Dag 17: Mammoth Lakes-Sacramento

Wat we gisteren niet hadden bedacht bij het boeken van ons hotel in Mammoth Lakes: we zitten opeens in een wintersportgebied. Het is dus rond het vriespunt als we om half 10 bij de Travelodge aankomen. Vanmiddag was het nog 25 graden! Als we bibbereend in korte broek en t-shirt de lobby inlopen, krijgen we direct instructie de auto te verzetten. Ook bagage en eten moeten eruit. Volgens de manager zijn er vandaag beren rond het hotel gesignaleerd en die houden van auto's met veel voedsel.

Helaas spotten we ook op dag 16 en 17 géén beer. Je zou bijna een heel klein beetje eten in je auto achterlaten. Moe vertrekken we voor nog een pizza aan de overkant (met American football op een giga tv-scherm in elke hoek). Daarna direct naar bed: vandaag zaten we zo'n 12 uur in de auto…

De manager die ons gisteravond laat voor beren waarschuwde, staat om half 8 al weer achter zijn balie met zijn armen over elkaar het ontbijt te regisseren. Fens ouders waren vroeger altijd druk in de weer, maar dat is in Mammoth Lake echt niet nodig. Hoe kan het ook op plekken met de namen Kitzbühel Place, Garmisch Place en Innsbruck Lodge. Gemütlich!

Fen heeft een kort lijstje met plekken die ze nog graag wil zien, waaronder de eigenlijke Mammoth Lakes. Volgens het meisje van de pizzeria is Minaret Vista in de buurt een prachtige plek om die lakes van bovenaf te zien. Aan het eind van de rit naar boven, langs huge skiliften en pistes, hebben we inderdaad een prachtig panoramazicht op de bergen. JW wil wel even met korte broek in de sneeuw poseren. Een meer is bij Mamoth Lakes echter in geen velden of wegen te bekennen.

Op naar Mono Lake dan maar: een meer met schilderachtig gevormde rotsmassa's van witachtig gesteente (aldus onze reisgids). Als we het bord Mono Lake 5 miles passeren, nemen we een afslag en belanden op onverklaarbare wijze op een verlaten vliegveldje, waar we met de jeep over de startbaan rijden. We eindigen op een gravel road met no entrance sign. Stiekem rijden we door, tot we in de verte een dikke witte auto van de Highway Patrol zien die de weg blokkeert. Mono Lake is errug leuk, maar net iets te ver weg, verzuchten we. Als je als buitenlander wat kleinere, bijzondere plekken wilt bezoeken (die in je reisgids worden aangeprezen), maken de Amerikanen dat dus niet makkelijk. Vooral de XXL-attracties worden gehypet.

Om 10 uur rijden we vanaf het oosten via de Tioga Pass Yosemite National Park in. Die ingang ligt op 9.945 feet. Direct zie je waarom Yosemite populair is: groots, weids, gevarieerd en kleurrijk. Gelukkig zitten wij in een veilige, handzame jeep als we de pas omhoog rijden. Vriendin Mo en haar man Jeroen zijn hier een paar jaar geleden – met hun hele hebben en houwen in een giga camper – bijna de afgrond ingereden door een roekeloos rijdende local. Maar dat horen wij pas later gelukkig.

De besneeuwde bergen, ontelbare spiegelende meertjes en rotsige bergketens zijn overweldigend. Met een blauwe lucht en stralende zon is onze dag perfect! We stoppen bij Tenaya Lake en bij Olmstedt Point doen we een korte walk to a view on the Half Dome. Die top zagen we gisteren al bij zonsondergang. Het is het bekendste beeld van het park. De rit naar Yosemite Valley, in het midden van het park, duurt een paar uur.

Na de lunch nemen we een pendelbus die uitzicht biedt op vallei en omringende bergen. Bij stop 18 ontwaren wij een grote kudde mules: deze kruising van paard en ezel is sterker dan een paard en tevens een stabiel en zeker vervoermiddel op alle soorten paden. Een ideaal dier dus voor een rijtochtje. JW wil ook wel eens wat anders dan elke dag een auto besturen. Vooraf verzamelen wij rond een provisorisch buiten uitgestalde tv voor een instructievideo. De commentator vertelt ons over de mogelijke gevaren van het berijden van een mule, het risico van stoffige paden en mogelijke andere levensbedreigende situaties. Er zit gelukkig geen Totilas, Bonfire of Salinero bij: alles onder controle dus.

Zo gaan Fen & Big Dean, JW & Henry en nog wat begeleiding om 3 uur op pad. Fen moet wel een boomknoestje gebruiken om op te stappen, want Big Dean is echt huge. Instructies aan het paard zijn nauwelijks nodig: Big Dean loopt de gehele rit achter zijn voorganger aan, behalve als een sanitaire stop nodig is. Als hij uitgeplast en uitgepoept is, sluit hij vanzelf weer aan. Teugels vasthouden of bijsturen is ook niet nodig. Als je zo uren achter elkaar over rotsige paden hobbelt en weinig aanspraak hebt, komen vanzelf de echt belangijke levensvragen op. Hoe geef je aan zo’n mule aan dat je wilt stoppen en hoe kom je er vanaf zonder boomknoest in de buurt? Een soort retraite dus, maar dan en groupe. Na afloop zijn we stoffig en in onze sas met deze nieuwe vorm van lichaamsbeweging. Als we teruglopen door de vallei spotten we een coyote. Hij zit ergens tussen de bosjes en heeft geen zin om uitgebreid voor Fen te poseren.

Op naar het westen en San Francisco! Via de 120 passeren we plaatsjes als Groveland (cowboystadje!), Big Oak Flat en Keystone. In Oakdale vraagt Fen zich af hoe het nu toch met Jack, Holden, Katie en Lisa gaat. Je mist wel wat als je zo lang op vakantie bent. As The World Turns (of As The World Turns turns), ben jij aan de andere kant van de wereld. Zullen we over 20 minuutjes stoppen voor eten?, vraagt JW. Maar dat is nog niet zo makkelijk op de oneindige wegen van Amerika. Uiteindelijk lukt het bij Mexicaans restaurant El Lindo in Saddle Creek.

Na taco's en fajitas rijden we verder over de Californian 4 richting Stockton. Met de beatgeluiden van Bookashake op JW's iPod komen we aan in Sacramento, de hoofdstad van California. A wonderful town, zo bezong Middle Of The Road de stad al in de 60’er jaren. De Old Town vinden we snel: saloons, houten veranda's en uithangborden met cowboys in overvloed. Morgen gaan we verkennen. Een hotel vinden blijkt lastig. We boeken ook direct 4 nachten hotel in San Francisco. Vanaf morgenavond dus wat langer op 1 plek, we verheugen ons!

Trackback van jouw site.

Laat een reactie achter

Blijf op de hoogte

Vul hier je naam en e-mailadres in.
Je krijgt dan een mailtje als we nieuws hebben!

Loading