stand is weer gelijk, 2-2, dus nog minstens 2 wedstrijden te gaan, maandag- en woensdagavond. Dat is dan na onze whale hunt en romantische sunset walk op de beach van Monterey, Carmel of Big Sur. Wij zijn samen een typisch poldermodel.
Om 9 uur komen we aan in Monterey. Benieuwd hoe mooi het hier is, we zien nu alleen maar lichtjes. Lin, dank voor al je 26 berichten op Facebook: vind je echt alle foto's leuk? We gaan slapen, morgen de zee op!
Trackback van jouw site.