Dag 1: de dag van vertrek!
Met de biologische klok van Jan Willem op half 7 wisten we zeker dat we ons niet zouden verslapen vanochtend. Fen heeft dus ruim tijd om nog wat laatste spullen uit haar iets te zware tas te halen. 4 shirts, shampoo, 2 truien en haar favoriete pumps. Die heb je echt niet nodig als we op de Rocky Mountains lopen, aldus JW.
Fen ziet daar ook wel een kern van waarheid EN het voordeel van in: weer een extra shopmoment in het land van de onbegrensde mogelijkheden. De dollar staat op 1,35, hopelijk zakt hij nog wat voor we in LA zijn. We hebben zelfs nog tijd een keuze te maken uit een grote stapel boeken. Fens tas is al met al nog veel te zwaar volgens haar reisgenoot (even onthouden). Vrouwen reizen altijd met veeel te veeel nodeloze bagage, zegt de man vaak.
Keurig op tijd staat JW's vader om 8.30 voor de deur inclusief een uitgeslapen Linda en nog uitgeslapener Clement. Lin nestelt zich naast opa op de bank dus met grote donkere zonnebril. Ook Dafne laat al vroeg van zich horen. Met de trein, toch mee met de auto, toch maar met de trein. Het werd dus de trein, dacht ze, maar die reed niet naar Schiphol. Het werd dus de bus. Zielig hè. Maar Florian en zij zijn wel op tijd om aan te schuiven bij ons laatste kopje koffie in NL. Onderweg in de auto bellen, sms'en en pingen we nog wat af met z'n allen, terwijl pa ons feilloos naar Schiphol rijdt. Gelukkig hebben we een karretje voor de bagage en pa die wel weet hoe hij zo'n ding moet bedienen. Intussen kan Fen nog even met Sarah, Marlies en Arendje bellen.
JW wil eerst nog een pakketje afgeven in de vertrekhal. Helaas gaat dat tegen alle veiligheidsmaatregelen in: zelfs als het voor een goede vriendin is, die jarig was, je heel erg te vertrouwen bent en het héél vriendelijk vraagt. Dus Thea, je cadeau vliegt met ons mee naar Denver. Hopelijk vinden we elkaar straks ergens tussen Death Valley en de eindeloze strip in Las Vegas. In vertrekhal 3 blijkt dat niet alles wat ze over Fens bagagegedrag zeggen waar is. Eerst JW's koffer op de band: 19,3 kilo, dus 3,7 kilo over! Bij British Airways mag je namelijk maar liefst 23 kilo meenemen. Fen schat in dat ze daar misschien best onder blijft dankzij de uitruimactie van vanochtend. JW mag inderdaad nooit meer zeuren want haar koffer blijkt 18,7 kilo dus lichter dan die van hem. En dat voor 'n trip van 4 (vier) weken. Benieuwd wat JW allemaal in zijn beauty case-je heeft zitten.
We zijn nog niet eens op onze bestemming aangekomen en dit dreigt al een ellenlang verhaal te worden. Iets na 10.00 uur nemen we afscheid van pa, Linda, Clement, Dafne en Florian. Wij zwaaien ten afscheid nog even met onze (niet unisekse) Bever Sport-jasjes. Onze vlucht gaat op tijd en voor we het weten (en voordat Dafne en Florian weer in Vleuten zijn) landen we in Londen. Daar valt wel heel wat tijd te doden, die we onder andere besteden aan het prijsvergelijken van iPads, iPods en overige digitale apparaten. Conclusie: the grass is alway greener on the other side. We houden ons wel goed in: veel aanlokkelijke tassen, kleren, schoenen en brillen van Prada, D&G en Ray-ban… toch kopen we niks en we zijn nog net zo happy. Wat een openbaring.
Op Heathrow hebben ze alles, dus ook pubs. Die van ons ligt op de 1e en serveert ons een heerlijke English breakfast en salmon salad met een stevige pint zo rond 15.00 uur. Slapen we vast lekker op, aldus JW. Zo kunnen we soepel door naar gate 10B, waar Fen geïnspireerd begint aan dit verslag. Naast ons een druk met een waaier zwaaiende gezette en overaged Amerikaanse die ook Spaanse blijkt te zijn. Zij kijkt 'n tijdje nieuwsgierig op ons iPadje en durft uiteindelijk te vragen wat voor raar taaltje wij toch aan het typen zijn. We steken veel van haar op over Romaanse talen, onze route en alle cultuur die wij in Amerika moeten gaan zien. Zoals indianenreservaten met bewoners in authentieke tenten die na afloop in hun convertibles naar hun luxe villa's rijden, een petieterig cultuurmuseum in Denver en een luxe Spa in Colorado Springs. Die schijnt over the top te zijn.
Iets later dan gepland vertrekt ons vliegtuig, een 777, naar Denver. Wij zitten heerlijk ruim tussen de cots en slechts één huilend kind, wat een weelde. Na een voedzame maaltijd, nog 'n afzakkertje en Herman Koch met zijn zomerhuis is het best lekker slapen. Om 2.00 's nachts worden we gewekt met een onchristelijk ontbijt en sterke thee.
Rond 3.15 landen we veilig en wel en ook bij de douane loopt alles goed. Alhoewel, vingerafdrukken van alle vingers (20 dus) en tussen de bagage duikt een schattig hondje in dito jasje met insignes op. Hij is zeer geïnteresseerd in Fens rugzak, waar nog een gezondfruitbakje in blijkt te zitten. Aaien mag niet en het fruitbakje mogen we inleveren. Aangekomen in het hotel blijkt de hond nog een doosje snoeptomaatjes en een stuk ontbijtkoek over het hoofd te hebben gezien. Nu moe en voldaan in bed in de Ramada Inn, 5.45 uur in NL, 21.45 in Denver, Colorado. Dat is het leuke van schrijven: je mag straffeloos stelen en persoonlijke ervaringen met verzinsels combineren (Rik Launspach). Valt best mee hoor…
Trackback van jouw site.