Geen land in de wereld is pas zó recent (12e eeuw) door mensen betreden, aldus pagina 1 van Dominicus. Volgens de overlevering stapte ene Kupe op Tahiti met zijn gezin in een kano. Dagenlang dobberden zij hulpeloos op zee, tot Kupe’s vrouw een sliertige witte wolk ontwaarde. Aotea, aotea, witte wolk, schreeuwde zij. Mooi, die overlevering, maar de ontdekkers van Nieuw-Zeeland komen waarschijnlijk van 4 eilandengroepen in de Pacific Ocean. Waar die Polynesiërs weer van afstammen valt helaas buiten het bestek van ons handzame reisgidsje. Ontdekker was dus ook niet Abel Tasman: die kwam pas in 1642 aan land over de zee die zijn eigen naam draagt (selfie avant-la-lettre). Tegenwoordig is een reis naar het land van de lange witte wolk comfortabel en een fluitje van een cent.
Happy New Year! We zijn niet alleen in de war omdat we aan de andere kant van de wereld zitten (als je in Frankrijk aan de Loire een gat in de grond graaft, kom je uiteindelijk vanzelf in Nieuw-Zeeland uit). 50 uur met alleen hazenslaapjes in vliegtuig en spa maken je moe en gedesoriënteerd. We zijn er ook nog niet over uit of dit nu dag 3 of 4 is. Eigenlijk zijn we pas maandag vertrokken. We houden maar ons vakantieland als referentie aan: dit is dag 3! Wij zijn de enige gasten bij het ontbijt en onze hosts Carolyn en Arnold schuiven graag aan na het bereiden van een heerlijke omelet. Carolyn is het type dat niet ophoudt met praten en lustig met reisadviezen strooit. Arnold brengt het gesprek op sharks en orka’s die hier gewoon in de baai rondzwemmen. Het is dus zaak niet te diep het water in te gaan. We beginnen ons ontbijt in de zon, maar al snel is het bewolkt, ze verwachten zelfs regen en onweer: four seasons in one day, zoals Crowded House het bezingt.
Met onze tassen gepakt zitten we om 8 uur aan het ontbijt, waar onze gastvrouw ons voorstelt aan een Japans stel. Als zij ons vragen waarom Europeanen zo lang vakantie hebben, brengen wij hen de beginselen van het flexibele Nederlandse werken bij en dat klinkt hen plausibel in de oren. Vervolgens gaat het over voetbal. Ze weten precies met wie Nederland in de WK-poule van 2014 zit, en ook waarom Yoshiaki Takagi van FC Utrecht nog niet in het nationaal elftal speelt. Als een Duits stel aanschuift gaat het over BMW-motoren. Zij doen NZ per motor, ware het niet dat die van hen kapot is en zij dus noodgedwongen vastzitten in een kneuterige bed & breakfast in Whangaparao. Ook onze gastvrouw doet een duit in het zakje als we praten over Holland en water: God made the world, but the Dutch made Holland.
De 1e nacht aan Doubtless Bay slapen we heerlijk. Vandaag bezoeken we Cape Reinga. De Tasmanzee en Pacific Ocean botsen er op elkaar, veel schepen vergingen er en dat maakt de plek behoorlijk spooky. Er is ook een uitgestrekt strand, 90 Mile Beach (in het echt een stuk korter). Met onze huurauto mogen we er niet op: bij vloed wordt het strand volledig overspoeld en vluchtwegen liggen zo’n 20 km uit elkaar. Wij boeken een veilige dagtocht bij Sand Safaris. In Awanui haalt onze chauffeur en reisleider ons op: een Maori en ras-entertainer. Onderweg luisteren wij 6 uur lang naar zijn verhalen, grapjes en liedjes over de geschiedenis van het land. De Cape is een spirituele plek: vroeger brachten de Maori’s hun doden ernaartoe en lieten ze via de wortels van een boom in zee glijden. We horen alles over Kauri-gum, avocadoteelt en de Nieuw-Zeelandse versie van het Pieterpad. Chauffeurs zetten vaak backpackers af bij Cape Reinga en die lopen ook hier gewoon van noord naar zuid. Zij doen daar gemiddeld 5 maanden over.
Het is weekend! Dus mogen we uitslapen, maar we zijn beiden om half 8 wakker. Dat komt door het geluid van de zee onder ons raam, dus heel vervelend is het niet. Na een ontbijt op bed (ice coffee en perzik-beignet van de 4 Square) lopen we naar het strand. Ook de buurman vertrekt net met zijn trailer en boot voor een rondje varen. Er zijn hier nauwelijks havens en dus ook geen exploitanten. Boot en trailer zet je op je oprit en wil je een stukje varen, dan ben je zo en route.
