Dag 15: Beatty-Three Rivers
Niemand die ooit een spectaculaire zonsopgang op Zabriskie Point heeft beleefd, zal beweren dat Death Valley een doods landschap is. Als het felgekleurde licht over de kale, geërodeerde bodem van het voormalige meer strijkt, komt het decor tot leven en verandert van minuut tot minuut…. (uit: Wereldreisgids VS).
Om 5 uur staan we naast ons bed, want dat hoogtepunt voor natuurliefhebbers – zoals wij zijn – willen we niet missen. Om half 6 rijden we Beatty uit en een uurtje later zijn we bij Zabriskie Point. Fen denkt nog even dat het een romantisch en intiem samenzijn wordt bij het krieken van de dag. Helaas zijn alle fotografen uit de wijde omgeving op hetzelfde idee gekomen: er staat al een rij met statieven, en daarachter unisekse mannen en vrouwen met speciale rugzakken, heuptasjes, lenzen, licht- en kleurplaatjes in alle maten. Het is fijn te constateren dat er mensen zijn die fanatieker zijn – en nog meer foto’s maken – dan Fen en JW krijgt ook nieuwe inzichten op dat vlak.
Death Valley is één grote, dorre woestijn met zout, bergen en cactussen. Een soort onbewoond maanlandschap. De sunrise is dan ook spectaculair: de heuvels kleuren roze en blauw, elke minuut verandert het perspectief en zelfs JW wil dat wel vastleggen. Onder de indruk lopen we terug naar de auto. Om het park uit te komen moeten we uren rijden voor een beetje bewoonde wereld. Gelukkig waren we vroeg op en dus is het pas 10 uur als we de 1e uitspanning op onze route treffen.
We zijn halverwege onze vakantie vandaag. Tot nu toe legden we ongeveer 2.700 mijl af: bijna 4.300 km dus. In de auto hebben we genoeg tijd na te denken over onze meest indrukwekkende ervaringen tot nu toe. Natuurwonderen zoals Delicate Arch in Arches en de rood-witte rotsformaties van Bryce Canyon, of de weidsheid van de Rocky Mountains en de Grand Canyon (volgens een receptioniste in Las Vegas slechts a hole in the ground… maar ja, zelf gaan we ook niet zo snel naar de Keukenhof).
Intussen zijn de berichten van Linda en Martin over het Nederlands honkbalteam hier goed doorgekomen. Wereldkampioen in de finale tegen Cuba! Dat loopt een stuk leuker een saloon binnen dan met een jasje van de Yankees. Die liggen er namelijk al weken uit in de Post Season en zij blijken ook niet erg geliefd (een soort Ajax van het Amerikaanse honkbal).
Vanaf Olancha dalen we de 395 en 178 af tot Lake Isabella en Sequoia National Forest: een groot gebied van blue mountains en oneindig steile, kronkelende bergweggetjes. Zelfs het scherm van de iPad schudt van portrait naar landscape en terug. JW merkt dat zijn bijrijdster misselijk wordt als het klikken van het fototoestel plots stopt. Al met al blijkt het lastig op de bonnefooi zulke grote afstanden af te leggen. Is er nu wel of niet een kortste weg naar onze bestemming, hoeveel tijd ben je kwijt als je spontaan wat omrijdt voor een place of interest en wanneer kun je wat eten, drinken én spannend honkbal kijken? Lake Isabella is prachtig. Maar een leuke plek om even met je voeten in het water een drankje te drinken is niet te vinden. Dus wordt het een cappuccino met verpakte sandwich bij de plaatselijke Mobil, wél met uitzicht op het meer.
Omdat JW de wedstrijd van de St. Louis Cardinals en de Milwaukee Brewers niet wil missen, nemen we route 155 langs eindeloze wijngaarden voor een stop in Delano. Maar waar is het centrum? Behalve shopping malls vinden we niets dat in de buurt komt van een gezellige kroeg. Uiteindelijk kunnen we terecht bij een Mexicaans restaurant, want ja, daar hebben ze honkbal volgens de eigenaar. Bij binnenkomst heeft JW exact 1 minuut beeld van een 2e divisie soccer game voordat de Mexicaanse, Dominicaanse of Colombiaanse satelliet er spontaan mee stopt. Dus eten we tortilla zonder honkbal. Mexicanen en techniek lijkt geen gelukkige combinatie.
Om 3 uur vervolgen we onze weg – met een licht onrustige JW – via de 99 en 198 naar het noorden, en komen uit bij Three Rivers, de westelijke toegang tot Sequoia National Park. Daar vinden we een prima motel met tv, internet, zwembad en stoombad. Ook blijkt alle fuzz en verdriet van JW over het honkbal voor niets: dit begint precies bij aankomst in onze hotelkamer. De wedstrijd duurt maar liefst 3,5 uur dus kan Fen uitgebreid naar de cold en hot pool. In Las Vegas kostte dit een fortuin, hier is het gewoon all inclusive voor USD 80. Die korte nacht vannacht is het lijf dus al weer uit. JW ziet er minder frisjes uit na 2 lange zitten in de auto en voor de buis.
Onze route is niet bepaald de kortste weg door Zuid-West Amerika: het is 1 grote zigzag. Waren we vanmorgen nog maar 250 mijl verwijderd van zuidelijk Los Angeles (onze eindbestemming over 2 weken). Vanmiddag was het nog maar 245 mijl naar noordelijker Sacramento (waar we over 4 dagen willen zijn). En vanaf Delano is ook de Pacific Ocean (onze laatst week) dichtbij. Maar zo'n zigzag is ook leuk: we zien heel veel van het land en de vele fantastische parken. Morgen bezoeken we Sequoia National Park: de bomen reiken daar tot in de hemel – je schijnt er zelfs doorheen te kunnen rijden.
Trackback van jouw site.