Dag 16: Three Rivers-Mammoth Lakes
Geschreven tijdens lange autorit van 12 uur…
Om 7 uur zijn we al weer op vanochtend, in de Comfort Inn in Three Rivers. We worden steeds efficiënter met douchen en ons boeltje pakken. Fen kijkt wel steeds nog even onder het bed, onder de sprei en in de badkamer om er zeker van te zijn dat we niets vergeten. Haar bagage is ook nog compleet. Maar JW lijkt wel een vrouw.
Hij liet in Estes Park al zijn bril achter – waarschijnlijk onder de lakens. Vorige week leek hij zijn medicijnenla al even kwijt te zijn. Gisteravond was dat echt zo. Even m'n kalktabletje innemen dacht hij, maar waar was toch die grote doos met 7 laatjes? Eergisteren stond hij nog op de wastafel in Beatty. Misschien verkeert een cowboy of indiaan daar nu in hogere sferen van zijn pilletjes. Gelukkig was hij zo slim geweest een extra zak pillen mee op reis te nemen. Zo heeft hij precies genoeg tot we terug zijn in NL. Op onze ochtendronde door elke hotelkamer komt nu wel een behoorlijk grote druk te liggen.
Om half 9 vertrekken we uit Three Rivers: een superleuk en relaxed dorpje, dat hadden we gister in de moeheid (en haast om nog een hotel te vinden) niet gezien. In the middle of nowhere, aan het begin van de heuvels, met kleine straatjes en kleurige winkeltjes.
Sequoia National Park is vlakbij dus we zijn er snel. Een klein park met maar 2 ingangen en een enthousiaste student in het Visitor Center. Of het aangrenzende Kings Canyon (samen met Sequoia in 1 folder) ook bezienswaardig is, weet hij niet. Wij komen tot de slotsom dat Sequoia's grootste attracties de grote bomen en het heuvelachtige, kleurrijke bos zijn. Het noordelijke deel, Kings Canyon, is gewoon een diep gat. Maar wel dieper dan de Grand Canyon!
We moeten precies om 10 uur op het 1e kruispunt zijn. Daar wordt over een paar kilometer aan de kronkelende weg gewerkt en slechts 1 keer per uur verkeer doorgelaten. Een handjevol wegwerkers is druk met het metselen van muurtjes, asfalteren, bouwen van houten stellingen en opnieuw storten van asfalt. Best een eng idee als we weer mogen doorrijden: de buitenbaan is een gapende afgrond, straks moeten daar weer ontelbare auto’s overheen. Aan het eind van de road block concluderen we: dat duurt tot het nieuwe toeristenseizoen.
In het park rijden we 1 lange bergweg van zuidwest naar noordwest. Al dalend en stijgend stap je uit voor een trail of bezienswaardigheid: een grote boom. We bevinden ons in een enorm sprookjesbos: overal langs de route reuzenbomen! Ook dat past in het plaatje van XXL Amerika. We stoppen voor de Big Trees Trail (rondje om een maagdelijk stille open plaats met giant trees) en de grootste boom van het park: de General Sherman Tree. Deze boom heeft een omtrek van 31 meter dus omarmen is een onmogelijke opgave. Verder posten we onze kaartjes (van bomen) bij het petieterige en verlaten postkantoortje in het park.
Het schijnt dat allerlei magische, historische bomen al jaren geleden zijn omgevallen en dus geen attractie meer zijn. De verhalen worden wijselijk wel in stand gehouden. De Winona Tree is al in 1969 gesneuveld (in Yosemite Park). Fen had zich juist verheugd om met de jeep door een boom te rijden. Maar dat blijkt eigenlijk sinds haar geboorte niet meer mogelijk. Er is wel nog ergens een liggende boom waar dat mee kan. Morgen zoeken we verder in Yosemite Park. Ook daar schijnen de bomen tot in de hemel te groeien. Bij de General Sherman Tree doen we een schietgebedje: als deze nu ook nog omvalt, gaat het wel hard met de attracties. Aan de noordkant besluiten we Kings Canyon vroeg in de middag rechts te laten liggen. De tijd gaat snel, donderdagochtend moeten we in San Francisco zijn.
De route het park uit is weer een lange, lonely road. De bewoners in de wijde omtrek hebben dagelijks 2 overzichtelijke keuzes: naar het park toerijden of van het park afrijden. We dalen af naar 1.200 feet, de temperatuur stijgt en als we een charmant hotel passeren (dat we op internet niet hadden opgemerkt helaas), gaat het lampje van de bandenspanning branden. Best avontuurlijk als je over steile, onbekende wegen rijdt. Bij de plaatselijke benzinepomp vragen we een gezette Latino vrouw of iemand ons kan helpen. Monter stapt ze zelf met haar boutjes en moertjes op onze auto af, ploft onelegant op een krukje naast de auto neer, legt uit wat ze gaat doen en lost ons probleem al babbelend in een mum van tijd op.
We vervolgen onze weg over de 180 naar Fresno en Oakhurst. Door al die dorpjes en landwegen kom je sprekende namen tegen: Wonder Lake, Avocado Lake, Wolf Avenue, River Falls Road. Dat klinkt toch veel prettiger dan Stationstraat of Neude.
Om 4 uur komen we aan bij Yosemite Park: nog bosrijker en weidser dan Sequoia en het uitzicht over de blue mountains is indrukwekkend. Bij de 2e stop herinneren wij ons wat in het gidsje staat: laat vooral geen eten in je auto liggen als je geen problemen wilt (hongerige beren). Maar wat doe je zo snel met een open zak chips, 3 pakken koekjes en een appeltje? Snel rijden we door en nemen de afslag naar Glacier Point. Aan het eind van de 16 mijl lange bergroute wacht ons een fenomenaal uitzicht met maar liefst 3 watervallen. Perfect getimed, om 6 uur begint de sunset. Daar staan we dan, aan een horizon met roze kleurende bergen en 360 graden uitzicht. Gisterochtend hadden we dezelfde roze kleuren bij sunrise in Death Valley… beter kan toch niet!
We moeten ons haasten naar ons hotel. Gisteravond hadden we strategisch geboekt in Mammoth Lakes, ten oosten van Yosemite Park. Die meren wil Fen ook nog graag zien en het leek of er langs Yosemite een snelle route naar het oosten loopt. Dat blijkt niet zo te zijn. In het donker rijden we dus een lange, kronkelende route dwars door Yosemite Park. Eerst treffen we een hert bij Glacier Point, dat rondsnuffelt in een beschut bosje. Vervolgens botsen we bijna op een hert dat de weg oversteekt: 2 lichtgevende grote ogen staren ons door de voorruit aan. JW moet vol in de remmen!
Hoe de rest van Yosemite eruitziet, zien we vast morgen. Nu spookt het in het donker, met bomen hangend over de weg en wilde beesten om ons heen. We moeten echt een keer onthaasten. In San Francisco gaan we 4 dagen alleen maar slenteren, en al het moois tot nu toe laten inwerken! JW was heel lief vandaag (volgens hemzelf). Fen mocht namelijk foto's maken waar ze maar wilde. Hij stopte overal braaf. Daar staat tegenover dat Ben Harper de route door Yosemite Park volzong.
Trackback van jouw site.